เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 358

แอเรียนสงสัยเล็กน้อยว่ามาร์คจะอยู่เบื้องหลังทั้งหมด : มาร์ค เทรมอนต์ ได้ส่งลุงแท้ ๆ ของตัวเองเข้าคุก ทำให้เขาได้รวบรวมเงินทุก ๆ เหรียญในหลาย ๆ ร้อยล้านเหรียญกลับมาได้

เธอกำลังคิดไม่ตกว่าจะตัดสินเหตุการณ์พลิกผันนี้อย่างไร แน่นอนว่าจู๊ดเป็นขยะที่ไร้ค่าและเป็นความอับอายของมนุษยชน ดังนั้นเขาจึงสมควรได้รับบทลงโทษที่เขาได้รับอยู่แล้ว อย่างไรก็ตามความจริงที่ว่ามาร์ค และไม่ใช่ใครอื่นใด ที่เป็นคนทำให้จู๊ดโดนจับ ทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ วิธีที่เขายอมจ่ายเงินจำนวนมากโดยไม่ต่อสู้เลยทำให้ข้อกล่าวหาการถูกกรรโชกดูไม่สมจริงแต่เหมือนเป็นเหยื่อที่รอให้จู๊ดกัดมากกว่า

“สวัสดีครับคุณเวสต์ นายท่านอยู่ในห้องทำงานครับ”

แอเรียนที่ได้รับแรงกระตุ้นจากการทักทายของเฮนรี่เงยหน้าขึ้นมองจากจุดที่เธอนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นและเห็นว่าแจ็คสันกำลังเข้ามาทางประตูหน้าบ้าน เขาทักทายหญิงสาวด้วยการพยักหน้าห้วน ๆ ก่อนจะรีบเดินขึ้นบันไดไป

แอเรียนพบว่ามันเหลือเชื่อ มาร์คฟื้นตัวเร็วมากในเดือนนี้ ; ตอนนี้เขาสามารถเดินไปรอบ ๆ ได้ตามความพอใจของตนเองและสามารถที่จะพบกับแจ็คสันที่ชั้นล่างได้ด้วย แล้วทำไมเขาถึงขอให้แขกไปพบเขาที่ห้องทำงานแทนล่ะ?

ในความเป็นจริง พอลองคิดดูแล้ว ทั้งแจ็คสันและเอริกไม่ค่อยมาเยี่ยมเยียนคฤหาสน์ เทรมอนต์ บ่อย ๆ เลย

กลับไปในห้องทำงาน แจ็คสันได้วางผลการตรวจดีเอ็นเอต่อหน้ามาร์คและกล่าวว่า “นี่คือคำตัดสิน มีจุดที่น่าสงสัยอีกไหม?”

มาร์คดูรายละเอียดในรายงานอย่างรอบขอบ “เหตุการณ์ที่เกิดกับทิฟฟานี่ เลน… เขาก็อยู่เบื้องหลังมันด้วยใช่ไหม?”

ความมีชีวิตชีวาผุดขึ้นในดวงตาของแจ็คสัน “ไม่ต้องสังสัยเลยแหละ ; เขาสมรู้ร่วมคิดกับบุคคลที่สามเพื่อทำการปล้น จากนั้นไม่นานหลังจากที่พวกเขาประสบความสำเร็จเขาก็ปิดปากผู้สมรู้ร่วมคิดทั้งหมดเพื่อปกปิดตัวเองและตอนนี้เครื่องประดับที่คิดว่าหายไปก็อยู่ในมือของเขา ข้ามมาในปัจจุบัน ในตอนนี้เขาก่อตั้งบริษัทและซื้ออสังหาริมทรัพย์ที่ไม่เป็นที่ต้องการในราคาตลาดล่าง จากนั้น ไม่ว่าจะเป็นความโชคดีของเขาหรืออย่างอื่น พื้นที่รอบ ๆ ก็เริ่มมีการพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็วและตอนนี้ทุกอย่างในที่ดินแปลงนั้นก็กลายเป็นเงินทองไปหมด”

กระดาษเหล่านั้นยับตามแรงบีบของนิ้วมาร์ค เขาขยำมันเป็นลูกบอลและเหวี่ยงมันลงถังขยะก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นพร้อมกับแววตาที่เหยือกเย็น “ฉันอดทนกับเขามามาก แต่ไม่มีอีกแล้ว เขาได้เชิญความตายด้วยตัวเขาเอง”

“ครอบครัวเลนต้องต้องทนทุกข์กับความอยุติธรรมที่สุด ฉันหมายความว่าทิฟฟานี่น่ะอยู่กับเขามาเป็นระยะเวลาสามปี สามปีเลยนะ พวกเลนได้ทุ่มเงินกับเขาเพื่อช่วยให้เขาเติบโต - แต่เขากลับแว้งกัดผู้มีพระคุณ" แจ็คสันพูดพร้อมกับกัดฟันของ “ฉันเกลียดพวกสวะที่หลอกผู้หญิง และยิ่งกระทำการโหดร้ายแบบนี้อีก… เกินไปจริง ๆ ฉันไม่อยากนึกเลยว่าถ้าทิฟฟานี่รู้เข้าเธอจะเจ็บปวดแค่ไหน”

มาร์คมองชายผู้เกรี้ยวกราดต่อหน้าเขาก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะคลี่รอยยิ้มอย่างมีความหมาย “อืม นายช่างอยากรู้อยากเห็นและโกรธในเรื่องนี้ นายโกรธในนามของทิฟฟานี่หรือฉันอ่านนายมากเกินไป และจริง ๆ นาย ‘แค่’ ไม่ชอบสิ่งที่อีธานทำใช่ไหมล่ะ?”

แจ็คสันอึกอักอย่างสงสัย “อย่ามองฉันเหมือนเป็นตัวตลกสิ ฉันรู้สึกเสียใจสำหรับเธอ - นายจะไม่รู้สึกเช่นนั้นเหรอ ถ้านายเห็นใครบางคนเจ็บปวดมากโดยไม่รู้ตัวว่าคนที่เธอเคยไว้ใจที่สุดคือคนที่ทำให้เธอต้องรู้สึกเช่นนี้น่ะ?… เอาล่ะ ฉันได้สรุปและส่งทุกอย่างที่นายต้องการทางอีเมลแล้ว เพราะฉะนั้นฉันจะไปล่ะนะ นายตัดสินใจเอาเองเลยแล้วกันว่าจะเอาอย่างไงต่อ”

มาร์คออกจากบ้านตอนหกโมงเย็น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกปล่อยให้ทำอะไรคนเดียวนับตั้งแต่ที่เกิดอุบัติเหตุ แต่อาการบาดเจ็บของเขาก็หายดีพอที่คนทั่วไปเห็นแล้วเชื่อว่าเขาดูสุขภาพดีเหมือนเดิม ความแตกต่างอย่างเดียวที่เห็นได้ชัดระหว่างเขาในตอนนั้นกับตอนนี้ก็คือผมของเขาซึ่งยังไม่ทันได้ยาวกลับมาเท่าความยาวก่อนอุบัติเหตุ