เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 202

เมฆแห่งความงุนงงที่แขวนอยู่เหนือศีรษะของแอเรียนสลายหายไปในทันทีเมื่อเธอได้ยินเสียงของหน้าหนังสือที่ถูกพลิก “ฉันไม่สามารถออกไปข้างนอกได้ เธอก็รู้สถานการณ์ของฉัน เธอไปเถอะเเล้วฝากความนึกถึงไปด้วยเเล้วกันนะ”

ทิฟฟานี่ดูหดหู่เล็กน้อย “เอาล่ะ… ฉันจะถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อเราพบกัน ว่าเกิดอุบัติเหตุอย่างกะทันหันได้อย่างไร? ถ้าเป็นพวกกาลีน่าจริง ๆ ฉันจะไม่ยกโทษให้พวกเขา!”

ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของแอเรียน เธอรู้สึกผิดในนามของมาร์ค “แน่นอน… เธอไปเถอะ… ฉันยังไม่ได้ลุกขึ้นจากเตียงเลย ฉันจะวางสายนะ” หลังจากวางสายแล้วเธอก็นอนอยู่บนเตียงต่ออีกครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกเข้าห้องน้ำเพื่อทำให้สดชื่นในที่สุด

เนื่องจากเธอใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่บนเตียงเมื่อไม่นานมานี้เธอจึงค้นพบว่าผมของเธอยาวขึ้น มันพันกันเมื่อคืนที่เธอนอนหลับและไม่ว่าเธอจะทำอะไรเธอก็ไม่สามารถหวีปมออกได้ เมื่อเธอเจอกรรไกรและกำลังจะตัดมันออกมือคู่หนึ่งก็หยุดเธอไว้

“เอาแปรงหวีผมมาให้ฉัน”

ด้วยความประหลาดใจ แอเรียนส่งหวีให้มาร์คโดยสัญชาตญาณ เธอไม่รู้ว่าเขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่

เขาระมัดระวังในการหวีผม เธอไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อย เมื่อเธอมองไปที่เงาสะท้อนของพวกเขาในกระจกเธอก็ตระหนักว่ามันยากเพียงใดที่จะมีสันติสุขระหว่างพวกเขา เธอตกอยู่ในภวังค์เมื่อเธอนึกถึงวิธีที่เขาเคยหวีผมตอนที่เธอยังเด็ก มันค่อนข้างน่าอายจริง ๆ เธอยังไม่ได้เรียนรู้วิธีการหวีผมทั้ง ๆ ที่ตอนนั้นอายุแปดขวบแล้ว ก่อนที่เครื่องบินจะตก แซคารีพ่อของเธอเป็นคนที่แปรงผมและมัดผมของเธอ หลังจากที่เขาเสียชีวิตผมของเธอก็รุงรังอยู่เสมอ เมื่อเธอย้ายไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ ในที่สุด มาร์คก็ทนไม่ได้กับสภาพผมของเธอ เขาจึงหวีมันให้เธอแม้ว่าจะไม่เต็มใจและดูถูกเหยียดหยามก็ตาม ทันใดนั้น เธอก็ถามว่า “คุณเกลียดฉันไหม?”

“อืม" คำตอบของเขาคือทันที

“โอ้” เธอยอมรับอย่างเมินเฉย

“เสร็จแล้ว ลงไปทานอาหารที่ชั้นล่างได้เเล้ว” มาร์ควางหวีลงก่อนจะเริ่มแปรงฟันโดยไม่มีอารมณ์บนใบหน้าที่สามารถอ่านได้