เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 233

ไม่นานนักแจ็คสันก็ยอมที่จะลงมาจากตัวเธอโดยดี ทิฟฟานี่ลุกขึ้นจัดระเบียบเสื้อผ้าของเธอด้วยอาการหอบนิด ๆ “เอ่อ...นี้ก็ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้เช้าฉันค่อยกลับทำความสะอาดต่อนะ นายไปนอนเถอะ ฉันกลับละ!”

แจ็คสันนั่งหันหลังให้เธออยู่ที่ขอบเตียง เธอจึงไม่เห็นสีหน้าของเขา พอเขาไม่ตอบอะไร เธอจึงรับความเงียบนั้นเป็นคำตอบและรีบออกจากห้องเขาโดยเร็ว

เธอไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าเธอจะต้องมาเจอกับเหตุการณ์เช่นนี้ระหว่างรับงานพาร์ทไทม์ แต่อย่างไรสิ่งที่เกิดขึ้นก็เป็นสิ่งที่เข้าใจได้ง่าย เพราะผู้ชายอย่างแจ็คสันคงจะคุ้นเคยกับอะไรแบบนี้อยู่แล้ว เพลอ ๆ พอเธอกลับบ้านไปอาจจะมีผู้หญิงคนอื่นมาหาเขาแทนก็ได้

วันต่อมาที่คฤหาสน์เทรมอนต์...

แอเรียนตื่นตั้งแต่เช้า มาร์คและนีน่ายังคงหลับอยู่ เธอจึงตัดสินใจที่จะโทรกลับหาทิฟฟานี่ที่ยังคงสะลึมสะลืออยู่ เรื่องก็มีอยู่ว่า คนที่พวกเขาจ้างให้ไปสืบได้ความมาว่าคุณสโลนถูกลักพาตัวด้วยใครสักคนตามที่อยู่ของจดหมายนั้นและได้ล้มป่วยระหว่างนั้นด้วย ทั้งหมดก็มีอยู่เท่านี้

แต่พวกเขาทราบข้อมูลเหล่านั้นตั้งแต่แรกแล้ว เพราะฉะนั้นข้อมูลนี้จึงไม่ได้ช่วยอะไรเลย พวกเขาดีใจเสียเปล่า

มาร์คลงมาด้านล่างตอนประมาณสิบโมงเช้า ดูจากการแต่งตัวแล้วเหมือนกับว่าเขาจะออกไปไหน แอเรียนกล่าวทักทายมาร์คก่อนที่จะชวนทิฟฟานี่ออกไปเมาท์มอยหรือชอปปิ้งกันเนื่องจากวันนี้เธอไม่ได้มีธุระอะไรมากนัก เธอนึกไม่ถึงว่ามาร์คจะพูดว่า “วันนี้ไปออฟฟิศกับผมนะ ผมมีประชุมที่จำเป็นต้องเข้าร่วม เธอพักผ่อนที่นั้นได้”

เธออยากปฏิเสธ แต่นาน ๆ ทีมาร์คถึงจะอารมณ์ดีและชวนเธอไปที่ทำงานเขาด้วยตนเอง ไหน ๆ ตอนนี้เขาทั้งสองคนก็อยู่ด้วยกันแบบมีความสุขแล้ว และเธอก็ไม่อยากจะกลับไปใช้ชีวิตอันแสนทรมานอีกด้วย เธอจึงตอบไปว่า “ได้สิ ขอฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”

พอเขาทั้งสองเดินทางไปถึงเทรมอนต์ ทาวเวอร์ อยู่ ๆ มาร์คก็คว้ามือเธอมาวางไว้บนแขนเขา แบบนี้เขาทั้งสองดูใกล้ชิดและสนิทสนมกันมากจนทำให้แอเรียนรู้สึกว่ามันแปลก ๆ