เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 4

คณบดีที่อยู่ข้างๆเขายิ้ม “คุณเทรมอนต์ คุณหมายถึง… วิล ซีวาน? คุณคงเคยได้ยินเรื่องของเขามาบ้างแล้ว หนึ่งในสามนายน้อยแห่งตระกูลซีวาน เขาเป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 3 และพวกเขาทั้งสามคนก็ชอบอยู่ด้วยกันเสมอๆ”

“ครั้งหน้า ผมไม่ต้องการที่จะเห็นหน้าเขาอีกในมหาวิทยาลัยเซาธ์ไลน์แห่งนี้ ไม่สิ ในแถบทั่วเมืองหลวงนี่ต่างหาก” มาร์ค เทรมอนต์ พูดอย่างไม่สบอารมณ์ พร้อมกับเดินกลับออกไป

หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าวเขาก็ชะงัก “ฉันจะสนับสนุนและซัพพอร์ตแอเรียน วินน์ อย่างเต็มที่ แต่ไม่ต้องเปิดเผยตัวตน”

คณบดีโค้งตัวและก้มหัวอย่างรวดเร็ว

“แน่นอนครับ แน่นอนครับ ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีนะครับ”

…

หลังเลิกเรียน แอเรียน วิน ลากร่างที่ดูเหมือนไร้วิญญาณของตัวเองและเข็นจักรยานไปที่ประตูของมหาวิทยาลัย และยืนรอ วิล ซีวาน เพื่อที่จะคืนผ้าพันคอให้กับเขา

“แอริ เธอกำลังรอวิลอยู่หรอ? เขากลับบ้านไปตั้งแต่ตอนกลางวันแล้ว เขาบอกว่ามีเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวนิดหน่อย”

ทิฟฟานี่ เลน เดินเข้าไปหาแอริและหยิบถุงเล็กๆออกมาจากกระเป๋าของเธอ

“รับนี่ไปสิ ยาแก้หวัด เขาบอกให้ฉันมอบสิ่งนี้ให้กับเธอ ยาสำหรับเป็นไข้ก็อยู่ในนี้ด้วย อย่าลืมทานล่ะ”

แอเรียนมองที่ถุงใส่ยาแต่ไม่ขอรับเอาไว้

“ฉันไม่ต้องการยาพวกนี้หรอก ฝากคืนผ้าพันคอให้กับเขาทีนะ ฉันจะกลับบ้านแล้ว”

ตอนนี้มาร์ค เทรมอนต์กลับมาแล้ว ส่วนเธอก็กลับบ้านตรงเวลาทุกวัน

ทิฟฟานี่ยัดถุงเล็กๆอันนี้เข้ามาที่ตัวของแอเรียน “จะใจเเข็งไปถึงไหนกัน ฉันรู้หรอกน่า ว่าเขาน่ะชอบเธอ แต่เธออาจจะไม่ได้สังเกตเห็น ใช่ไหมล่ะ ?”

แก้มอันซีดเซียวของแอริแดงก่ำขึ้นมา “หยุดเพ้อเจ้อได้แล้ว! บาย!”

เธอเข็นจักรยานไปได้ไม่ถึงสองก้าว รถของมาร์ค เทรมอนต์ ก็เร่งเครื่องอย่างกะทันหัน และไหลเลื่อนไปจอดอยู่ตรงหน้าของแอเรียนไม่ถึงหนึ่งเมตร

ทิฟฟานี่กำลังจะสบถคำหยาบออกไป แต่แอเรียนก็ปิดปากของเธอไว้ได้ทัน

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เธอกลับไปก่อนก็ได้”

แอเรียนเห็นสีหน้าครุ่นคิดของมาร์ค เทรมอนต์ ผ่านทางหน้ารถซึ่งเขานั่งอยู่ด้านหลัง

มาร์คไม่ไหวกับเธอแล้ว เขาบีบเเตรเพื่อเป็นการบอกให้แอเรียนรีบๆจอดจักรยานของเธอไว้ข้างถนน เธอกระโดดเข้าไปในรถแล้วปิดประตูทันที

ทิฟฟานี่ตกตะลึง เธอต้องการจะพูดบางอย่างแต่รถก็ขับออกไปแล้ว

ในระหว่างที่นั่งอยู่ในรถ แอเรียนก้มหน้าก้มตาไม่กล้าที่จะพูดอะไร นี่เป็นครั้งแรกเลยที่มาร์ค เทรมอนต์ มารับเขาที่มหาวิทยาลัย เธอไม่ได้มีความรู้สึกแปลกประหลาดใจใดๆ แต่รู้สึกตกใจกลัวเสียมากกว่า

“มีแฟนแล้วหรือยัง?” มาร์ค เทรมอนต์ถามเธอแบบลวกๆ

แอเรียนนึกถึงวิล ซีวาน แล้วเธอก็ส่ายหัวอย่างประหม่า

“ยัง”

ในขณะเดียวกันเธอก็กำถุงใส่ยาแก้หวัดไว้ในมืออย่างแน่น

“วิล ซีวาน จะไม่มาโผล่หัวมาอีกแล้วล่ะ”