เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 480

แจ็คสันหัวเราะ “ผมไม่กล้าหรอก ผมจะกล้าเรียกพี่สะใภ้ผมอย่างนั้นได้อย่างไร? ผมแค่เปรียบเทียบเฉย ๆ ผมไม่ได้ว่าใครทั้งนั้น อย่าใส่ร้ายผมสิ”

แอเรียนพูดไม่ออกชั่วขณะ “เอ้ แจ็คสัน เมื่อกี่ทิฟฟานี่บ่นว่าเธอจะเป็นบ้าเพราะความสามารถในการทำอาหารของเธอมันแย่มาก เธอคิดถึงคุณและอยากเจอคุณจะแย่แล้ว”

ทิฟฟานี่ตัดสายวีดีโอคอลทันทีและกอดแอเรียนด้วยความเขินอาย “อย่าพูดแบบนั้น! ฉันเขินนะ! ฉันไม่ได้คิดถึงเขาสักหน่อย!”

แอเรียนหัวเราะจนหัวโยก “เธอคิดถึงเขา! มันเป็นความผิดของเธอที่หันกล้องมาทางฉัน มือฉันมันแพลบไปหมดและฉันก็ยังถือกุ้งอยู่ด้วย ฉันเสียศักดิ์ศรีไม่ได้ แม้ต่อหน้าเพื่อนสนิทอย่างแจ้คสันก็ตาม เธอเริ่มก่อนนะ!”

ณ คฤหาสน์ เทรมอนต์ แจ็คสันหันไปหามาร์คผู้ซึ่งนั่งข้าง ๆ เขา “นายเห็นแอเรียนไหม? ฉันว่านายไปหาเธอได้แล้ว ไม่อย่างนั้น ทิฟฟานี่อาจจะคิดว่าฉันแค่คบกับเขาเพื่อให้นายสามารถเข้าถึงแอเรียนได้ง่ายขึ้น… มันไม่ยุติธรรมกับฉันนะ…”

มาร์คส่ายหัว “ยัง ฉันไม่สามารถวางใจได้หากอีธานยังคงมีชีวิตอยู่”

แจ็คสันจริงจังขึ้น “ฉันส่งคนไปจัดการแล้ว การจัดการเรื่องแบบนี้ในต่างประเทศเป็นเรื่องที่มีความท้าทายมาก นายก็รู้ อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาเป็นปี ไม่ก็นานกว่านั้นอีก ไม่มีใครรู้ว่ามันจะสำเร็จเมื่อไหร่ นายจะรออยู่เฉย ๆ เหรอ? นายทนได้เหรอ?”

มาร์คเดินไปที่หน้าต่างฝรั่งเศสและอุ้มข้าวปั้นที่หลับอยู่ขึ้นจากเก้าอี้ “ฉันต้องทนได้ ตราบใดที่แอเรียนอยู่กับฉัน อีธานจะเห็นเธอเป็นจุดอ่อนของฉันและคิดว่าฉันยังไม่ยอมแพ้ในตัวเธอ มันอยากให้ฉันทรมาน แม้ว่ามันจะต้องสู้กับฉันจนตายก็เถอะ ฉันรับความเสี่ยงนั้นไม่ได้ ฉันรับปากไม่ได้ว่ามันจะไม่มีผลเสีย เพราะฉะนั้นอยู่แบบนี้จะดีกว่า เฝ้าดูแอริไว้ให้ดีด้วย บอกให้พวกเขาเฝ้าดูอย่างใกล้ชิด”

แจ็คสันถอนหายใจ “ไม่ต้องห่วง พวกเขาปลอดภัยดี นายเป็นคนส่ง ลินน์ บรูคส์ ไปไม่ใช่เหรอ? เธอเป็นบอดี้การ์ดนิ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่สามารถสู้จำนวนคนได้เยอะเท่าฉัน แต่เธอน่าจะสู้สิบคนได้ง่าย ๆ แน่นอน จะห่วงไปทำไม? ฉันจะเคลียร์ตารางของฉันและไปเยี่ยมพวกเขา อย่างน้อยให้ฉันได้อยู่กับผู้หญิงของฉันสักสองสามวันหน่อย ฉันยุ่งแต่กับเรื่องของนายจนฉันลืมเรื่องของตัวเองไปแล้วเนี่ย”

…

วันต่อมาเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ในร้านคาเฟ่จึงยุ่งกว่าที่เคย ทิฟฟานี่ยุ่งจนไม่ได้เงยหัวเลย แอเรียนไม่ได้ออกจากห้องครัวเลย และคนอื่น ๆ ก็เดินไปเดินมาท่ามกลางงานที่ท่วมหัว

เมื่อแจ็คสันเดินเข้าไปในร้านคาเฟ่ ผู้คนเต็มจนจะล้นร้าน เขาเดินเบียดจนถึงเคานเตอร์ขายของ ทิฟฟานี่อยู่หลังเคานเตอร์พลางหันหลังทำเครื่องดื่มอยู่

“สวัสดีค่ะ วันนี้รับอะไรดีคะ?” นายาถามด้วยความสุภาพ “ตอนนี้สั่งกลับบ้านได้อย่างเดียวนะคะ พอดีว่าที่นั่งของเราเต็มหมดแล้ว ต้องขออภัยด้วยนะคะ”

แจ็คสันเหม่อมองทิฟฟานี่และยิ้ม “อะไรก็ได้ครับ ขอบคุณ ดื่มที่นี้นะครับ ไม่ต้องเอากลับบ้านหรอก”