เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 243

ไหนลองบอกเหตุผลฉันหน่อยสิ อย่าบอกฉันนะว่าอายุป่านนี้แล้วยังกลัวที่จะต้องนอนคนเดียว หรือว่าคุณกลัวความมืด?” ทิฟฟานี่ถามเขาแบบหยอกล้อ

“อะไรประมาณนั้น ลองคิดดูก็แล้วกัน” แจ็คสันลุกขึ้นไปรินไวน์ใส่แก้วและดื่มมันหมดทีเดียว

ทิฟฟานี่ลองคิด ๆ ดู แต่สุดท้ายก็ปฏิเสธอยู่ดี “แท็กซี่ที่ฉันเรียกใกล้จะมาถึงแล้ว อีกอย่าง… เราไม่ควรทำเช่นนั้น ฉันได้ยินมาจากเอริกว่าการแต่งงานของคุณถูกกำหนดไว้แล้ว นั้นหมายความว่าคุณมีคู่ครองแล้ว ทำไมคุณถึงถามฉันแทนทีจะไปถามคู่หมั้นคุณละ? ฉันไม่อยากให้ใครมองฉันไม่ดี เอาเถอะนะ ไม่มีอะไรต้องกลัวหรอก อย่าคิดมากสิ”

แจ็คสันยิ้มเหมือนกับว่าเขาไม่มีคุณค่า “คู่หมั้นผมหรอ? คุณไม่เห็นเธอที่ร้านอาหารคราวที่แล้วหรอ? เธอไม่เหมือนคุณเลยสักนิด”

อยู่ ๆ ทิฟฟานี่ก็อึ้งจนไม่รู้จะตอบว่าอะไร เขาหมายความว่าอะไร? นี่เขาดูถูกเธอรึเปล่า? การที่ได้อยู่ที่นี้สองต่อสองกับแจ็คสันทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ เธอทำได้เพียงหวังให้รถที่เธอเรียกมาถึงไว ๆ หลังจากที่รอมานานกว่า 30 นาทีก็ยังคงไม่มีสายโทรเข้ามา “คุณช่วยฉันเช็คหน่อยได้ไหมว่ารถถึงไหนแล้ว ทำไมถึงยังไม่ถึงสักที…?”

แจ็คสันยิบโทรศัพธ์เขาขึ้นมาและโบกมันไปมาต่อหน้าเธอ “ฉันยกเลิกไปแล้ว ไม่มีรถมาหรอก อีกอย่าง นั่งรถคนเดียวยามดึกแบบนี้มันไม่ปลอดภัย”

เธอทำแก้มป่องเพราะความโมโห “ทำไมคุณถึงชอบทำตัวแบบนี้? คุณบังคับให้คนอื่นต้องนอนกับคุณได้อย่างไร? มันไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยหรอ…?”

แจ็คสันยิ้มอย่างเยาะเย้ย เขาเอนตัวหาเธอ ทำให้ทิฟฟานี่ถูกขังอยู่ระหว่างโซฟาและตัวเขา “แล้วถ้าผมเห็นแก่ตัวจะยังไงหรอ? คุณก็ได้ค่าจ้างอยู่ดี ทำไมไม่ลองเปลี่ยนใจดูละ?”

เธอจ้องไปที่เขา “ไม่มีวัน! ฉันยังเป็นหญิงสาวที่ไร้เดียงสา อย่ามายุ่งกับฉัน! ออกไป! ฉันจะออกไปเรียกรถเอง!”