เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 445

ทิฟฟานี่พยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้มก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำ เธอถอดชุดนอนผ้าไหมสีดำออกแล้วโยนมันลงในถังขยะด้วยท่าทางรังเกียจ เธอไม่สามารถรักษารอยยิ้มบนใบหน้าของเธอได้อีกต่อไป เธอสามารถแสดงความโศกเศร้าและปล่อยให้น้ำตาของเธอไหลอย่างอิสระเมื่อเธออยู่คนเดียวเท่านั้น

เธอขัดผิวจนผิวเธอเริ่มแดงก่อนที่จะใส่ชุดนอนแล้วเข้าไปนอนในห้องรับแขก แอเรียนปิดไฟแล้วเข้าไปกอดเธอ “ทิฟฟ์ ฉันเห็นรอยฟกช้ำบนตัวเธอ อีธานตีเธอเหรอ? เธอไม่ต้องบอกฉันถ้าเธอไม่สะดวก ทุกอย่างมันจบลงแล้ว”

ในความมืดมิดนั้นทิฟฟานี่กำลังกลั้นน้ำตาไว้อย่างสิ้นหวัง “ฉันไม่มีอะไรให้พูดมากนัก… เพราะ… มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ อีธานแค่อารมณ์เสียเพราะฉันทิ้งเขาและต้องการแก้แค้นฉัน ถ้าพวกเธอหาฉันไม่เจอ เขาจะปล่อยฉันไปในอีกไม่กี่วัน ฉันเหนื่อยจะตายแล้ว นอนเถอะ”

แอเรียนแทบจะไม่ได้นอนเลยในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา หลังจากเธอฮัมเสียงตอบกลับ เธอก็ผล็อยหลับไปแทบจะทันที

ทิฟฟานี่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพึมพัมกับตัวเอง “ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้โกหกตอนที่บอกฉันว่าครั้งแรกจะเจ็บเหมือนตกนรก…”

แอเรียนยังไม่ได้หลับลึกขนาดนั้น แต่เธอได้ยินไม่ชัดเช่นกัน “หืม…?”

ทิฟฟานี่รีบหันกลับไป “ฝ-ฝันดี…”

......

หลังจากออกมาจาก เมาน์เท็น วิลล่า อีธานก็ตรงไปที่ไนท์คลับที่เขาเป็นเจ้าของทันที ความกลัวที่จะมีปัญหาไม่ได้หมายความว่าเขาไม่สามารถจัดการกับแอรี่ในทางใดทางหนึ่งได้

หลังจากที่เขาเดินเข้าไปในห้องส่วนตัวก็มีคนพาแอรี่เข้ามา ต้องขอบคุณชุดที่เปิดเผยและการแต่งหน้าหนา ๆ ของเธอ เธอจึงดูไม่เหมือนผู้หญิงที่หน้าตาหวานจากครอบครัวที่ร่ำรวยอีกต่อไป ลูกค้าลามกของเธอบางคนถึงกับทิ้งรอยฟกช้ำไว้บนตัวเธอ

เมื่อเห็นอีธาน เธอทำท่าเหมือนเพิ่งเห็นผู้ช่วยชีวิตของเธอ เธอรีบวิ่งเข้าไปหาเขาและคุกเข่าขอร้องอ้อนวอน “ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย… ฉันรู้ว่าฉันทำพลาด… ฉันรู้จริง ๆ… ฉันจะทำทุกอย่างที่คุณขอให้ฉันทำ! ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว… ปล่อยฉันไปเถอะ… ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่บอกอะไรกับใครทั้งนั้น! ฉันจะทำเป็นว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ตกลงไหม?”

อีธานเอื้อมมือออกไปและยกคางเธอขึ้นพลางแสดงความสงสารบนใบหน้าของเขา “โถ่ ๆ… ช่างน่าสมเพชเสียยิ่งนัก สองวันที่ผ่านมาที่นี่ต้องเหมือนนรกสำหรับเธอแน่ ๆ เลย”

น้ำตาหยดลงใบหน้าของแอรี่ “ไม่… แน่นอนว่าไม่… ฉันผิดเองที่จับมาผิดคน ฉันสาบานว่าจะไม่ทำอะไรกับทิฟฟานี่ เลน อีก! ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงของคุณ…”

ประโยคที่ว่า 'ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงของคุณ' คือสิ่งที่ช่วยชีวิตแอรี่ อีธานปล่อยคางและมองดูเธออย่างประชดประชัน “เธอสามารถออกจากที่นี้หลังคืนนี้ ฉันจะติดต่อเธออีกครั้งเมื่อฉันต้องการเธอ อย่าคิดว่าจะหนีฉันได้ หากฉันหาเธอไม่เจอ วิดีโอของเธอจะรั่วไหลทางออนไลน์ เธอควรคิดให้ดี ถ้าเธอไม่ได้ขัดขวางแผนของฉัน มาร์ค เทรมอนต์ จะต้องเจ็บปวดอย่างมากในตอนนี้ เธอเป็นผู้หญิงที่โง่ที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบมาจริง ๆ”

แอรี่สะดุ้งเมื่อเขาเอ่ยถึงชื่อมาร์ค ตอนนี้เธอได้ค้นพบแล้วว่าจุดประสงค์ของอีธานคือทำร้ายมาร์ค แม้ว่าในครั้งนี้เป้าหมายของพวกเขาคือแอเรียน แต่มาร์คก็ยังเป็นคนที่เธอรัก แอรี่เห็นด้วยกับคำพูดของเขา แต่แอบวางแผนที่จะบอกมาร์คเกี่ยวกับเหตุการณ์ทั้งหมดเมื่อเธอออกจากสถานที่นี้!

สิ่งที่เธอไม่รู้คือ อีธานไม่มีทางที่จะปล่อยเธอไปง่าย ๆ แบบนี้ เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อเธอออกมาจากคลับ เธอแทบจะเดินตรงไม่ได้เลย ร่างกายของเธอเจ็บปวดไปทั้งตัวและดวงอาทิตย์เหนือศีรษะก็แผดเผามากกว่าปกติ แอรี่อดไม่ได้ที่จะทรุดตัวลงข้างถนนและร้องไห้ออกมา เธอไม่สามารถแม้แต่จะนึกถึงความสยดสยองตอนที่ถูกขังอยู่ในที่มืดและน่ากลัวเช่นนั้นเป็นเวลาสองคืน!

มีคนใจดีคนนึงที่เดินผ่านมาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นจึงถามเธอด้วยความเป็นห่วงว่า “เป็นอะไรรึเปล่าสาวน้อย? คุณต้องการความช่วยเหลือไหม?"

แอรี่รู้สึกหงุดหงิดกับการถูกเรียกว่า 'สาวน้อย' “ไปให้พ้น! ฉันไม่ใช่สาวไซต์ไลน์นะ เธอนั้นแหละ!”

เมื่อคิดว่าแอรี่เป็นคนบ้า คนสัญจรคนนั้นก็เดินผ่านไปอย่างรวดเร็วหลังจากที่ถ่มน้ำลาย “นังบ้า!”

หลังจากที่เธออาเจียนเสร็จแล้ว แอรี่ก็รีบกลับบ้านและทำความสะอาดตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้า การแต่งหน้าที่ละเอียดอ่อนสามารถปกปิดรอยฟกช้ำบนใบหน้าของเธอ แต่รอยช้ำที่คอของเธอนั้นเด่นชัดเกินไป เธอจึงทำได้เพียงคลุมมันด้วยผ้าพันคอผ้าไหม สำหรับรอยฟกช้ำที่แขน เธอทำได้เพียงสวมเสื้อแขนยาวเพื่อปกปิดมัน

เธอรู้สึกแย่มากเมื่อมองตัวเองในกระจก ไม่มีอะไรสวยงามเกี่ยวกับเธอเลย เธอไม่อยากเจอมาร์คในสภาพนี้ เธอจึงทำได้เพียงทำลายความคิดนั้นและติดต่อกับเขาผ่านทางโทรศัพท์แทน

หลังจากกดหมายเลขของเขาสองสามครั้ง เธอก็ทุบโทรศัพท์ของเธอลงบนพื้นที่เต็มไปด้วยฝุ่นด้วยความสิ้นหวัง มาร์คได้บล็อกเบอร์ของเธอไปนานแล้ว เธอจึงติดต่อเขาไม่ได้เลย สภาพแวดล้อมที่ยุ่งเหยิงรอบตัวเธอทำให้เธอรู้ว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวผู้มั่งคั่งของครอบครัวคินซีย์อีกต่อไป เธอเป็นเพียงคน ๆ หนึ่งที่อาศัยอยู่ในบ้านราคาถูกในย่านชานเมืองที่ยากจนมากซึ่งไม่ต่างอะไรจากสลัมเลย

พ่อของเธอไม่สามารถทนต่อสภาพแวดล้อมแบบนี้ได้และได้ขอให้เธอรบกวนแม่ของเธอกับเขา พ่อและลูกสาวคู่นี้อาศัยอยู่กับเฮเลนซะส่วนใหญ่

เมื่อนึกถึงเฮเลน เธอก็ปาดน้ำตาแล้วเดินออกไป ถ้าเธอต้องการมีชีวิตที่ดี เธอทำได้เพียงพึ่งพาเฮเลนเท่านั้น ท้ายที่สุดเฮเลนก็คือแม่ผู้ให้กำเนิดเธอ สิ่งที่เป็นทรัพย์สินของเฮเลนนั้นก็เป็นของเธอด้วยเช่นกัน

ทันทีที่ถึงสี่แยก เธอถูกรถ Rolls-Royce Phantom Coupé ขวางทาง แม้ว่ามูลค่าสุทธิของเธอจะลดลง แต่เธอก็ไม่ได้สูญเสียรสนิยมของเธอไป เจ้าของรถคันนี้ต้องไม่ใช่บุคคลธรรมดาแน่นอน ทันใดนั้นหน้าต่างรถก็เลื่อนลงมาก่อนที่เธอจะทันได้เดินไปหาเขาพลางเผยให้เห็นว่าเจ้าของรถคือ แจ็คสัน เวสต์