เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 484

ลินน์หยุดเธอและขมวดคิ้ว “ฉันชอบเขา!”

จริง ๆ แล้วแอเรียนไม่ได้จะคว้าโทรศัพธ์เธอ แต่คำตอบนั้นยังคงทำให้เธอตกใจ “พูดต่อสิ…”

ลินน์ดิ้นรนภายในครู่หนึ่งก่อนที่เธอตัดสินใจเล่าเรื่องราวทั้งหมด “ฉันว่ามันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว เพราะฉันจะไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไป ฉันเป็นเด็กกำพร้า ฉันหนีออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าพร้อมรอยฟกช้ำทั่วร่างกาย แล้วใช้เวลาที่เหลือไปขอทานตามท้องถนน ช่วงเวลาที่มืดมนที่สุดในชีวิตของฉันคงอยู่จนถึงวันที่ฉันได้พบกับคุณเวสต์เมื่อฉันอายุสิบสี่ปี

“ความทรงจำยังคงสดใสอยู่ในใจของฉัน มันเป็นวันที่เมฆครึ้มมาก แต่ฝนไม่ตกเลย ลมหนาวพัดปะทะร่างสกปรกของฉันและทำให้ผมยุ่งเหยิง เมื่อเขายืนอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันรู้สึกแย่และสิ้นหวังอย่างมากที่จะได้ใกล้ชิดกับใครสักคนเป็นครั้งแรก เขาบอกฉันว่าเขาชอบความดุดันและความดื้อรั้นในสายตาของฉัน จากนั้นจึงรับฉันส่งไปที่สถาบันบอดี้การ์ดภายใต้การก่อตั้งของตระกูลเวสต์ เพื่อที่จะได้รับคำชมจากเขา ฉันซ้อมหนักกว่าใคร ๆ”

เธอหยุดและยิ้มอย่างขมขื่น “ฉันคิดว่าเขาชอบฉันเหมือนผู้ชายคนหนึ่งจะชอบผู้หญิงคนหนึ่ง เนื่องจากเขาอายุมากกว่าฉันเพียงห้าปี ฉันจึงคิดว่าระหว่างเราจะมีโอกาส ฉันแค่อยากจะใกล้ชิดกับเขาอีกหน่อย ใกล้อีกนิดเดียว ตอนนั้นเขาไปฝึกที่โรงเรียนบ่อย ๆ ด้วย นอกเหนือจากเขาแล้ว ฉันเก่งที่สุดในโรงเรียน ฉันรู้ว่าเขามีผู้หญิงนับไม่ถ้วน และฉันก็อิจฉาพวกเธอเสมอที่สามารถสนิทสนมกับเขาได้ เมื่อฉันริเริ่มสารภาพกับเขา เขาก็ปฏิเสธฉัน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเตือนฉันอย่างจริงจังว่าฉันแตกต่างจากผู้หญิงพวกนั้น และเขาจะไม่ทำอย่างนั้นกับฉัน เขาหวังเพียงว่าฉันจะมีชีวิตที่ดีในอนาคต

“แต่ฉันไม่ฟังเขา ฉันอยากเป็น… ผู้หญิงคนหนึ่งของเขา เมื่อฉันอายุสิบแปด ฉันขอร้องให้เขาฉลองวันเกิดกับฉันและเขาก็ตกลง ฉันวางยาในเครื่องดื่มของเขาและบรรลุเป้าหมายที่วางแผนไว้มายาวนานของฉัน ฉันคิดว่าเขาจะยอมรับความจริงและยอมรับฉัน แต่ในวันรุ่งขึ้นเขาก็ตื่นขึ้นด้วยความโกรธ หลังจากที่เขาจากไป เราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย เจ็ดปีต่อมา เขามาหาฉันอีกครั้ง ฉันได้รับการแนะนำให้รู้จักกับมาร์ค เทรมอนต์ และได้รับการว่าจ้างให้ปกป้องเธอ”

แอเรียนรู้สึกขัดแย้งอย่างมาก เธอไม่เคยคาดหวังอะไรแบบนั้นระหว่างลินน์กับแจ็คสัน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าลินน์ยังคงรักแจ็คสันอย่างสุดซึ้ง แต่ที่สำคัญที่สุดคือพวกเขาเคยนอนด้วยกันมาก่อน

ลินน์ดูเหมือนจะไม่เห็นด้วยกับทางเลือกของแอเรียน เธอมองย้อนกลับไปที่แอเรียนแล้วพูดว่า “ทิฟฟานี่กับคุณเวสต์ไม่ได้มาจากโลกเดียวกัน หล่อนไม่ฉลาดหรือสงบเหมือนเธอ เธอคิดว่าหล่อนจะอยู่กับเขาได้นานแค่ไหน? เธอคิดว่าคนที่ไร้เดียงสาและอ่อนหวานอย่างทิฟฟานี่จะสามารถใช้ชีวิตที่เหลือกับคุณเวสต์ได้เหรอ? ช่องว่างระหว่างพวกเขาจะชัดเจนในไม่ช้า ถึงตอนนั้นแม้แต่หล่อนก็คงจะเครียด ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าหล่อนจะทิ้งคุณเวสต์ทันทีถ้าฉันบอกเธอเกี่ยวกับเหตุการณ์นั้น แอเรียน ฉันไม่ให้ความสำคัญกับการกระทำผิดครั้งนี้ แต่ฉันแน่ใจว่าเธอรู้จุดประสงค์ของความปรารถนาที่จะอยู่ต่อไปของฉัน”

แอเรียนหยุดเดิน “นี่เธอกำลังพยายามจะเจรจากับฉันเหรอ? เธอต้องการที่จะอยู่เพื่อที่เธอจะได้พบแจ็คสันอย่างน้อยเมื่อเขามาหาทิฟฟ์ใช่ไหม? ถ้าฉันไม่อนุญาต เธอจะเปิดเผยความจริงให้ทิฟฟ์รู้อย่างนั้นใช่ไหม? ลินน์ เธอประเมินฉันและทิฟฟ์ต่ำไป ทิฟฟ์ผ่านพ้นวิกฤตอะไรมามากมาย ทิฟฟ์จะไม่เลิกกับแจ็คสันเพราะเธอ เธอจะลองดูก็ได้”

เมื่อพูดจบแอเรียนก็จากไปโดยไม่หันกลับมามองอีก ลินน์กัดฟันแน่น แอเรียนรับมือได้ยากกว่าที่เธอคิด ผู้หญิงคนนี้ดูภายนอกอ่อนโยน แต่ภายในเธอแข็งแกร่ง ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไม มาร์ค เทรมอนต์ ถึงเอาเธอไม่อยู่