เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 487

ความตื่นตระหนกบนใบหน้าของแจ็คสันไม่ได้ดูปลอม ทิฟฟานี่ก็เห็นเช่นนั้น นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขากระวนกระวาย ปกติเขามักจะเย็นชาและเฉยเมย นอกจากโกรธแล้ว เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกอบอุ่นใจเล็กน้อย น้ำเสียงของเธออ่อนลงเช่นกัน “ฉันยอมรับว่าฉันอารมณ์เสีย แต่… ฉันจะเชื่อคุณในครั้งนี้ ตราบใดที่ในอนาคตคุณจะเป็นคนดี ฉันรู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างยิ่ง คุณไม่ได้จะคบฉันเพียงช่วงเวลาหนึ่งใช่ไหม? คุณสามารถเลิกนอนไปทั่วได้จริงหรือ? คุณจะอยู่อย่างบริสุทธิ์ใจได้ไหมตอนที่ฉันไม่อยู่ในเมืองหลวง?”

แจ็คสันมองเธออย่างจริงใจ “ผมควรจะพูดอะไรให้คุณเชื่อผม? ผมไม่เคยเป็นคนหุนหันพลันแล่น ผมจะไม่ตัดสินใจในช่วงเวลาที่ร้อนแรง ผมเลือกที่จะอยู่กับคุณมานานแล้ว เข้าใจไหม?”

ไม่ใช่ในช่วงเวลาที่ร้อนแรง แต่นาน ๆ ที ทิฟฟานี่ไม่สามารถโต้คำพูดของความรักที่แหวกแนวได้ มุมปากของเธอโค้งขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ “โอเค คราวนี้คุณรอดไป”

แจ็คสันถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอกและจับใบหน้าเธอเพื่อจูบเธอ แต่ทิฟฟานี่เอามือปิดปากเขา "คุณกำลังจะทำอะไร? คุณไม่ได้กลับมาทำงานเหรอ? ไปทำซะ ฉันจะอยู่กับคุณไม่เกินสองชั่วโมง จากนั้นฉันจะกลับบ้าน ไปทำในสิ่งที่คุณต้องทำเลย”

แจ็คสันปล่อยเธอไปอย่างเศร้าใจแต่ไม่ตื้ออีกต่อไป “ก็ได้… ประมาณสิบนาทีนะ ผมจะทำงานและ… จะมาอยู่เป็นเพื่อนคุณในภายหลัง”

ทิฟฟานี่ยังคงดูละครต่อไป แต่ใจของเธอเหินห่างจากเนื้อเรื่อง แม้แต่ขนมข้างเธอก็ไม่ดึงดูดใจอีกต่อไป เธอไร้กังวล แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่รู้สึกเศร้า เธอนึกภาพฉากของแจ็คสันและลินน์บนเตียงด้วยกันได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกแย่ เธอโยนขนมที่เหลือทิ้งลงในถังขยะแล้วไปบ้วนปากในห้องน้ำเพื่อล้างความเผ็ดบนเพดานปากของเธอ

เมื่อมองดูเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก เธอพยายามทำให้ตัวเองดูเร่าร้อนแบบผู้หญิงหลาย ๆ คน แต่ไม่มีข้อยกเว้น ไม่ว่าเธอจะดูเย้ายวนแค่ไหนก็ไม่ใช่เธอ ทิฟฟานี่รู้สึกไม่มั่นคงและไม่คู่ควรกับแจ็คสัน ไม่ว่าจะเป็นฐานะทางครอบครัวหรือด้านอื่น ๆ...

เธอไม่รู้ว่าเธอใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานแค่ไหนเมื่อเธอหลุดพ้นจากภวังค์

แจ็คสันเคาะประตู “เข้าไปทำอะไรในนั้น? หลับเหรอ?"

ทิฟฟานี่เปิดประตูและมองเขา “คุณน่ะสิที่นอนในห้องน้ำ! คุณทำงานเสร็จแล้วเหรอ? ฉัน… ฉันจะไปแล้ว ฉันเหนื่อย ง่วง”

แจ็คสันคว้าเธอเข้ามากอด “ผมรู้ว่าคุณอารมณ์เสีย แต่ผมไม่อยากปล่อยคุณไปตอนนี้ ใครจะรู้ คุณอาจจะไม่สนใจผมหลังจากที่คุณกลับไปก็ได้? ผมจะปล่อยคุณกลับไปเมื่อคุณสบายใจแล้วเท่านั้น”

ทิฟฟานี่ผลักเขาเล็กน้อย “ฉันไม่ได้อารมณ์เสีย ฉันแค่ง่วงนอนเท่านั้น”

แจ็คสันตั้งใจจะไม่ปล่อยเธอไป “งั้นก็นอนที่นี่.. อย่าออกไปตอนกลางคืนเลย อย่าแม้แต่จะคิดที่จะไปดีกว่า” น้ำเสียงของเขาไม่ได้ออกคำสั่ง แต่กลับถูกแต่งแต้มด้วยความน่ารักแบบเด็ก ๆ

ทิฟฟานี่ส่ายหัวอย่างแน่วแน่เมื่อเหลือบมองไปที่เตียงใหญ่เพียงเตียงเดียวที่อยู่ข้างหลังเขา “ลืมไปได้เลย”

สีหน้าของแจ็คสันเปลี่ยนไปเร็วมาก เขาลากเธอไปที่เตียงอย่างฉุนเฉียว และขังเธอไว้ใต้ตัวเขาอย่างง่ายดายด้วยข้อได้เปรียบจากความสูงของเขา ทำให้ทิฟฟานี่ไม่สามารถสู้ได้ “อย่าดื้อ ผมรับประกันไม่ได้ว่าผมจะทำอะไรกับคุณถ้าคุณดื้อ…”

เมื่อมองตาเขาอย่างใกล้ชิด ทิฟฟานี่ก็มองเห็นความประหม่าในสายตาของเขา แจ็คสันที่มีผู้หญิงนับไม่ถ้วน รู้สึกประหม่าเพราะเขากังวลว่าเธอจะไม่สนใจเขาเหรอ? เธอยอมแพ้ “โอเค ฉันจะอยู่ แต่คุณจะแตะต้องฉันไม่ได้ เราเพิ่งคบกัน… มันยังเร็วเกินไปที่จะ… ตอนนี้ ฉันยังไม่พร้อม...”

แจ็คสันนิ่งไปสองวินาทีก่อนที่จะพยักหน้า "โอเค…"

ทิฟฟานี่ผลักเขาออกทันที “คุณหมายความว่าไง? มันฟังดูเหมือนคุณกำลังถูกบังคับ ผู้ชายเป็นสัตว์ที่คิดด้วยส่วนล่างจริงด้วย! ฉันจะไปอาบน้ำ ห้ามแอบดูนะ!”

เมื่อเห็นเธอเข้าห้องน้ำ แจ็คสันก็ผ่อนคลายอย่างเต็มที่ อย่างน้อย เรื่องราวก็ไม่ได้ลงเอยไปในทิศทางที่เขากังวลมากที่สุด เขายังคงรักษาสิ่งต่าง ๆ ไว้ได้เหมือนเดิม

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเขาซึ่งถูกทิ้งไว้ก็ดังขึ้น เมื่อเห็นว่าซัมเมอร์เป็นคนโทรมา แจ็คสันจึงเดินไปที่หน้าต่างแล้วตอบ "สวัสดีครับแม่?"

ซัมเมอร์ถามว่า “ลูกไปไหน? ทิ้งบริษัทให้แม่แบบนี้เหรอ? ลูกกำลังพยายามจะฆ่าแม่ด้วยการทำให้แม่เหนื่อยล้าเหรอ? หยุดออกไปเที่ยวเล่นได้แล้ว หาลูกสะใภ้ให้แม่อย่างถูกต้องหรือไม่ได้งั้นก็ไม่ต้องออกไปเที่ยวเล่นเลย ที่ผ่านมาลูกก็ออกไปเที่ยวเล่น แต่แม่ไม่เคยเห็นลูกออกไปไหนโดยไม่กลับบ้านตั้งหลายวัน โดนสะกดมนต์เหรอ? แม่อยากจะเห็นว่าผู้หญิงคนไหนที่ทำให้ลูกหลงใหลได้!”

แจ็คสันรู้สึกว่าขาของเขากำลังจะอ่อนแรง เขาเพิ่งจัดการกับผู้หญิงคนหนึ่ง ตอนนี้มาอีกคนแล้ว “แม่… ผมไม่ได้เล่นสนุก นี่เป็นเรื่องจริงจัง ผมจะไม่เล่นสนุกอีกต่อไป โอเค? ผมจะพาแฟนกลับบ้านไปหาแม่เร็ว ๆ นี้ แค่นี้ก่อนนะ บาย”

หลังจากนั้นเขาก็วางสายทันที เพราะกลัวการจู้จี้ไม่หยุดหย่อนของซัมเมอร์

ซัมเมอร์สงสัยในขณะที่เธอจ้องที่โทรศัพท์ของเธอ เธอไม่เชื่อว่าลูกชายของเธอจะหาแฟนและตกลงใจที่จะแต่งงานและมีลูกได้ง่าย ๆ เธอไม่สามารถรอได้อีกต่อไป เธอจะไปตามหาความจริง!

ใน คฤหาสน์ เทรมอนต์ เฮนรี่รีบไปที่ประตูห้องทำงาน สีหน้าของเขาไม่สามารถอ่านได้ “นายท่านครับ นาฟาเอธส่งข่าวมาแล้ว”

มาร์คเปิดประตู “สถานการณ์ตอนนี้เป็นอย่างไร?”