เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 200

แอเรียนเงียบขณะที่ดวงตาของเธอแดงก่ำ คำพูดไม่สามารถบรรยายความรู้สึกของเธอได้ในตอนนี้ แม้ว่าเธอจะเกือบแน่ใจว่ามาร์คเป็นคนวางแผนต่อต้านวิล แต่เธอก็ปฏิเสธแทนที่จะเกลียดเขา เธอรู้สึกผิดหวัง

แมวเป็นตัวจุดชนวนการทะเลาะกันของพวกเขา แอเรียนตระหนักดีว่าเธอทำตัวเหมือนเด็กที่กำลังอารมณ์ฉุนเฉียว ก่อนที่พวกเขาจะแต่งงานกัน เธอเคยรับบทเป็นเด็กในขณะที่มาร์ครับบทเป็นพ่อแม่ที่เข้มงวด

“แมรี่ ลืมมันซะ พาเธอกลับไปที่ห้องนอน ถ้าเธอไม่ยอมไปก็ส่งคนให้เอาแมวไปโยนทิ้งซะ” มาร์คพูดอย่างเฉยเมยก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะอาหาร

แมรี่ลากกลับไปที่ห้องนอนอย่างไม่อยากจะลากไป จากนั้นแมรี่ก็แนะนำเธออย่างจริงจัง “แอริ ทำไมเธอต้องพูดกับนายท่านในลักษณะนั้นด้วย ในเมื่อสุดท้ายแล้วเขาก็เปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อเธอแล้ว? เขาดีขึ้นมาก ทำไมต้องไปทำให้มันพังด้วยล่ะ? เธอทั้งคู่พูดดี ๆ ต่อกันไม่ได้เหรอ? ฉันรู้ว่าเธออารมณ์เสียเพราะข้าวปั้นเป็นแมวที่มีค่าของเธอและเธอไม่อยากเห็นมันถูกรังแก ชิ นีน่านั่น… ทำไมเธอถึงปล่อยข้าวปั้นไว้คนเดียวไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอรู้ว่ามันไม่ชอบเธอ? ตอนนี้เธอมีรอยขีดข่วนแล้วเธอก็ต้องเอะอะใหญ่กับมัน ในฐานะแขกเธอไม่รู้จักที่ของตัวเองด้วยซ้ำ น่ารำคาญอะไรอย่างนี้! ทำไมเธอไม่พักผ่อนในตอนนี้ล่ะ? ฉันจะไปหาอะไรมาให้เธอกินในห้อง”

แอเรียนนอนคว่ำบนเตียงขณะที่เธอร้องไห้อย่างเงียบ ๆ น้ำตาของเธอตกลงบนผ้าห่มทำให้เกิดจุดเปียกเล็ก ๆ

โดยไม่คาดคิดว่าแทนที่จะเป็นแมรี่ มาร์คเป็นคนที่เข้ามาในห้อง เขาวางจานอาหารไว้บนโต๊ะข้างเตียงก่อนที่จะยืนด้านข้างจ้องมองเธออย่างไม่ละสายตา บรรยากาศเงียบสงบและตึงเครียดราวกับว่าการระเบิดจะปะทุขึ้นในวินาทีถัดไป

หลังจากนั้นไม่นาน มาร์คก็พูดว่า “อาหารจะเย็นลงถ้าเธอไม่กินตอนนี้”

แอเรียนฝังใบหน้าของเธอลงในผ้าห่ม แต่มาร์คก็ขยับไปข้างหน้าและดึงเธอขึ้น “ฉันบอกให้กินไง!” น้ำเสียงของเขาไม่เย็นชาและสีหน้าของเขาก็ไม่ดุร้าย แต่เขากลับดูทำอะไรไม่ถูก

แอเรียนต่อสู้สองครั้งก่อนที่เธอจะยอมแพ้ในที่สุด เธอปล่อยให้มาร์คอุ้มเธอ แต่เธอหันหน้าหนีโดยไม่เต็มใจที่จะให้เขาเห็นดวงตาของเธอที่แดงก่ำจากการร้องไห้

“เธอจะทะเลาะกับฉันเพราะ วิล ซีวาน เหรอ? เธอได้สัมผัสชีวิตที่ดีเพียงไม่กี่วัน เธอไม่ชินเหรอ? แล้วถ้าฉันบอกเธอว่าฉันไม่ใช่คนที่ทำละ?” มาร์คดูค่อนข้างหงุดหงิด

“แล้วคลิปเสียงคืออะไร” แอเรียนถามขณะที่เธอหันไปมองที่มาร์ค

มาร์คเงียบลงเมื่อสบตากับเธอ ไม่กี่วินาทีต่อมาเขาก็ปล่อยเธอ “ดูเหมือนว่าตั้งแต่แรกที่เธอมีความคิดอยู่แล้วว่าฉันเป็นผู้ร้าย นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เธออารมณ์ฉุนเฉียวเหรอ? เยี่ยมมาก ดีสิ ฉันเป็นคนทำ ไม่มีอะไรที่เธอสามารถทำได้หรอกนะ เธอจะจากไปไม่ได้จนกว่าเธอจะคลอดลูกให้กับครอบครัวเทรมอนต์ ไม่มีทางที่เธอจะอยู่กับวิล ซีวาน ได้ โอ้ ถ้าฉันจับได้ว่าเธอพบมันล่ะก็ มันจะไม่ใช่แค่อุบัติเหตุทางรถยนต์ธรรมดา ๆ แน่นอน ฉันจะทำให้มันหายไปจากโลกนี้!”

ตกตะลึงชั่วขณะ เมื่อเธอคืนสติได้เธอก็คว้าหมอนบนเตียงแล้วเหวี่ยงใส่มาร์คราวกับว่าเธอเสียสติ

มาร์คยกแขนขึ้นกั้นหมอน เมื่อแอเรียนระบายความโกรธของเธอเสร็จแล้ว เขาก็เปลี่ยนเสื้อผ้าและจากไปด้วยสีหน้าที่เย็นชา

ในช่วงเวลาสั้น ๆ เสียงรถของมาร์คดังขึ้นและออกจากคฤหาสน์ เทรมอนต์ ไป แมรี่ผลักประตูห้องนอนให้เปิดออกก่อนที่เธอจะเข้ามา “นายท่านออกไปอย่างโกรธเกรี้ยวก็เพราะเธอ! นีน่าก็ไปกับเขาด้วย ตอนนี้เธอไม่จำเป็นต้องซ่อนตัวอยู่ในห้องนอนแล้ว ข้าวปั้นยังอยู่ใต้โซฟา”

แอเรียนลุกขึ้นและลงไปชั้นล่าง เธอต้องใช้เวลาพอสมควรในการเล้าโลมให้แมวออกมา ข้าวปั้นมุดตัวอยู่ในอ้อมแขนของเธอและไม่ยอมแตะพื้นอีก

แมรี่มองไปที่ข้าวปั้นและถอนหายใจ “อืม ฉันไม่คิดว่าข้าวปั้นจะก้าวร้าว มันตามหลังฉันตลอดทั้งวันและฉันก็ไม่เคยเห็นใครโดนมันข่วนเลย ทำไมถึงเข้ากับนีน่าไม่ได้กันล่ะ?”