เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 211

แอเรียนสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่เธอจะกล่าวว่า "ตอนที่ฉันโกรธเคืองหลังจากแท้งลูก ฉันพูดในสิ่งที่ฉันไม่ควรพูด และบอกให้โลกรู้ว่าฉันนอกใจเขา... เขาไม่รังเกียจ มีตัวอย่างอื่น ๆ อีกมากมาย นั่นเพียงพอแล้วสำหรับฉัน มันไม่ได้แย่ขนาดนั้น วิล ฉันทำสบายดีจริง ๆ ความเจ็บปวดเพียงอย่างเดียวของฉันคือฉันเป็นลูกสาวของคนบาปและฉันเป็นหนี้บุญคุณเทรมอนน์ อันที่จริงมาร์คตอบสนองความต้องการด้านวัตถุทั้งหมดของฉันและเขาก็เป็นประเภทของฉันเช่นกัน ความเกลียดชังไม่ใช่สิ่งเดียวที่มีอยู่ระหว่างเรา เราใช้เวลาร่วมกันมากว่าสิบปี มันเป็นมากกว่าความรัก พวกเราคือครอบครัว มันไม่ได้แย่ขนาดนั้นจริง ๆ”

เมื่อได้ยินคำพูดของแอเรียน ประกายในแววตาของวิลก็หรี่ลงอย่างเห็นได้ชัด “เป็นอย่างนั้นเหรอ? นั่นเป็นเรื่องที่ดีถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ฉันหวังว่าเขาจะไม่ทำให้เธอผิดหวังนะ...”

แอเรียนไม่สามารถอยู่ได้อีกต่อไป เธอจึงพูดว่า “อืม… ฉันต้องไปแล้ว พักผ่อนให้ดีล่ะ”

วิลพยักหน้า “โอเค"

เมื่อแอเรียนอยู่ที่ประตู ทันใดนั้น วิลก็ตะโกนออกมา “แอริ!”

แอเรียนหยุดอยู่ตรงทางเดินของเธอ แต่ไม่ได้หันกลับไปน้ำตาที่เธอเคยกลั้นไว้กำลังเอ่อและร่วงลง

“จำไว้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทิฟฟ์และฉันก็อยู่ที่นี่เสมอ หากมีวันที่ มาร์ค เทรมอนต์ มาทำให้เธอผิดหวังจริง ๆ เธอยังมี… พวกเรา…”

แอเรียนพยักหน้าอย่างลนลานและออกจากโรงพยาบาลราวกับว่าเธอกำลังหนีเอาชีวิตรอด สำนักงานอยู่ห่างจากโรงพยาบาลเพียงเล็กน้อย แม้ว่าเธอจะคำนวณเวลาที่จะต้องใช้ในการเยี่ยมชม แต่เธอก็ลืมที่จะคำนึงถึงความจริงที่ว่าการเรียกแท็กซี่ในช่วงชั่วโมงเร่งด่วนจะเป็นเรื่องยาก เมื่อเธอกลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ เธอมาช้ากว่าหนึ่งชั่วโมงเมื่อเทียบกับเวลาปกติของเธอ