เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 463

อันที่จริง ทุกคนในที่นี้สวมหน้ากาก ไม่มีใครรู้ว่าอีกคนหน้าตาเป็นอย่างไร ดังนั้นจึงไม่มีอะไรต้องอาย ทุกคนสามารถปลดปล่อยได้มากกว่าปกติ แม้แต่ไฟในบาร์สลัวเป็นพิเศษในวันนี้

เมื่อถึงจุดหนึ่ง ผู้หญิงที่พาเธอไปที่ฟลอร์เต้นรำก็หายตัวไป ทุกคนรอบตัวเธอหลงใหลไปกับเสียงเพลง ฟลอร์เต้นรำที่กว้างขวางเต็มไปด้วยผู้คน โดยไม่มีที่ว่างระหว่างผู้คนเลย การหลีกเลี่ยงการเสียดสีกับคนแปลกหน้าเป็นเรื่องยาก และหลายคนที่ตัวติดกันก็เป็นคนแปลกหน้ากันโดยสิ้นเชิง

ฟลอร์เต้นรำสั่นสะเทือนไปพร้อมกับเสียงเพลงที่ดังขึ้น ทำให้ผู้คนไม่สามารถอยู่ยืนนิ่งได้ ผู้คนต้องแกว่งร่างกายตามเพลงเพื่อให้ยืนได้มั่นคง แอเรียนหาทิฟฟานี่ไม่เจอเลยเนื่องจากฝูงชนที่ลามกอนาจารนั้น เธอไม่สามารถแม้แต่จะออกจากฟลอร์เต้นรำแม้ว่าเธอจะต้องการด้วยซ้ำ ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่างเธอถูกบีบให้อยู่ตรงกลาง

ทันใดนั้น เธอรู้สึกว่ามีแขนคู่หนึ่งโอบรอบตัวเธอจากด้านหลัง

เธอตื่นตระหนกโดยคิดว่าเธอได้พบกับคนโรคจิต สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นในสถานที่เช่นนี้มากเกินไป! สัญชาตญาณแรกของเธอคือการผลักเขาออกไป แต่เธออ่อนแอและทำอะไรไม่ถูก ดังนั้นเขาจึงสามารถฉวยโอกาสจากเธอได้โดยไม่ต้องพยายามเลย เธอทำได้เพียงห้ามไม่ให้เขาแตะต้องเธอให้มากเกินไป

“แอริ ฉันเอง…”

เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากข้างหลังเธอ มั่งคั่ง อบอุ่น และมีเสน่ห์ ผสมกับความพึงพอใจของชายคนหนึ่งที่ในที่สุดก็ได้สมบัติที่หายไปนานของเขาคืน

ร่างกายของเธอแข็งทื่อ ในที่สุดเขาก็มาในลักษณะนี้ในสถานที่แบบนี้ แม้จะสวมหน้ากากซึ่งปิดบังใบหน้าของเขา แต่การโอบกอดของเขาก็ทำให้เธอคิดถึงความหลังไม่รู้จบ

ณ จุดนี้ ไม่มีใครสามารถเห็นพวกเขา ดังนั้นจึงไม่มีใครสนใจว่าเกิดอะไรขึ้น เธอแสร้งทำเป็นราวกับว่าเธอเข้าไปในห้วงอวกาศ ราวกับว่าเธออยู่ในความฝัน… หวนคิดถึงความทรงจำที่ซาบซึ้ง

ไม่กี่นาทีต่อมา ดนตรีก็หยุดลง และวงเกิร์ลแบนด์ของบาร์ก็เดินขึ้นไปบนเวที ฝูงชนบนฟลอร์เต้นรำสลายตัว มาร์คปล่อยเธอเช่นกัน

เมื่อเธอหันไปหาเขา เขาก็หายตัวไป ราวกับว่าเขาไม่เคยมาที่นี่ตั้งแต่แรก ราวกับว่ามันเป็นเพียงแค่จินตนาการของเธอ

เขามาที่นี่จริง ๆ เหรอ? ทำไมมันถึงรู้สึกเหนือความเป็นจริง?

ทิฟฟานี่เดินมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ “แอริ มองอะไรอยู่? เธอบอกว่าเธอจะไม่มาเต้นไม่ใช่เหรอ?”

หัวใจของแอเรียนยังคงสับสน “ไม่มีอะไร… พักกันสักพักเถอะ ฉันจะเต้นกับเธอในภายหลัง”

นอกบาร์ มาร์คถอดหน้ากากออก เขากลัวเกินกว่าจะอยู่ต่อไปอีกครู่หนึ่ง กลัวว่าเธออาจจะรู้สึกรังเกียจเขา มันเป็นเพียงชั่วขณะหนึ่ง แต่อย่างน้อยเขาก็ได้กอดตัวจริงของเธอในเนื้อหนังและไม่ใช่ความสมมติในความฝันของเขา แค่นั่นก็เพียงพอแล้ว

เขาได้รับโทรศัพท์จากแจ็คสัน “มาร์ค นายอยู่ที่ไหน? เราจะพลาดเที่ยวบินของเรา รีบไปสนามบินเดี๋ยวนี้!”

เขาพึมพำตอบกลับแล้ววางสาย เขามาถึงที่นี่เพียงเพื่อไม่กี่นาทีอันมีค่าเหล่านั้น แจ็คสันไม่ได้อยู่คนเดียวเมื่อเขาซื้อผ้าพันคอให้ทิฟฟานี่และแอเรียน เขากับแจ็คสันเลือกพวกมันมาด้วยกัน แล้วแต่ละคนก็ต่างซื้อมัน มาร์คซื้อให้แอเรียน แจ็กสันจ่ายค่าผ้าพันคอให้ทิฟฟานี่ เพราะเป็นคำขอส่วนตัวของแจ็คสัน แต่พวกเขาทำเหมือนว่าแจ็กสันซื้อผ้าพันคอทั้งคู่ เขาปฏิเสธที่จะให้แจ็คสันเปิดเผยความจริง เพราะเขากลัวว่าแอเรียนจะไม่ต้องการผ้าพันคอของเธอ

กลับมาในบาร์ ค่ำคืนใกล้จะสิ้นสุด แอเรียนไม่เคยเห็นชายที่สวมกอดเธออีกเลย เธออดไม่ได้ที่จะค้นหาคำใบ้เกี่ยวกับการมีตัวตนของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า น่าเสียดายที่ทุกอย่างจบลงด้วยความผิดหวัง

ระหว่างเดินทางกลับบ้าน ทิฟฟานี่อุทานว่า “ทำไมบาร์ในเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้จึงดูน่าสนุกกว่าในเมืองหลวง? เธอไม่รู้สึกเหมือนกันเหรอแอริ?”

จิตใจของแอเรียนฟุ้งซ่าน เธอเล่นกับหน้ากากจากบาร์ “ก็สนุกดี… เธอ… เธอได้เจอใครหรือเปล่า?”

ทิฟฟานี่ดื่มสุราของเธอ เธอถามอย่างไม่รู้เรื่องว่า “ใคร? มีคนอยู่ทุกที่ บาร์นั้นเต็มไปด้วยผู้คน เธอกำลังพูดถึงใคร?”

แอเรียนหยุดพยางเงียบ “มาร์ค เทรมอนต์”

ทิฟฟานี่ตกใจ “แอริ… ถ้าคิดถึงเขา ก็กลับบ้านเถอะ พวกเธอเหมือนครอบครัว เธอสามารถตัดสัมพันธ์ทั้งหมดกับเขาหลังจากเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นจริง ๆ เหรอ? ฉันขอโทษถ้าฉันมากไป แต่ฉันต้องพูดเรื่องนี้ มันแย่มากที่พ่อของเธอได้รับความอยุติธรรม แต่เขาจากไปแล้ว เธอจะทรมานตัวเองเปล่า ๆ ถ้ามาร์คทำจริง ๆ ตอนนั้นเขาอายุแค่สิบแปดเท่านั้นใช่ไหม? เขาอยู่ในวัยหนุ่มสาวและอาจมึนงงและสับสน มันสุดโต่งไปเล็กน้อย แต่ถ้าเขารู้ความผิดพลาดของเขาและสำนึกผิดอย่างจริงใจ งั้น…”

"หยุดนะ!" แอเรียนตัดบททิฟฟานี่ก่อนที่ทิฟฟานี่จะพูดจบ “นั่นเป็นเรื่องปกติที่สุด ถ้าฉันกลับไปแล้วมันจะแตกต่างอย่างไร? ฉันยอมรับว่าฉันรักเขา ฉันยอมรับว่าฉันคิดถึงเขาทุกวัน แล้วไง? แม่ทิ้งฉันตอนฉันยังเด็ก พ่อเลี้ยงฉันด้วยตัวคนเดียวจนฉันอายุแปดขวบ พ่อของฉันเป็นคนใจดี และเขาก็ตายไปแล้ว… เพราะมาร์ค… เขาถึงกับกลายเป็นแพะรับบาป โดนดูถูกเหยียดหยามจนถึงทุกวันนี้! ฉันรู้สึกผิดมากพอที่จะไม่กลับคำตัดสินของพ่อ ฉันจะกลับไปได้อย่างไร? เธอคิดผิด ฉันกับมาร์คไม่ใช่ครอบครัว เราคือศัตรู! เขาชดใช้ความผิดของเขามาสิบกว่าปีแล้ว! มันเป็นส่วนหนึ่งของการกลับใจของเขา! เขาไม่มีวันชำระล้างบาปตัวเองให้สะอาดได้… มันยังมีอีกหลายชีวิตนอกเหนือจากพ่อของฉัน เขาจะล้างบาปจากทั้งหมดได้อย่างไร?”