เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 357

อยู่ ๆ ก็มีมือที่ไม่ได้ต้องการมาโอบรอบเอวของเธออย่างกะทันหันก่อนที่เสียงหายใจของชายวัยกลางคนคนนั้นจะดังขึ้นใกล้หูของทิฟฟานี่ “ความโกรธแบบนั้นจะไม่ทำให้คุณได้มีเวลากับเขาในวันนี้หรอกที่รักของผม แต่ผมน่ะมีเวลาให้นะ ผมรู้จักผู้หญิงอย่างคุณเป็นอย่างดี เหมือนกับหลังมือของผมเลย ผู้หญิงอย่างคุณล้วนกำลังมองหาเสี่ยเลี้ยงอยู่ใช่ไหมละ? ผมจะตรงไปตรงมากับคุณเลยละกัน -- คืนนี้เรามาใช้เวลาร่วมกันดีไหม ถ้าคุณทำให้ผมมีความสุข ผมก็จะทำให้คุณมีความสุข โดยเริ่มจากอพาร์ทเมนต์สุดหรูเลย”

ใบหน้าของทิฟฟานี่เปลี่ยนไปในเสี้ยววินาทีก่อนที่เธอจะตบหน้าของชายคนนั้นอย่างรุนแรง ในขณะที่รอยนิ้วสีแดงสดของมือเธอปรากฏขึ้นบนแก้มของเขาเธอร้องเสียงหลงอย่างร้อนแรง “แหงแหละ ถ้าฉันต้องนอนกับคนบ้ากามที่น่าขยะแขยงอย่างคุณ!”

การทะเลาะวิวาทของพวกเขาทำให้ทั้งห้องเงียบลงทันที สายตาทุกคู่หันมาที่พวกเขา ในระยะไกลรอยยิ้มบนหน้าของแจ็คสันที่ใช้เมื่อต้องสนทนาบนหุบลงก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาหาพวกทิฟฟานี่และชายวัยคลางคนคนนั้นอย่างรวดเร็ว “เกิดอะไรขึ้น?”

สีหน้าของชายวัยกลางคนคนนั้นพยายามหลบเลี่ยงการโดนตรวจสอบข้อเท็จจริงอย่างสิ้นหวัง “ค - คุณเวสต์! ม-ม-ไม่มีอะไรเกิดขึ้น! ผมแค่แกล้งเธอเล่น… เธอบังเอิญเป็นเพื่อนของคุณหรือเปล่า?”

ดวงตาของเอธานเข้มขึ้น เขาดึงขาตนเองที่ก้าวออกมาได้ครึ่งก้าวแล้วกลับไปตั้งหลักด้วยความเงียบ ในขณะเดียวกันแจ็คสันก็เอียงศีรษะเล็กน้อยและกัดฟันพูดว่า “ประตูอยู่ทางนั้น”

ใบหน้าของชายวัยกลางคนคนนั้นกลายเป็นสีแดงสด เขาอายเกินกว่าที่จะอยู่ต่อได้จึงรีบออกจากงานเลี้ยงโดยทันที

ทิฟฟานี่ก็ไม่ได้อายน้อยกว่าเขาเลย เพราะจริง ๆ แล้ว เธอมางานเลี้ยงนี้ในฐานะคู่ของแจ็คสัน แต่สุดท้ายเธอดันก่อเรื่องสะงั้น “พระเจ้า เราจะอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหน? ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไป” เธอสะอื้น

แจ็คสันใช้นิ้วของเขาหวีผมสีอ่อนของเธอแล้วตอบเบา ๆ ว่า “ขอเวลาอีกสิบนาที ไม่ต้องกังวล อยู่ใกล้ ๆ ผมก็พอ”

ทิฟฟานี่หน้าแดง - แดงพอจนคนอื่นต้องยกคิ้ว -- ด้วยความเขินอาย เธอเลื่อนมือของเธอไปยังจุดที่คนอื่นไม่อาจมองเห็นบนแขนของเขาและหยิกเขาเพื่อส่งสัญญาณ “อย่าแม้แต่จะคิดว่าจะฉวยโอกาสฉัน” เธอคำรามผ่านฟันที่ขบกันแน่น “ถ้าขืนสัมผัสฉันแบบนั้นอีกครั้ง ฉันจะทานคุณเป็นอาหารเช้า”

แจ็คสันทำได้เพียงปกปิดความรำคาญของเขาภายใต้สีหน้าที่แสดงให้เห็นว่า "ทุกอย่างเรียบร้อยดี" เขาจับมือของเธอให้เกี่ยวแขนของเขาพร้อมกับพูดว่า “ไปกันเถอะ”

แจ็คสันพาทิฟฟานี่กลับมาที่จุดของเขาก่อนที่จะเกิดความวุ่นวายและพวกผู้ชายก็กลับมาคุยกันต่อ อีธานยืนอยู่ทางซ้ายของทิฟฟานี่แต่เธอหลบสายตาเขาด้วยการจ้องไปที่รองเท้าของตนเอง

เธอเล่นกับแขนเสื้อของแจ็คสันอย่างไม่มีความสุขเพื่อป้องกันความประหม่าของตนเอง แต่ยิ่งเธอรู้สึกถึงการจ้องมองของอีธานมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งไม่อยากจะเงยหน้าขึ้นมากเท่านั้น

จากนั้น อยู่ ๆ เธอก็ได้ยินอีธานประกาศออกมา “ผมยังมีเรื่องที่ต้องไปจัดการในคืนนี้ ได้โปรดคุยกันต่อเลย ไม่ต้องรอผม” หลังจากนั้นเขาก็หันกลับและมุ่งหน้าไปยังทางเข้า

เกือบสิบนาทีต่อมา (หรืออาจจะประมาณห้านาทีเท่านั้น) แจ็คสันก็ทำตามสัญญาของเขาโดยการละะทิ้งบทสนทนาอีกคน “ขอโทษเช่นกันนะเพื่อน ๆ ผมต้องไปที่อื่นที่ต่อ” เขากล่าว

ทิฟฟานี่นิ่งเงียบ “ฉันคิดว่าคุณพูดว่าอีกสิบนาทีไม่ใช้หรอ?”

“จริง ๆ แล้วก็คือไม่เกิน 10 นาที ในทางปฏิบัติ มันไม่แตกต่างกันมากนัก ทว่าจะจบภายในสิบนาทีหรือนาทีที่สิบ ดูสิ ไม่ใช่คุณเหรอที่คร่ำครวญว่าอยากจะกลับเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว? คุณช่วยชื่นชมที่ผมมีน้ำใจสักครั้งไม่ได้เหรอ?”

เธอกลอกตา “เลิกพล่าม และจ่ายเงินมาซะ”