เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 362

มาร์คขมวดคิ้วเมื่อได้ยินแอรี่ใช้คำหยาบคายเหล่านั้นก่อนที่จะเดินเข้ามาหาและจับคางของเธอ เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มที่น่าฟังแต่ซ่อนความอันตราย “คุณกำลังท้าทายขีดจำกัดของผมนะ”

แอรี่กลัวมากจนน้ำตาไหลและร่างกายสั่นสะท้านดั่งใบไม้ “ค-คุณ… จะทำอะไร?”

เขาผลักเธอออกไปอย่างกะทันหัน “ผมไม่มีนิสัยชอบลงไม้ลงมือกับผู้หญิงหรอก แต่ถ้าคุณยังคงเพิกเฉยต่อไป ผมก็จะไม่รังเกียจที่จะปล่อยให้บอดี้การ์ดของผมทำมันแทน”

แอรี่ล้มลงกับพื้นที่ก้นของเธอ รองเท้าส้นสูงที่เธอตั้งใจเลือกมาสำหรับการนัดเจอของพวกเขากลายเป็นสิ่งที่สร้างความรำคาญในตอนนี้ เธอลุกขึ้นด้วยความยากลำบากและเดินกะเผลกออกไปเพียง เพื่อต้องหยุดเพราะบอดี้การ์ดที่จู่ ๆ ก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ ด้วยความตื่นตระหนกเธอไม่แม้แต่จะสามารถถ่มน้ำลายใส่เขาได้เหมือนที่เธอเคยทำก่อนหน้านี้ ในที่สุด เธอก็รู้แล้วว่าความอ่อนโยนของมาร์คเป็นเพียงส่วนหนึ่งของหน้ากากเขาเท่านั้น รอยยิ้มของเขาสามารถเปลี่ยนโลกให้กลายเป็นดินแดนมหัศจรรย์แห่งฤดูใบไม้ผลิได้ แต่ความโกรธของเขาสามารถทำให้เกิดพายุหิมะในฤดูหนาวได้

“ฉันจะไม่ไปหาแอเรียนอีกแล้ว… ได้โปรดปล่อยฉันไป…” เธอประนีประนอมและซ่อนความเกลียดชังไว้ลึก ๆ ในแววตาของเธอ เธอรู้ดีว่าถ้าเธอไม่เห็นด้วยตอนนี้ เธอจะไม่มีทางออกไปจากที่นี่ได้

มาร์คโบกมือให้บอดี้การ์ดเขยิบออกไปข้าง ๆ “ผมจะเชื่อคุณครั้งนี้ครั้งเดียว อย่าทรยศต่อความไว้วางใจของผม” เขาเตือน

ที่โรงพยาบาล สิ่งแรกที่แอเรียนถามเมื่อเธอลืมตาขึ้นมา คือ ‘มีใครมาที่นี่ไหม?’ เธอได้ยินเสียงบางอย่างอย่างแผ่วเบาขณะหลับ แต่เธอเหนื่อยเกินกว่าจะตื่นขึ้นมาเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น

แมรี่พูดอย่างโกรธ ๆ “แอรี่ คินซีย์ มา แต่ฉันไม่ได้ให้เธอเข้ามาและขอให้บอดี้การ์ดไล่เธอออกไปเพราะเห็นได้ชัดว่าเธอมาด้วยเจตนาร้าย ไม่ต้องกังวล หลังจากนั้นฉันก็โทรหานายท่าน เธอคงไม่กล้ากลับมาอีก”

แอเรียนขมวดคิ้วและไม่พูดอะไร เธอพยุงตัวเองขึ้นเพื่อที่จะนั่ง ความเจ็บปวดในช่องท้องส่วนล่างทำให้เธอถึงกับต้องพะงาบอย่างรุนแรง เธอใช้เวลาสักพักกว่าจะหายจากอาการนี้ “แมรี่… หนูเจ็บ คุณขอยาแก้ปวดจากหมอให้หน่อยได้ไหม?”

แมรี่โทรหาหมอโดยไม่รอช้าเพราะมาร์คบอกไว้อย่างชัดเจนว่าแอเรียนสามารถขออะไรก็ได้ที่เธอต้องการโดยไม่จำเป็นต้องรายงานให้เขาทราบ

แอเรียนเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเป็นเวลานานกว่าหนึ่งสัปดาห์โดยที่มาร์คไม่มาปรากฏตัวอีกเลยจนถึงวันที่เขามารับเธอออกจากโรงพยาบาลด้วยตัวเอง ไบรอันเป็นคนขับรถ แต่แอเรียนเลือกที่จะนั่งในที่นั่งผู้โดยสารข้างคนขับแทนที่จะนั่งที่เบาะหลังกับมาร์ค “ถ้าอย่างนั้น... ฉันคงจะต้องนั่งที่เบาะหลังนะคะนายท่าน?” แมรี่ถามอย่างเก้ ๆ กัง ๆ

มาร์คพยักหน้าแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ความนิ่งในแววตาของเขาไม่เผยให้เห็นถึงอารมณ์ใด ๆ

เมื่อพวกเขาต้องลงจากรถแมรี่ก็เอาเสื้อคลุมที่เธอเตรียมไว้ให้แอเรียนก่อนหน้านี้มาสวมให้เธอ “นายหญิงจะยืนอยู่ท่ามกลางสายลมด้วยสภาพร่างกายแบบนี้ไม่ได้นะ คุณต้องดูตัวเองไม่ให้ป่วยนะคะ”