แขนทั้งสองข้างโอบเอวและดึงตัวเธอแนบเข้ามาที่ตัวเขาอย่างรุนแรง แอเรียนสัมผัสได้ถึงร่างที่เปียกปอนเหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จมาใหม่ๆและกลิ่นหอมของครีมอาบน้ำจากตัวของเขา
มือของเธอประคองเข้าที่อกของเขา พวกเขาใจเต้นรัวอย่างไม่รู้ตัว
เขารีบปล่อยแขนที่โอบเอวเธออยู่อย่างปุบปับ
“ออกไปซะ”
ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เสียงของเขาแหบพร่าลงเล็กน้อย แอเรียนไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้ว่าเธอทำให้เขาไม่พอใจอีกแล้วหรือเปล่า เธอจึงเดินออกไปอย่างลนลานแบบนั้น
เธอเดินกลับมาที่ห้องเก็บของพร้อมกับความรู้สึกเสียใจแล้วเธอก็ลืมถามเขาเรื่องวิล ซีวานไปซะสนิทเลย เมื่อเธอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้แล้วเธอก็ไม่มีความกล้าที่จะไปเจอเขาอีก
เข้าวันต่อมา แมรี่เข้ามาหาเธอที่ห้องเก็บของพร้อมกับน้ำเปล่าแก้วหนึ่ง
“แอริ นี่ยาแก้หวัดนะจ้ะ”
แอเรียน วินน์ ถึงกับงง แมรี่รู้ได้อย่างไรว่าเธอเป็นหวัดอยู่ แล้วที่สำคัญแมรี่นำยาแก้หวัดมาให้เธอได้อย่างไรทั้งๆแมรี่ยังไม่ได้รับอนุญาตจากมาร์ค เทรมอนต์
แมรี่นั่งลงบนขอบเตียงพร้อมด้วยรอยยิ้ม และจะคลายข้อสงสัยให้กับแอเรียน
“ท่านไปทำธุระเรื่องธุรกิจน่ะ คงจะกลับมาในอีกประมาณหนึ่งเดือน และนี่คือสิ่งที่เขาฝากให้ฉันทำ ก่อนที่เขาจะไป”
แอเรียนไม่เข้าใจความรู้สึกของใจเธอเอง เธอรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกที่ได้ยินว่าเขาจะไม่อยู่ที่นี่ระยะหนึ่ง
หลังจากทานยา แอเรียนก็รีบเข้านอนและไปมหาวิทยาลัย
เมื่อเธอเข้าไปที่ห้องสตูดิโอ คณบดีก็เดินมาหาเธอพร้อมกับของทุกอย่างที่เธอยังไม่มีมาให้กับเธอ
“คุณวินน์ ตรวจสอบดูนะครับถ้าขาดเหลืออะไรหรืออยากเพิ่มเติมอะไร”
แอเรียนรับของเหล่านั้น”ไม่ค่ะ...ไม่ขาดอะไร นี่คือ…?”
คณบดีไม่ได้อธิบายอะไร เพียงแค่พูดว่า “ก็ดีแล้วครับ”
เมื่อคณบดีเดินออกไป เธอก็ใจจดใจจ่อจ้องมองอยู่กับสิ่งที่เธอได้รับ คงไม่ใช่มาจากมาร์ค เทรมอนต์ แน่นอนเพราะเขาไม่มีเวลาจะมาสนใจหรือไม่แม้แต่จะกังวลเรื่องของเธอในมหาวิทยาลัยเลยแม้แต่นิด
“แอริ ฉันได้ยินมาว่ามีคนคอยช่วยสนับสนุนแต่เเต่ไม่เปิดเผยตัวตน ฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะจัดการงานให้เสร็จอย่างเร่งด่วน แต่สีของเธอมันดีกว่าของฉันอีก!”
ทิฟฟานี่ เลน ค้นดูของที่คณบดีให้กับแอเรียน
แอเรียนยังคงเงียบไม่พูดอะไรและจัดของของเธอไป
ในระหว่างที่มาร์ค เทรมอนต์ไม่อยู่นี้ แอเรียน วินน์ รู้สึกสบายใจอย่างมาก ทิฟฟานี่ลากเธอมาเที่ยวอย่างสนุนสนานในวันเกิดของแอเรียนๆซึ่งเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ตั้งแต่ก่อนแล้วที่เธอไม่ชอบที่ที่มีคนเยอะ เธอจึงไม่ได้ชวนใครเพิ่มอีก
ก่อนที่กลับบ้าน มีบางอย่างราวกับมายากลปรากฎขึ้น ทิฟฟานี่นำกล่องของขวัญน้อยๆสองกล่องขึ้นมา
“นี่ของขวัญจากวิลและฉันเอง”
แอเรียนไม่ยอมรับไว้ เพราะเธอไม่สามารถจ่ายคืนสิ่งที่มีมูลค่าพอๆกับสิ่งเหล่านี้ให้กับพวกเขาได้ ดูจากกล่องของขวัญแล้วเห็นได้ชัดเจนเลยว่ามันมีราคาเเพง เธอน่าสงสารที่บอกว่าเธอเคยเห็นมามากพอแล้วในระหว่างที่อยู่ที่คฤหาสน์เทรมอนต์
“ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันกับฉันวันนี้ ฉันไม่ต้องการของขวัญหรอก”
แอเรียนสูดหายใจเข้าอย่างลึกๆ มันเป็นกลิ่นของสายลมหนาวและหิมะ
“เวลาที่ฉันทำดีกับเธอ ฉันไม่ได้หวังอะไรตอบแทนทั้งนั้น แต่วิลกลับเป็นตรงกันข้าม… ยืนตรงๆสิ ฉันจะทำสิ่งที่เขาขอมาให้เสร็จ”
ไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าเธอจะทำอะไร แอเรียนยืนขึ้นตรงๆอย่างเชื่อฟัง
ทิฟฟานี่มองแอเรียนด้วยความจริงจัง
“แอริ นี่ผมวิล ซีวานนะ ผมชอบคุณ รอผมกลับมานะ คุณต้องรอผมกลับมานะ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์
มีนิยายหลายเรื่องที่หยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหวเลยค่ะและมีแต่เรื่องเดิมฯไม่มีเรื่องใหม่ฯให้อ่านบ้างเลย...