”พวกคุณอยากกินอะไร? สั่งพร้อมกันเลยไหมคะ? แค่บอกมาว่าพวกคุณไม่อยากกินอะไรแล้วหนูจะไม่สั่ง” จู่ ๆ ธัญญ่าพูดแทรกขึ้นมา
จู่ ๆ แอเรียนก็มีความคิดขึ้นมาว่า “เดี๋ยวฉันจัดการเอง เราจะกินเลี้ยงกัน”
แอเรียนไม่อยากกินอาหารตามสั่งน่าเบื่อ ๆ อีกต่อไป เธอเบื่อที่จะกินอาหารเดิม ๆ ทุกวัน ในเมื่อแจ็คสันกลับมาวันนี้ เธอจึงสามารถสั่งอาหารเที่ยงจากร้านเขาก็ได้ ไหน ๆ เธอก็มีเบอร์ร้านอยู่แล้วและอาหารจากร้านเขาก็จะเร็วกว่าด้วย สุดท้าย การแสดงความมีน้ำใจต่อพนักงานของเธอเป็นครั้งคราวก็เป็นเรื่องจำเป็น แม้ว่าเธอจะขี้เหนียวกับตัวเอง แต่เธอใจกว้างต่อคนอื่นเสมอ
ที่ร้านอาหาร ทิฟฟานี่พยายามจะเป็นผู้หญิงมากขึ้นและถึงขั้นรับประทานอาหารช้าลงด้วยซ้ำ ในอดีตเธอไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้เมื่อรับประทานอาหารกับแจ็คสัน การคบกันเปลี่ยนทัศนคติของเธอ อย่างน้อยเธอก็อยากทำตัวให้น่าประทับใจต่อหน้าเขา
แจ็คสันขมวดคิ้วและแซวว่า “พอเลย กินตามปกติเถอะ คุณไม่เป็นตัวของตัวเอง ทำไมคุณต้องทำตัวราวกับว่าผมไม่เคยเห็นว่าคุณกินเก่งแค่ไหนด้วย?”
ทิฟฟานี่จ้องมองเขา “โอ้ พระเจ้า… ฉันดูเหมือนฉันไร้ยางอายขนาดนั้นเลยเหรอ? ฉันขอทำตัวให้เหมือนผู้หญิงมากขึ้นสักวันจะได้ไหมล่ะ?”
เขายักไหล่ “คุณไม่จำเป้นต้องทำแบบนั้น อยู่กับผม คุณสามารถเป็นตัวของตัวเองได้ หลังจากนี้คุณอยากไปไหนต่อไหม? ผมจะพาคุณไป”
เธอนึกสักพักแต่คิดไม่ออกว่าจะไปที่ไหนดี “ฉันไม่รู้เลย ปกติยามว่างฉันจะอยู่บ้านดูละครแทนที่จะไปเที่ยวช้อปปิ้ง ในเมื่อเราไม่ค่อยรู้เส้นทางแถวนี้เท่าไหร่ เราไปเดินเล่นกันไหมล่ะ?”
หลังจากที่คิดไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง แจ็คสันจึงแนะนำว่า “เมื่อคืนผมได้นอนไม่เยอะเพราะต้องไปสนามบินตั้งแต่เช้ามืด ตอนบ่ายคุณไปที่โรงแรมกับผมไหมล่ะ? ผมต้องงีบก่อน หลังจากนั้นเราจะไปกินข้าวกับคนที่ร้านของคุณ และที่เหลือเราค่อยวางแผนกันหลังจากที่ทานมื้อเย็นเสร็จ คุณว่าไง?”
ทิฟฟานี่พยักหน้า หลังจากที่ทำการตกลงกันไว้หลายข้อ ทั้งคู่ก็ไปที่โรงแรมกันหลังจากที่กินมื้อเที่ยงเสร้จ
การมาที่แบบนี้ตามลำพังกับเขาทำให้เธออายเล็กน้อย แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็เต็มไปด้วยความคาดหวังเล็กน้อย ท้ายที่สุด การมีความสัมพันธ์ทางไกลหมายความว่าพวกเขาไม่สามารถเจอกันได้บ่อย ๆ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาจะจู๋จี๋กัน อย่างไรก็ตาม ความเป็นจริงอยู่ไกลจากความคาดหวังของเธอ แจ็คสันมาที่นี่เพื่อจะนอนจริง ๆ ! เขานอนลงบนเตียงทันทีที่เขาเข้ามาในห้อง!
ทิฟฟานี่รู้สึกเบื่อหน่ายจึงนั่งลงบนโซฟาและดูละครด้วยระดับเสียงที่แทบไม่ได้ยิน เมื่อเธอเบื่อการนั่ง เธอจึงย้ายไปนอนข้างแจ็คสันและดูละครต่อ ช่วงบ่ายทั้งหมดผ่านไปในพริบตา ขณะที่เธอกำลังจะหัวเราะกับฉากตลก แจ็คสันก็ตีเธอ เสียงหัวเราะจากข้างหลังเธอทำให้เธอตกใจ “ฉันเสียงดังเกินไปหรือเปล่า?” เธอถาม
เขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดของเขา “ไม่ ผมตื่นเองและดูกับคุณมาระยะหนึ่งแล้ว คุณใช้เวลานานมากกว่าจะรู้ตัว”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์
มีนิยายหลายเรื่องที่หยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหวเลยค่ะและมีแต่เรื่องเดิมฯไม่มีเรื่องใหม่ฯให้อ่านบ้างเลย...