เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 327

เธอตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกร้อนในวันรุ่งขึ้น แขนของมาร์คพาดอยู่บนหน้าอกของเธอทำให้เธอรู้สึกหายใจลำบาก เธอร้อนมากจนผมติดอยู่ตามใบหน้าของเธอ

ลมหายใจของเขาเป่าระอยู่ที่ลำคอของเธอ และเขาก็ไม่ได้ห่มผ้าห่มเลยด้วย เขาหลับโดยการหนุนศีรษะของเขาอยู่ด้านบนของร่างกายของเธอและมันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไม่รู้สึกร้อน!

เธอไม่ชอบความรู้สึกที่มีเหงื่อเปียกโชกจริง ๆ เธอพยายามดิ้นออกมาจากขอบเขตของเขาและผ้าห่ม ก่อนจะลุกขึ้นและไปอาบน้ำ เมื่อเธอออกมาจากห้องน้ำ เธอก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาก ทันใดนั้นเอง เธอก็สังเกตเห็นเจ้าข้าวปั้นไม่ได้หลับอยู่ในที่นอนของมัน เธอเรียกมันแล้วเจ้าข้าวปั้นก็กระโดดลงมาจากโซฟาและเดินไปหาเธอด้วยท่าทางสง่างามของมัน เป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ ไม่กี่วัน ทว่าเจ้าแมวอ้วนก็สามารถลดน้ำหนักลงได้มากแล้ว อย่างน้อยตอนนี้มันก็เดินได้แล้ว นั่นเป็นเรื่องที่ดี

ขณะที่เธอกำลังจะอุ้มเจ้าข้าวปั้นเข้าสู่อ้อมแขนของเธอด้วยความสงสาร มาร์คก็ปรากฏตัวขึ้นที่ประตู “จับมัน เห็นไหมว่าเป็นยังไง”

ด้วยความผิดที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เธอจึงรู้สึกกลัวที่จะยั่วโมโหเขาอีกครั้ง “วันนี้เป็นวันเสาร์ ฉันไม่ได้ไปทำงาน ดังนั้นฉันสามารถพาเจ้าข้าวปั้นไปโรงพยาบาลสัตว์เพื่อฉีดยาทางเส้นเลือดได้ค่ะ คุณทำอะไรก็ได้ตามสบายเลยนะ”

เขาดูเหมือนยังคงตื่นไม่เต็มที่นัก และเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยอารมณ์หงุดหงิดโดยไม่สนใจเธอ

เมื่อเขาเข้าห้องน้ำเสร็จแล้ว เธอก็ไปอาบน้ำด้วยเหมือนกัน เธออดที่จะรู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาเล็กน้อยขณะที่กำลังแปรงฟันอยู่อย่างช่วยไม่ได้ อย่างไรก็ตามมันก็ไม่ได้แย่เท่าการตั้งครรภ์ในครั้งแรก ดังนั้นเธอจึงค่อนข้างโล่งใจกับเรื่องนี้

มาร์คได้ยินเสียงใครบางคนเข้ามาใกล้ประตู เขาลังเลอยู่สองวินาที จากนั้นเขาจึงเดินไปเปิดประตูแล้วเผชิญหน้ากับใบหน้าที่ประหลาดใจของเฮเลน

เฮเลนตกตะลึงกับความจริงที่ว่าเขาอยู่ที่นี่ และที่เขาเปิดประตูโดยไม่สวมอะไรนอกจากผ้าขนหนู! แม้ว่าเธอจะเป็น “แม่ยาย” ของเขา แต่มันก็ไม่เหมาะสม

มาร์คเองก็ไม่ใช่คนประมาทเช่นกัน ทว่าเขาก็ไม่ได้อาย เขาทำเหมือนเป็นปกติที่เขาเป็น “ต่อไปคุณไม่ต้องมาส่งของอะไรแล้ว เธอไม่ได้ต้องการ”

เฮเลนส่งอาหารเช้าที่เธอนำมาให้กับเขา “ได้ ฉันจะได้กังวลน้องลงเพราะมีคุณอยู่ใกล้ ๆ ต่อจากนี้ฉันจะไม่มาแล้ว เธอก็ไม่ต้องการเจอฉันอยู่แล้วด้วย”

เขาปิดประตูหลังจากที่รับอาหารเช้าโดยไม่รีรอ เขาไม่เคยคิดว่าเฮเลนจะมาส่งอาหารเช้าด้วยตัวเองทุกเช้า เขาคิดว่าเธอสั่งอาหารมาเสียอีก...

แอเรียนเดินออกไปเจอเขากำลังถืออาหารเช้าอยู่ และรู้ว่าเฮเลนเป็นคนที่ส่งมาให้ “เธอส่งอาหารมาอีกแล้วเหรอ? เธอให้คนส่งอาหารเช้ามาให้ฉันทุกวัน แม้ว่าเธอจะไม่เธอจะไม่รำคาญ แต่ฉันเป็น”