เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 174

แอเรียนมองสายฝนผ่านกระจกห้องครัว เธอเห็นอกเห็นใจทิฟฟานี่ ทั้งคู่ถูกผลักมาถึงทางตัน...

“ทิฟฟ์ เธออยู่ที่ไหน? ฉันจะไปหาเธอเดี๋ยวนี้แหล่ะ” แอเรียนกล่าวขณะที่เธอทิ้งงานที่บ้านและเดินออกไปพร้อมกับร่ม

“ฉันอยู่ที่ร้านสะดวกซื้อชั้นล่างของบ้าน ฉันออกมาพร้อมกับโทรศัพท์ของฉัน ฉันไม่ได้ใส่เสื้อแจ็คเก็ตด้วยซ้ำ มันหนาวมาก... ฉันไม่อยากกลับไปเจอแม่เลย ตอนนี้ฉันไม่สามารถทนเห็นใบหน้าของเธอได้” เสียงของทิฟฟานี่เจือด้วยน้ำเสียงสะอื้น

แอเรียนที่เดินไปที่ประตูหันกลับมาทันทีเมื่อเธอได้ยินว่าทิฟฟานี่ไม่ได้สวมเสื้อแจ็คเก็ต “โอเค ฉันจะเอาเสื้อไปให้เธอนะ อยู่ที่นั่นและรอฉัน อย่าไปไหนล่ะ!”

ในขณะที่เธอพูดนั้น แอเรียนลื่นล้มลงบนพื้นตอนที่เธอกำลังขึ้นบันได ท้องส่วนล่างของเธอกระแทกเข้ากับขั้นบันใดและร่มของเธอก็หล่น

แม้จะเจ็บปวด แต่เธอก็ลุกขึ้นคว้าเสื้อแจ็คเก็ตแล้วรีบวิ่งออกไป พายุลมแรงและฝนตกหนักอย่างไม่ลืมหูลืมตา เสื้อผ้าครึ่งล่างของแอเรียนก็เปียกด้วย แม้ว่าเธอจะถือร่มก็ตาม รองเท้าของเธอก็เปียกโชกเช่นกัน

รถยนต์แทบไม่ผ่านมาบริเวณนั้นเลย เธอสามารถเรียกรถแท็กซี่ได้เมื่อเธอมาถึงทางแยก

ขณะที่แอเรียนเข้ามาในรถเธอรู้สึกถึงความอบอุ่นที่หว่างขาซึ่งมาพร้อมกับอาการปวดตุบ ๆ ที่ท้องน้อย เธอไม่ได้คิดมากโดยคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติเนื่องจากเธอแท้งได้ไม่นาน เธอยังทนกับความเจ็บปวดได้

เมื่อเธอมาถึงร้านสะดวกซื้อเธอก็กระโดดลงจากรถและส่งเสื้อแจ็คเก็ตให้ทิฟฟานี่ “มันหนาวมาก เธอวางแผนที่จะยืนอยู่ที่นี่ทั้งคืนหรือไงถ้าเธอไม่กลับบ้านน่ะฮะ?”

ดวงตาของทิฟฟานี่เป็นสีแดง “ฉันแค่อยากมีใครคุยด้วยตอนนี้ ยังไงฉัน... ก็ต้องกลับไปในภายหลัง แม่ของฉันจะอดตายถ้าฉันไม่กลับไป นั่นคือสิ่งที่เธอเป็น... ฉันเกลียดมัน แต่ฉันทำอะไรไม่ได้!”

แอเรียนดูซีด เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดเธอจึงนั่งยอง ๆ "ฉันอยู่นี่แล้ว อย่าหงุดหงิดไปเลย ถ้าเงินหมดเราก็หาเงินใหม่ได้ และเนื่องจากตอนนี้ไม่มีเงินอีกแล้วแม่ของเธอจึงไม่สามารถทำอะไรได้มากนัก”

สายฟ้าผ่าเหนือ คฤหาสน์ เทรมอนต์ ขณะที่ลมพายุพัดกระหน่ำซัดเข้าหน้าต่าง

เมื่อเธอไม่เห็นแอเรียนและไม่สามารถติดต่อผ่านโทรศัพท์ของเธอได้ แมรี่รู้จากยามที่ประตูว่าเธอออกไปแล้ว เธออดไม่ได้ที่จะกังวลเมื่อมองไปที่สภาพอากาศที่เลวร้ายภายนอก เธอรีบขึ้นไปชั้นบนเพื่อมองหามาร์ค “นายท่าน นายหญิงออกไปหลังจากรับสายเมื่อกี้ อากาศแย่มาก เราควรตามหาเธอไหมคะ?”

มาร์คจ้องมองสายฝนที่ตกหนักขณะที่เขานั่งข้างหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย “ปล่อยให้เธอทำในสิ่งที่เธอต้องการเถอะ”

แมรี่ลังเลที่จะพูด ขณะที่เธอกำลังจะหันหลังและจากไปมาร์คก็พูดขึ้นอีกครั้ง “ไม่ต้องตามหาเธอ!”

แมรี่รับคำสั่งของเขาและกลับไปที่ห้องของเธอพร้อมกับถอนหายใจ

เมื่อความเจ็บปวดในช่องท้องส่วนล่างของเธอแย่ลง แอเรียนซึ่งอยู่นอกร้านสะดวกซื้อก็พบว่ามันยากที่จะอดทน “ทิฟฟ์… เธอจะให้ฉันไปส่งที่บ้านไหม? ที่นี่อากาศหนาวมาก…”

เมื่อรู้ว่าเธอดูผิดปกติ ทิฟฟานี่จึงรีบตอบกลับ “เอาล่ะ ไปที่บ้านฉันก่อน ทำไมหน้าซีดจัง? เธอรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

แอเรียนยืดตัวขึ้นและค่อย ๆ เดินไปข้างหน้าในขณะที่ทิฟฟานี่ช่วย “ฉันสบายดี… ฉันล้มตอนที่รีบมาหาเธอ ไม่เป็นไรไม่ต้องกังวล ฉันจะสบายดีหลังจากพักผ่อน”

ทิฟฟานี่ก้มหัวลงมองเธอ “เธอชนตรงไหน?” ก่อนที่เธอจะพูดจบเธอเห็นว่าสายฝนเปื้อนสีแดงที่ใต้เท้าของแอเรียนซึ่งเป็นสีแดงสดที่ยังคงไหลลงมาจากชายกางเกงของเธอ