เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 397

แอเรียนแค่คิดว่ามาร์คโกรธ เธอค่อนข้างหวาดกลัวเล็กน้อย อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่ย่อท้อ จะว่าไปแล้วการได้ดื่มด่ำกับเครื่องปรับอากาศในคาเฟ่กับการพักผ่อนในออฟฟิศที่เงียบสงบของมาร์คก็มีความแตกต่างกัน

เมื่อเอลลี่มาถึงชั้นที่สี่สิบหก เอลลี่ก็เดินเข้าไปเตือนแอเรียนว่า "คุณนายคะ คุณเทรมอนต์มีแขกค่ะ"

แขก? เธอคิดถึงคําพูดของเอลลี่อยู่พักหนึ่ง แล้วถามว่า "คุณหมายถึง… ฉันไม่ควรที่จะเข้าไปตอนนี้ใช่ไหม?"

เอลลี่ส่ายหัว "ไม่ค่ะ ฉันแค่มาแจ้งให้คุณทราบ"

เอลลี่ไม่ได้ห้ามเธอ แค่เตือนเธอเหรอ? แขกคนไหนต้องการพิธีรีตองแบบนี้?

แอเรียนอดที่จะสงสัยไม่ได้ พร้อมกันนั้น สายตาของเธอก็ก้มลงมองอยู่ที่หน้าอกของเอลลี่ เธอรู้มาตลอดว่าเอลลี่เป็นผู้หญิงสวย มีภาพลักษณ์เหมือนนางแบบ เธอตัวสูง มีส่วนเว้าส่วนโค้งในทุกที่ที่เหมาะสม ขนาดเธอแต่งตัวแบบมืออาชีพ หน้าอกของเธอยังรัดกับกระดุมเสื้ออยู่ แม้แต่ในฐานะผู้หญิงด้วยกัน แอเรียนก็ยังอดมองพวกเธอไม่ได้

เขาจะอยู่อย่างสงบแบบนี้ได้ยังไง ในเมื่อมาร์คเจอเลขาสาวสวยแบบนี้ทุกวัน และที่ตลกกว่านั้น เขาวางโต๊ะของเอลลี่ ไว้ตรงทางเดินนอกห้องทำงาน นี่มันเสียความสวยของเอลลี่ไปเปล่า ๆ

เอลลี่ถามว่า "คุณนายคะ? คุณไม่เข้าไปเหรอคะ?"

แอเรียนเขินอายที่จะละสายตาจากอ้อมแขนของเอลลี่ ทั้งคู่เป็นผู้หญิง แต่เธอก็ยังมองว่าไม่เหมาะสม แต่ถึงกระนั้น เธอก็อดไม่ได้ที่จะจ้องตาผู้หญิงคนนั้นเมื่อสักครู่นี้ เธอไออย่างผิดปกติ และพูดว่า "ไปสิ ฉันกำลังจะเข้าไป"

ริมฝีปากแดงของเอลลี่ยิ้มนิด ๆ เมื่อเปิดประตูห้องทํางาน ให้เธอพร้อมกับอมยิ้มเล็กน้อย "เชิญค่ะ คุณนาย"

รอยยิ้มของเอลลี่ทําให้แก้มของแอเรียนร้อนระอุ เธอถูกจับได้เพราะตั้งใจจ้องมองเธอหรือเปล่า? เธอก้มหัวลงแล้วเดินเข้าไปในห้องทำงาน ทั้งสถานที่ก็เงียบไป เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอเห็นดวงตาสีดําของมาร์คและสีหน้าผ่อนคลายของอีธาน

แขกที่เอลลี่พูดถึงคือ อีธาน

หลังจากผ่านเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นและทุกอย่างที่พลิกผลัดเปลี่ยนแปลงไป แอเรียนไม่รู้ว่าเธอควรปฏิบัติกับอีธานอย่างไร เธอกลับนั่งเฉย ๆ บนโซฟา และประกาศว่า "ฉันมาที่นี่เพื่อใช้แอร์ เชิญพูดต่อเถอะ อย่าถือสากับฉันเลย..."

อีธาน สวมชุดสูทสีกรมท่าสีดํา ยืนตรงอยู่หน้ากําแพงกระจก พร้อมกาแฟแก้วหนึ่งในมือ ถ้าเทียบกับมาร์คแล้วเขาดูหยาบกระด้างกว่าเล็กน้อย ดูเหมือนมาร์คตอนเขายังเด็ก กระทั่งเวลานั้น แอเรียนก็พบว่า ทั้งสองคนนั้นหน้าตาคล้ายกันมาก ที่ผ่านมาเธอไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้และไม่ได้สังเกตเรื่องนี้เลย อย่างไรก็ตาม ในเมื่อทั้งคู่ยืนอยู่ด้วยกัน ความเหมือนและความแตกต่างก็ปรากฏชัดแล้ว

มาร์คยืนพิงขอบโต๊ะ อย่างไม่พอใจ "ถ้าไม่มีอะไรอย่างอื่นก็ไปได้เลย"