เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 200

แอเรียนเงียบขณะที่ดวงตาของเธอแดงก่ำ คำพูดไม่สามารถบรรยายความรู้สึกของเธอได้ในตอนนี้ แม้ว่าเธอจะเกือบแน่ใจว่ามาร์คเป็นคนวางแผนต่อต้านวิล แต่เธอก็ปฏิเสธแทนที่จะเกลียดเขา เธอรู้สึกผิดหวัง

แมวเป็นตัวจุดชนวนการทะเลาะกันของพวกเขา แอเรียนตระหนักดีว่าเธอทำตัวเหมือนเด็กที่กำลังอารมณ์ฉุนเฉียว ก่อนที่พวกเขาจะแต่งงานกัน เธอเคยรับบทเป็นเด็กในขณะที่มาร์ครับบทเป็นพ่อแม่ที่เข้มงวด

“แมรี่ ลืมมันซะ พาเธอกลับไปที่ห้องนอน ถ้าเธอไม่ยอมไปก็ส่งคนให้เอาแมวไปโยนทิ้งซะ” มาร์คพูดอย่างเฉยเมยก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะอาหาร

แมรี่ลากกลับไปที่ห้องนอนอย่างไม่อยากจะลากไป จากนั้นแมรี่ก็แนะนำเธออย่างจริงจัง “แอริ ทำไมเธอต้องพูดกับนายท่านในลักษณะนั้นด้วย ในเมื่อสุดท้ายแล้วเขาก็เปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อเธอแล้ว? เขาดีขึ้นมาก ทำไมต้องไปทำให้มันพังด้วยล่ะ? เธอทั้งคู่พูดดี ๆ ต่อกันไม่ได้เหรอ? ฉันรู้ว่าเธออารมณ์เสียเพราะข้าวปั้นเป็นแมวที่มีค่าของเธอและเธอไม่อยากเห็นมันถูกรังแก ชิ นีน่านั่น… ทำไมเธอถึงปล่อยข้าวปั้นไว้คนเดียวไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอรู้ว่ามันไม่ชอบเธอ? ตอนนี้เธอมีรอยขีดข่วนแล้วเธอก็ต้องเอะอะใหญ่กับมัน ในฐานะแขกเธอไม่รู้จักที่ของตัวเองด้วยซ้ำ น่ารำคาญอะไรอย่างนี้! ทำไมเธอไม่พักผ่อนในตอนนี้ล่ะ? ฉันจะไปหาอะไรมาให้เธอกินในห้อง”

แอเรียนนอนคว่ำบนเตียงขณะที่เธอร้องไห้อย่างเงียบ ๆ น้ำตาของเธอตกลงบนผ้าห่มทำให้เกิดจุดเปียกเล็ก ๆ

โดยไม่คาดคิดว่าแทนที่จะเป็นแมรี่ มาร์คเป็นคนที่เข้ามาในห้อง เขาวางจานอาหารไว้บนโต๊ะข้างเตียงก่อนที่จะยืนด้านข้างจ้องมองเธออย่างไม่ละสายตา บรรยากาศเงียบสงบและตึงเครียดราวกับว่าการระเบิดจะปะทุขึ้นในวินาทีถัดไป

หลังจากนั้นไม่นาน มาร์คก็พูดว่า “อาหารจะเย็นลงถ้าเธอไม่กินตอนนี้”

แอเรียนฝังใบหน้าของเธอลงในผ้าห่ม แต่มาร์คก็ขยับไปข้างหน้าและดึงเธอขึ้น “ฉันบอกให้กินไง!” น้ำเสียงของเขาไม่เย็นชาและสีหน้าของเขาก็ไม่ดุร้าย แต่เขากลับดูทำอะไรไม่ถูก