เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 472

ทิฟฟานี่หุบปากทันทีพลางยิงสายตาให้นายา นายาเข้าใจท่าทางที่ละเอียดอ่อนของเธอและกลับไปทำงาน

เมื่อพวกเขากลับมาถึงบ้านในคืนนั้น แอเรียนจ้องไปที่กระดาษแผ่นนั้นนานหลายชั่วโมง ทิฟฟานี่เคี้ยวอาหารที่แจ็คสันส่งมาและบ่นว่า “โถ่เอ๊ย ใช้มันถ้าเธอต้องการ ถ้าไม่ก็โยนมันทิ้ง ไม่ว่าด้วยวิธีใดฉันจะสนับสนุนการตัดสินใจของเธอ หยุดจ้องมันได้แล้ว มันจะสิงเธออยู่แล้ว”

แอเรียนวางกระดาษแผ่นนั้นลง “กินอาหารของเธอไป ฉันคิดว่าแจ็คสันต้องเลี้ยงหมูแน่ ๆ และใช่ ฉันหมายถึงเธอ เธอเป็นหมูอ้วน ถ้าเธอทานอาหารเย็นทุกวันแบบนี้ เธอจะน้ำหนักขึ้น ตัวเธอจะแตกเหมือนลูกโป่ง!”

ทิฟฟานี่มองโลกในแง่ดีมาก “ทำไมฉันต้องกลัวด้วย? ฉันจะไม่มีวันได้ผู้ชายดี ๆ มาแต่งงานด้วย ฉันใช้ชีวิตด้วยตัวเองได้อย่างสะดวกสบายมากขึ้น ฉันสามารถทำทุกอย่างที่ฉันต้องการ ชีวิตมันสั้น ทำวันนี้ให้ดีที่สุด เธอไม่ควรละเลยความอยากอาหารและท้องของเธอ นอกจากนี้ เมื่อตายไปเธอจะไม่มีอะไรให้กิน”

มันดูไม่เหมือนทิฟฟานี่เลย พวกเขาเป็นผู้หญิงทั้งคู่ และทิฟฟานี่เคยกลัวอ้วนและเกลียดการถูกเรียกว่าอ้วนด้วย หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แอเรียนก็ถามว่า "ทิฟฟ์ บอกมาตรง ๆ มีอะไรเกิดขึ้นตอนที่เธอถูกลักพาตัวไปหรือเปล่า? ฉันรู้จักเธอ และเธอเปลี่ยนไปมากตั้งแต่นั้นมา"

สีหน้าผ่อนคลายของทิฟฟานี่หายไปทันที มือของเธอจับช้อนส้อมไว้แน่น "เปล่า... ฉันแค่ต้องทนทุกข์เพราะแอรี่นิดหน่อย ไม่มีอะไรอีก ทำไมเธอถึงพูดถึงมันขึ้นมา?”

แอเรียนดีใจมากเมื่อแจ็คสันเจอทิฟฟานี่ อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้พักผ่อนและอยู่ในสภาพที่ไม่ดี ดังนั้นเธอจึงไม่ได้เข้าไปมองใกล้ ๆ ว่าบาดแผลบนร่างกายของทิฟฟานี่เกิดจากอะไร อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้ว เธอก็ตระหนักว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง หากบาดแผลมาจากการถูกแอรี่ทุบตี ก็จะมีอาการบวมและรอยฟกช้ำสีดำเป็นหย่อม ๆ อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้นมีรอยแดงเล็ก ๆ ที่คอของทิฟฟานี่อย่างชัดเจน พวกนั้นไม่ได้ดูเหมือนมาจากการเฆี่ยนตี แต่เหมือน...

มันเป็นเรื่องยากที่จะพูดถึงเรื่องพวกนี้ และแอเรียนก็เข้าใจได้ถ้าทิฟฟานี่ไม่เต็มใจจะพูดถึงมัน อย่างไรก็ตาม ถ้ามันเกิดขึ้นจริง เธอไม่ควรเก็บมันไว้คนเดียว อย่างน้อยเธอก็ต้องพูดถึงมัน “ทิฟฟ์ ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากนึกถึงมัน แต่มันผ่านมานานแล้ว เธอไม่คิดที่จะเรียกร้องความยุติธรรมสำหรับตัวเองเหรอ? มันเป็นศักดิ์ศรีของเธอในฐานะผู้หญิงนะ”

ทิฟฟานี่เงยหน้าขึ้นมองเธอ แล้วตอบด้วยท่าทีติดตลกว่า “เธอกำลังพูดเรื่องอะไร? มันไม่ลามกไปหน่อยเหรอ?”

แอเรียนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย "ไม่... ฉันแค่อยากรู้ว่าอีธานทำอะไรเธอรึเปล่า... เขาขังเธอไว้ตั้งสองวัน... "

วันรุ่งขึ้นทั้งคู่ไปที่ร้านแต่เช้าตรู่ตามปกติ ที่น่าแปลกใจคือมีคนมาทาสีหน้าร้านของพวกเขาด้วยการล่วงละเมิดมากมาย สีแห้งแล้วซึ่งหมายความว่าน่าจะทำเสร็จเมื่อคืนนี้หลังจากที่ปิดร้าน สีแดงนั้นติดอยู่ที่ประตูกระจกอย่างแน่นหนา และไม่ง่ายที่จะทำความสะอาดออก พวกเขาต้องค่อย ๆ ขูดมันออก!

ทิฟฟานี่ตกใจ “นี่มันบ้าอะไรกัน? ใครมันช่างกล้า? เราไม่ได้ทำให้ใครขุ่นเคืองเลย! ถ้าฉันรู้ว่าเป็นใคร ฉันจะทาหน้ามันด้วยสีแดง!”

แอเรียนมีเหตุผลมากกว่า ปัญหาในมือไม่ได้อยู่ที่การค้นหาตัวตนของผู้กระทำ แต่การล้างคำเหล่านี้ทั้งหมดออกจากประตูก่อนที่ผู้คนจะเพิ่มขึ้น ไม่อย่างนั้นหากใครเห็นสิ่งนี้เข้ามันจะส่งผลกระทบต่อธุรกิจของพวกเขาอย่างแน่นอน โชคดีที่เธอต้องมาก่อนเวลาเพื่อเตรียมการสำหรับวันนั้น พวกเขาจึงมาถึงเร็วกว่าปกติ ช่วงนี้คนตามท้องถนนยังไม่เยอะ พวกเขาจึงยังพอมีเวลา

“เร็วเข้า ไปเอาเครื่องมือมา! เราต้องทำความสะอาดก่อนที่จะมีคนเข้ามา เราจะหาว่าใครเป็นคนทำในภายหลัง!”

ทิฟฟานี่ออกตามหาเครื่องมือบางอย่างขณะสบถภายใต้ลมหายใจของเธอ พวกเขาใช้เกรียง ผ้า และสารทำความสะอาดทุกประเภท แต่ก็ไม่ได้ผล มันไม่ได้ช่วยอะไรมาก พวกเขาต้องใช้เกรียงและขูดทุกอย่างออกอย่างช้า ๆ นี่เป็นการทดสอบความอดทนของพวกเขาจริง ๆ คำดังกล่าวครอบคลุมพื้นที่ค่อนข้างกว้าง และพวกเขาต้องค่อย ๆ ขูดมันออก สิ่งนี้ไม่สามารถทำได้ในเวลาอันสั้น