เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 452

เธอพูดอย่างแจ่มชัดและหมดจด แจ็คสันคงเป็นคนโง่เขลาถ้าหากไม่เข้าใจมัน มีความหดหู่ใจเกิดขึ้นลึก ๆ ในดวงตาของเขาในขณะที่เขาแสร้งทำเป็นไม่สนใจ “แน่นอน อะไรก็ได้ที่ดีที่สุดสำหรับพวกคุณสาว ๆ อย่าลืมบอกลาผม คนที่อยู่ในอดีตของพวกคุณ ก่อนที่พวกคุณจะจากไป”

แอเรียนหัวเราะคิกคักเพราะเชื่อว่าเขาล้อเล่น แต่ทิฟฟานี่และแจ็คสันรู้สึกต่างกับเธอ คนหนึ่งกำลังตัดสินใจ ขณะที่อีกคนเคารการตัดสินใจนั้น

หลังอาหารเย็น ผู้หญิงทั้งสองก็เริ่มทำความสะอาด แจ็คสันกล่าวเพิ่มเติม “เอ่อ แอเรียน คุณขอให้ผมขอแมวจากมาร์คไม่ใช่เหรอ? เขาบอกว่าเขาไม่ให้”

แอเรียนอารมณ์เสียในทันที "ทำไมล่ะ? ครั้งสุดท้ายเขายังห้ามไม่ให้ฉันเลี้ยงแมวอยู่เลย เขาไม่ชอบมันด้วยซ้ำ ทำไมเขาไม่คืนแมวให้ฉัน?!”

แจ็คสันตอบกลับอย่างรวดเร็วว่า “อย่าโกรธผมสิ ผมเป็นแค่ผู้ส่งสาร เขาแค่บอกว่าเขาไม่ให้คืน เขาไม่ได้พูดอะไรอีก ผมจะรู้ได้อย่างไรว่าทำไมเขาถึงพูดเช่นนั้น? ไม่ต้องกังวล ถ้าคุณจะไปจริง ๆ คุณจะไม่สะดวกถ้านำแมวไปด้วย อย่างน้อยก็มีคนดูแลมัน ถ้าคุณทิ้งมันไว้กับครอบครัวเทรมอนต์ แม้ว่ามาร์คจะไม่ชอบแมวของคุณ แต่ที่นั่นยังมีแมรี่และเฮนรี่อยู่ ที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ มีผู้ช่วยตั้งมากมาย พวกเขาจะล้มเหลวในการดูแลแมวตัวเดียวได้อย่างไร?”

นั่นคือความจริง แมรี่จะดูแลข้าวปั้นให้เธออย่างแน่นอน แอเรียนสงบลงเล็กน้อย “ไม่เป็นไร… ฉันจะขอให้แมรี่ดูแลมันถ้าเขาไม่คืนให้ฉันจริง ๆ”

ก่อนที่เธอจะจากไป เธอจะไปหาแมรี่และเฮนรี่ นอกจากจะไปรบกวนให้พวกเขาดูแลข้าวปั้นแล้ว เธอจะไปอำลาพวกเขาด้วย ตั้งแต่ที่เธออายุยังน้อย ทั้งสองคนนั้นดีกับเธอเป็นพิเศษ พวกเขาให้ความอบอุ่นเธอเหมือนครอบครัว ตอนนี้เธอกำลังจะจากไป แต่เธอไม่สามารถจากไปโดยไม่พูดอะไรกับพวกเขาได้ สำหรับมาร์ค เธอไม่อยากเจอเขาอีก มีบางอย่างที่เธอไม่กล้าจะนึกถึง ตลอดชีวิตที่เหลือ เธอทำได้เพียงเก็บเขาไว้ในใจ โดยไม่สามารถพูดคุยหรือล้อเล่นกับเขาแบบเห็นหน้าได้อีกต่อไป

แอเรียนเลือกวันที่ยามบ่ายแสนสดใสเพื่อกลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ เธอได้โทรหาแมรี่ก่อนหน้าเพื่อให้แน่ใจว่ามาร์คไม่อยู่

เมื่อแมรี่เห็นเธอ ดวงตาของแมรี่ก็เริ่มแดงและน้ำตาคลอเบ้าในทันที แมรี่เดินมาจับมือแอเรียนและไม่ยอมปล่อย “แอริ เธอจะไปจริง ๆ เหรอ? ฉันเป็นห่วง... ตั้งแต่ที่เธอจากไปฉันก็รู้สึกไม่ค่อยดีเลย นายท่านก็นอนดึกบ่อย ๆ เช่นกัน เขาอาการไม่ค่อยดี”

แอเรียนกลั้นน้ำตาและพยายามจดจำใบหน้าของแมรี่ให้ดีที่สุด เธอต้องการเก็บความทรงจำของคนนี้ผู้ซึ่งมีบทบาทในชีวิตของเธอเป็นอย่างมาก "ไม่เป็นไร หนูจะมีชีวิตที่ดี ดังนั้นอย่ากังวลไป เขาเองก็สามารถมีชีวิตอยู่ได้ดีเช่นกัน เขากับหนู เราไม่ควรอยู่ด้วยกันตั้งแต่แรกแล้ว แต่ช่างมันเถอะ หนูกลับมาหาคุณ เฮนรี่ และข้าวปั้น แล้วก็เพื่อเก็บของของหนูและทิ้งสิ่งที่ไม่ใช่ของหนูไว้ด้วย”