เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 464

สุดท้าย ใบหน้าของแอเรียนก็เต็มไปด้วยน้ำตา เธอกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง เสียงของเธอสะท้อนออกมาอย่างหมดหนทางและเจ็บปวดตลอดทั้งคืนที่เงียบงัน จนกระทบเข้าไปในหัวใจของทิฟฟานี่

เมื่อสถานการณ์คลี่คลาย แอเรียนเพียงร้องไห้เบา ๆ โดยไม่แสดงอารมณ์มากเกินไป ตอนนี้ ทิฟฟานี่เข้าใจดีว่าแอเรียนต้องทนเจ็บปวดเพียงใด “ฉันขอโทษ แอริ… ฉันไม่ควรพูดสิ่งเหล่านั้น อย่าร้องไห้ โอเคไหม? เราจะไม่กลับไป เราจะอยู่ที่นี่ ทำเป็นว่าฉันไม่เคยพูดอะไรนะ จากนี้ไปฉันจะอยู่กับเธอ!”

…

ร้านขนมมีกำหนดจะกลับมาเปิดในอีก 6 วัน แอเรียนตัดสินใจเปิดร้านอีกครั้งในวันปีใหม่ การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของมาร์คในบาร์ส่งผลต่ออารมณ์ของเธอ เธอไม่ต้องการที่จะอยู่เฉย ๆ และมีความคิดที่หมกมุ่นอยู่กับคนที่เธอไม่ควรครุ่นคิดถึง ทางที่ดีที่สุดคือเธอต้องทำให้ตัวเองยุ่งอยู่เสมอ

ตอนแรกเธอคิดว่าเธอจะปล่อยมันไปได้ บอกลาอดีต และลืมผู้ชายคนนั้นไปเสีย แต่ตรงกันข้าม เมื่อเวลาผ่านไปเธอกลับคิดถึงเขาบ่อยขึ้น

เธอเคยคิดว่าเธอถือเขาเป็น "ครอบครัว" ซึ่งเป็นความสัมพันธ์ที่ไร้สาระ ณ จุดนี้ ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอรักเขา เพียงแต่ว่าในอดีตเธอไม่เคยเข้าใจว่าความรักเป็นอย่างไร และเขาไม่เคยสอนให้เธอรู้จักวิธีแยกแยะความรู้สึกของตัวเอง

ธุรกิจในวันปีใหม่ช้ากว่าปกติ ออร์เดอร์แรกที่พวกเขาได้รับคืออาหารกลับบ้าน ธัญญ่าและลินน์ยังอยู่ในช่วงพักร้อน แอเรียนจึงรับหน้าที่ส่งของและบอกให้ทิฟฟานี่อยู่ดูแลร้าน

เมื่อเธอไปถึงที่ที่อยู่สำหรับจัดส่ง เธอโทรหาหมายเลขของลูกค้าตามแบบฟอร์มการสั่งซื้อ ลูกค้ารับสายเร็วมาก และเธอก็ได้ยินเสียงผู้หญิงที่ใจร้อนมาก “คำสั่งกลับบ้านใช่ไหม? อยู่ชั้นล่างเหรอ? ขึ้นมาเลย ชั้นแปด ที่นี้ไม่มีลิฟต์ เดินขึ้นมาเอง เธอจะได้รับคำวิจารณ์แย่ ๆ ถ้าเธอไม่ขึ้นมาส่งมัน!”

การโทรสิ้นสุดลงทันทีที่ลูกค้าพูดจบ แอเรียนอาจมีนิสัยดี แต่เธอไม่สามารถยืนหยัดกับคนอย่างลูกค้าคนนี้ได้ โดยปกติถ้าลูกค้าอาศัยอยู่บนชั้นสี่หรือต่ำกว่า เธอจะบอกให้ธัญญ่าส่งสินค้าไปให้ลูกค้าโดยตรง อย่างไรก็ตาม หากลูกค้าอยู่เหนือชั้นที่ 4 ลูกค้าจะต้องลงมารับของเอง ตามน้ำเสียงของลูกค้า นี่ไม่ใช่คำสั่งซื้อแรกของเขา ธัญญ่าถูกบังคับให้ต้องขึ้นไปที่ชั้นแปดทุกครั้งรึเปล่า?

นี่เป็นคำสั่งแรกของปีใหม่ ดังนั้นเธอจึงกัดฟันและเริ่มขึ้นบันได เมื่อเธอไปถึง ขาของเธอก็สั่นเทา เธอเคาะประตูอยู่สองสามนาทีก่อนที่มันจะเปิดออกในที่สุด ลูกค้าเป็นหญิงสาวในชุดนอนและผมรุ่ย เธอคว้าออเดอร์จากแอเรียนโดยไม่แม้แต่จะมองแอเรียน

มีบางอย่างแวบเข้ามาในหัวของแอเรียน ขณะที่ประตูกำลังจะปิด เธอเอื้อมมือออกไปและหยุดมัน “เดี๋ยวก่อน เรจิน่า แมคคาเรน อาศัยอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”