เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 487

ความตื่นตระหนกบนใบหน้าของแจ็คสันไม่ได้ดูปลอม ทิฟฟานี่ก็เห็นเช่นนั้น นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขากระวนกระวาย ปกติเขามักจะเย็นชาและเฉยเมย นอกจากโกรธแล้ว เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกอบอุ่นใจเล็กน้อย น้ำเสียงของเธออ่อนลงเช่นกัน “ฉันยอมรับว่าฉันอารมณ์เสีย แต่… ฉันจะเชื่อคุณในครั้งนี้ ตราบใดที่ในอนาคตคุณจะเป็นคนดี ฉันรู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างยิ่ง คุณไม่ได้จะคบฉันเพียงช่วงเวลาหนึ่งใช่ไหม? คุณสามารถเลิกนอนไปทั่วได้จริงหรือ? คุณจะอยู่อย่างบริสุทธิ์ใจได้ไหมตอนที่ฉันไม่อยู่ในเมืองหลวง?”

แจ็คสันมองเธออย่างจริงใจ “ผมควรจะพูดอะไรให้คุณเชื่อผม? ผมไม่เคยเป็นคนหุนหันพลันแล่น ผมจะไม่ตัดสินใจในช่วงเวลาที่ร้อนแรง ผมเลือกที่จะอยู่กับคุณมานานแล้ว เข้าใจไหม?”

ไม่ใช่ในช่วงเวลาที่ร้อนแรง แต่นาน ๆ ที ทิฟฟานี่ไม่สามารถโต้คำพูดของความรักที่แหวกแนวได้ มุมปากของเธอโค้งขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ “โอเค คราวนี้คุณรอดไป”

แจ็คสันถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอกและจับใบหน้าเธอเพื่อจูบเธอ แต่ทิฟฟานี่เอามือปิดปากเขา "คุณกำลังจะทำอะไร? คุณไม่ได้กลับมาทำงานเหรอ? ไปทำซะ ฉันจะอยู่กับคุณไม่เกินสองชั่วโมง จากนั้นฉันจะกลับบ้าน ไปทำในสิ่งที่คุณต้องทำเลย”

แจ็คสันปล่อยเธอไปอย่างเศร้าใจแต่ไม่ตื้ออีกต่อไป “ก็ได้… ประมาณสิบนาทีนะ ผมจะทำงานและ… จะมาอยู่เป็นเพื่อนคุณในภายหลัง”

ทิฟฟานี่ยังคงดูละครต่อไป แต่ใจของเธอเหินห่างจากเนื้อเรื่อง แม้แต่ขนมข้างเธอก็ไม่ดึงดูดใจอีกต่อไป เธอไร้กังวล แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่รู้สึกเศร้า เธอนึกภาพฉากของแจ็คสันและลินน์บนเตียงด้วยกันได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกแย่ เธอโยนขนมที่เหลือทิ้งลงในถังขยะแล้วไปบ้วนปากในห้องน้ำเพื่อล้างความเผ็ดบนเพดานปากของเธอ

เมื่อมองดูเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก เธอพยายามทำให้ตัวเองดูเร่าร้อนแบบผู้หญิงหลาย ๆ คน แต่ไม่มีข้อยกเว้น ไม่ว่าเธอจะดูเย้ายวนแค่ไหนก็ไม่ใช่เธอ ทิฟฟานี่รู้สึกไม่มั่นคงและไม่คู่ควรกับแจ็คสัน ไม่ว่าจะเป็นฐานะทางครอบครัวหรือด้านอื่น ๆ...

เธอไม่รู้ว่าเธอใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานแค่ไหนเมื่อเธอหลุดพ้นจากภวังค์

แจ็คสันเคาะประตู “เข้าไปทำอะไรในนั้น? หลับเหรอ?"

ทิฟฟานี่เปิดประตูและมองเขา “คุณน่ะสิที่นอนในห้องน้ำ! คุณทำงานเสร็จแล้วเหรอ? ฉัน… ฉันจะไปแล้ว ฉันเหนื่อย ง่วง”

แจ็คสันคว้าเธอเข้ามากอด “ผมรู้ว่าคุณอารมณ์เสีย แต่ผมไม่อยากปล่อยคุณไปตอนนี้ ใครจะรู้ คุณอาจจะไม่สนใจผมหลังจากที่คุณกลับไปก็ได้? ผมจะปล่อยคุณกลับไปเมื่อคุณสบายใจแล้วเท่านั้น”

ทิฟฟานี่ผลักเขาเล็กน้อย “ฉันไม่ได้อารมณ์เสีย ฉันแค่ง่วงนอนเท่านั้น”

แจ็คสันตั้งใจจะไม่ปล่อยเธอไป “งั้นก็นอนที่นี่.. อย่าออกไปตอนกลางคืนเลย อย่าแม้แต่จะคิดที่จะไปดีกว่า” น้ำเสียงของเขาไม่ได้ออกคำสั่ง แต่กลับถูกแต่งแต้มด้วยความน่ารักแบบเด็ก ๆ