เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 178

เช้าวันที่สองเมื่อแอเรียนตื่นขึ้นมา ก่อนที่เธอจะลืมตาเธอสัมผัสได้ว่ามีใครบางคนอยู่ข้างเตียงของเธอ โชคดีที่เธอจำได้ว่าเธอเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเมื่อคืนนี้ เธอคิดว่าเป็นแมรี่ที่คอยดูแลเธอ เธอจึงพูดว่า “แมรี่ โทรบอกที่ทำงานให้หน่อยว่าหนูไม่สบาย ตอนนี้หนูไปทำงานไม่ได้…”

เมื่อไม่มีการตอบกลับ แอเรียนก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ใบหน้าที่ค่อนข้างซีดเซียวของมาร์คสบตาเธอ เครื่องแต่งกายที่เลือกชุดนอนและผมรุงรังเล็กน้อยของเขาทำให้เธอตกใจจนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอไม่ได้เกิดอะไรขึ้นระหว่างการผ่าตัดที่ทำให้คนอย่างเขาที่ใส่ใจภาพลักษณ์ของเขามองแบบนี้ในที่สาธารณะเช่นโรงพยาบาล

ริมฝีปากบางของมาร์คแยกออกพูดคำที่เธอไม่เข้าใจ "อะไร? ตอนนี้เธอมีความสุขไหมล่ะ? เธอชนะนี่"

“คุณกำลังพูดถึงอะไร?” เธอรู้สึกงุนงง เขาโกรธอีกครั้งและตัดสินใจที่จะแกล้งเธอหรือเปล่า?

มาร์คไม่ตอบเธอ เขาลุกขึ้นยืนก่อนจะสวมเสื้อโค้ทและมุ่งหน้าไปที่ประตู “แมรี่จะมาในภายหลัง อยู่โรงพยาบาลล่ะ ฉันจะกลับมาอีกครั้งหลังเลิกงาน”

แอเรียนขมวดคิ้ว เสียงของเธอแหบแห้งขณะที่เธอประท้วง “ไม่ต้อง! ไปทำงานเถอะค่ะ ฉันไม่ได้ต้องการคนจำนวนมากที่นี่” ในความเป็นจริงเธออยากจะบอกว่าเธอไม่ต้องการเขา

เมื่อได้ยินเสียงของเธอ มาร์คก็หันกลับมาอีกครั้งและรินน้ำให้เธอหนึ่งแก้ว เมื่อเขานำแก้วน้ำมาให้เธอเขาก็ยืนอยู่ในท่าทางสั่งการ แต่เขาไม่ได้พูด

เธอไม่ต้องการยอมรับความช่วยเหลือของเขา แต่เธอกระหายน้ำแบบสุด ๆ คอของเธอแห้งมากจนรู้สึกเหมือนอยู่ในทะเลทราย มือของเธอสั่นเล็กน้อยขณะเอามือออกจากผ้าห่ม อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะถือแก้วเขาก็ดันแก้วไปที่ริมฝีปากของเธอ เนื่องจากเธอไม่ใช่คนที่ดูดราม่าเธอจึงไม่เอะอะและดื่มสองอึกจากแก้วเพื่อบรรเทาความรู้สึกไม่สบายในลำคอชั่วคราว แต่ถ้าเธอดื่มอีกต่อไปมันจะรู้สึกอึดอัด

หลังจากป้อนน้ำเสร็จมาร์คก็จากไปทันที

สภาพที่อ่อนแอของเธอทำให้เธอไร้ความสามารถ เธอหิวโหยและกระหายน้ำ แต่เธอไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เธอเจ็บปวด

เมื่อแมรี่มาถึงในที่สุด แอเรียนก็รีบร้องเรียก “น้ำ! ขอน้ำก่อน!”

แมรี่วางกล่องอาหารกลางวันที่เธอนำมาด้วยและป้อนน้ำที่เธอรินให้กับแอเรียนอย่างระมัดระวังด้วยความห่วงใย เมื่อเห็นว่าแอเรียนกำลังดื่มอย่างเร่งรีบแค่ไหนเธอก็อดไม่ได้ที่จะเตือนเธอว่า “แอริ อย่าดื่มมากเกินไป ฉันนำโจ๊กมาด้วย มันจะช่วยดับกระหายได้เป็นอย่างดี จะเป็นการยากที่เธอจะเข้าห้องน้ำในภายหลังถ้าเธอดื่มมากเกินไป มันจะไม่ยากสำหรับฉัน ฉันแค่กังวลว่าเธอจะเจ็บปวดถ้าขยับตัวมากเกินไปเวลาเข้าห้องน้ำน่ะ”

แอเรียนไม่สนใจ เธอดื่มจนสุดลมหายใจก่อนจะหยุดและกินโจ๊กชามเล็ก ๆ ตอนนั้นเองที่เธอรู้สึกได้ถึงพลังงานส่วนหนึ่งที่กลับคืนสู่ตัวเธอ ความอยากรู้อยากเห็นของเธอเกี่ยวกับสถานการณ์เมื่อคืนเพิ่มขึ้น “แมรี่ ทำไมมาร์คถึงอยู่ที่โรงพยาบาล? เขาอยู่ที่นี่ทั้งคืนหรือเปล่าคะ?”

แมรี่พยักหน้า “นานท่านรับสายและรีบมาที่นี่โดยไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยซ้ำ ไม่เพียงแค่นั้นเขายังไม่ได้นำโทรศัพท์และกระเป๋าสตางค์มาด้วย เขาคว้ากุญแจรถได้เท่านั้นก่อนจะรีบวิ่งออกไป เขาไม่ได้ยินที่ฉันเรียกหาเขาเลยด้วย ไบรอันส่งเงินให้เขากับผู้ชายบางคนหลังจากนั้น เขาไม่กลับมาจึงเป็นไปได้ว่าเขาจะอยู่ที่นี่ทั้งคืน ฉันได้ยินจากไบรอันว่านายท่านวิ่งฝ่าไฟแดงเมื่อเขารีบมาที่นี่ เขายังขับรถชนรถคนอื่นอีกด้วย” เธอหยุดชั่วขณะก่อนที่จะพูดว่า “เห็นไหม เขายังห่วงใยเธออยู่ ใช่ไหมล่ะ?”

แมรี่ยังคงพูดต่อไปว่า “ฉันสงสัยมาตลอดว่า... เขาเข้ากับทุกคนได้ยกเว้นเธอ เธอสองคนเหมือนเกิดมาซวย เธอไม่สามารถเข้ากันได้ แต่ก็ไม่สามารถจากกันไปตามลำพังได้เช่นกัน นายท่านไม่ได้มีอารมณ์ร้ายแม้ในตอนที่เขายังเป็นแค่เด็กผู้ชาย เขาไม่ใช่คนเลว แต่ทำไมเขาถึงไม่ให้อภัยเธอขนาดนี้”

แอเรียนไม่ได้พูดอะไรและสับสน ในสายตาของคนอื่นดูเหมือนว่ามาร์คห่วงใยเธอ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เธอรู้สึกแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ทันทีที่เธอคิดถึงเขาจิตใจของเธอก็เต็มไปด้วยความคิดเกี่ยวกับเขาผู้ชายที่ใจดีกับคนนอก แต่เป็นเหมือนปีศาจร้ายสำหรับเธอ เขาเข้มงวดกับเธอมากจนทำให้เธอกลัว เขาคาดเดาไม่ได้และเธอไม่สามารถเข้าใจเขาได้เลย