เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 491

ธัญญ่าไม่กล้าส่งเสียง เธอกินมากที่สุดในหมู่คนที่ร้าน ทุกคนกินเพียงกล่องเดียว แต่เธอกินสองกล่องทุกมื้อ…

แจ็คสันนั่งลงอย่างเชื่อฟัง ขณะที่ทิฟฟานี่เอื้อมมือของเธอเพื่อเอาอาหารให้เขา เขาก็ถอยออกห่างราวกับกำลังพยายามจะหลบการโจมตีอย่างหนักซึ่งทำให้ทุกคนตะลึง

ทิฟฟานี่ตกใจเหมือนกัน "คุณกำลังทำอะไร? คุณกำลังทำให้ดูเหมือนว่าฉันทุบตีคุณตลอดเวลา ไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้ว่าคุณต่อสู้ได้ดีแค่ไหน คุณกำลังพยายามทำให้ชื่อเสียงของฉันเสื่อมเสียหรือไง?”

แจ็คสันพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ผมจะไม่มีวันทำอะไรคุณไม่ว่าผมจะต่อสู้เก่งแค่ไหน ต่อให้คุณตีผม ผมก็ไม่กล้าตอบโต้หรอก… ยังไงคุณก็ทุบตีผมเสมอ เมื่อคืนคุณยังถีบผมเลย...”

แอเรียนสำลักและไออยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะหายเป็นปกติ “พอได้แล้วทั้งสองคนเลย นี่ไม่ใช่การทะเลาะกัน นี่มันโคตรคลั่งรักเลย เข้าใจไหม? เอาล่ะ ทิฟฟ์ ตอนบ่ายไม่ต้องทำงานนะ อยากทำอะไรก็ไปทำเถอะ เราไม่สามารถรับมื้อกับสิ่งนี้ได้”

นายา ธัญญ่า และพนักงานใหม่อีกคนพยักหน้าเห็นด้วย วันนี้พวกเขารู้สึกเหมือนกำลังดูละครอยู่ หัวใจของพวกเขาไม่สามารถรับมันได้

หลังอาหารกลางวัน แจ็คสันดึงทิฟฟานี่ออกไป วิธีที่ดีที่สุดในการเอาใจเธอคือซื้อขนมให้เธอเยอะ ๆ เธอมักจะอารมณ์ดีขึ้นเมื่อเธอได้กิน ในเวลานั้นมันจะง่ายกว่าสำหรับเขาที่จะเอาใจเธอด้วยลิ้นของเขา

เมื่อพวกเขากลับไปถึงโรงแรมพร้อมของว่าง แจ็คสันก็ลดแรงฝีเท้าลงเมื่อออกจากลิฟต์ “เบา ๆ แม่ผมอยู่ในห้องตรงข้ามกับผม เขามาที่นี่ตั้งแต่เช้าและกำลังหลับอยู่”

ทิฟฟานี่สะบัดมือเขาออกพลางทำหน้าบึ้ง “รู้อย่างนี้ฉันจะไม่มาตั้งแต่แรก ฉันไปล่ะ บาย!”

แจ็คสันไม่กล้าโต้เถียงกับเธอที่ทางเดิน เขาปิดปากเธอและดึงเธอเข้าไปในห้อง เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันทีที่เขาปิดประตู “เอาล่ะ นางฟ้าของผม ตอนนี้คุณจะทำอะไรก็ได้ ตามสบายเลย"

ทิฟฟานี่ถอดรองเท้าและนั่งลงโซฟาเพื่อแกะขนมทั้งหมดออกจากกล่องพลางบ่นระหว่างกินว่า “คุณรู้ไหมว่ามันน่าอายแค่ไหนที่แม่ของคุณมาที่ร้าน? คุณคงรู้ว่าเขาไม่ได้ชอบฉัน แต่คุณก็ยังจะคบกับฉัน ก่อนที่คุณจะเปลี่ยนใจเขาเกี่ยวกับฉัน มันเป็นความผิดของคุณ! ฉันต้องทนทุกข์เพราะคุณ!”

แจ็คสันพยักหน้า "คุณพูดถูก มันเป็นความผิดของผม ผมไม่ได้เตรียมการ ปกติแม่ไม่เป็นแบบนี้ เขาเข้ากับคนง่าย ผมจะไม่ปล่อยให้มีครั้งที่สอง”

ทิฟฟานี่กัดผลไม้แห้งชิ้นหนึ่งแล้วกัดฟันพูดว่า “ฉันอยากเลิกกับคุณ! ฉันรับไม่ได้! ฉันทนกับลินน์เพราะอดีตมันผ่านไปแล้ว แต่ฉันจะทำอย่างไรกับแม่ของคุณ? ถ้าเราแต่งงานและอยู่ด้วยกันจริง ๆ… ฉันไม่กล้าแม้แต่จะคิดเรื่องนี้เลย!”

ความเงียบเข้ามาในห้องทันทีที่เธอพูดจบ

ท่าทางของแจ็คสันดูเคร่งขรึม และเขาก็นิ่งอยู่นานก่อนจะพูดออกมาในที่สุด “ทิฟฟานี่ คุณพูดคำพวกนั้นง่าย ๆ แบบนี้ไม่ได้นะ”

แม้ว่าทิฟฟานี่จะกลัวการจ้องเขม็งของเขา แต่ทิฟฟานี่ก็ไม่ยอม “ฉัน… ฉันไม่ได้… ฉันไม่ได้แค่พูดเฉย ๆ ฉันอยากเลิกกับคุณจริง ๆ ค่อยคุยกันหลังจากที่คุณจัดการเรื่องนี้...”

แจ็คสันขมวดคิ้วขณะโยนสิ่งที่ทิฟฟานี่ถือในมือทิ้งไป

ทิฟฟานี่ตกใจมาก “คุณจะไม่ให้ฉันกินขนมแค่เพราะเราเลิกกันเหรอ? น่าสมเพช! ฉันจะโอนเงินคืนให้!”

แจ็คสันโกรธแต่ก็ขบขันกับปฏิกิริยาของเธอ เขามองดูเธออย่างดุร้ายและถอดเนคไทของเขาออกอย่างรวดเร็ว เขาถอดเสื้อแจ็คเก็ตออกแล้วโยนมันทิ้งไป เขามองเธอด้วยรอยยิ้มขณะที่เขาถอดเข็มขัดออก “คุณคิดว่าสิ่งเดียวที่ผมไม่อนุญาตให้คุณทำคือกินเหรอ?”

เมื่อรู้ว่าเขาจะทำอะไร ทิฟฟานี่ก็อยากจะหนีไปทันที เธอไม่สนใจแม้แต่จะสวมรองเท้าของเธอ แต่ก่อนที่เธอจะไปถึงประตู เธอก็ถูกแจ็คสันอุ้มไปราวกับว่าเธอเป็นสัตว์เลี้ยงตัวน้อย ๆ

“คุณจะวิ่งหนีทำไม? ผมบอกคุณแล้ว คุณไม่สามารถพูดสิ่งเหล่านั้นได้ง่าย ๆ คุณต้องชดใช้ที่พูดแบบนั้น ผม แจ็คสัน เวสต์ ไม่เคยถูกผู้หญิงบอกมาก่อน คุณจะไม่ถูกยกเว้น ไม่ว่าคุณจะพิเศษแค่ไหนก็ตาม เมื่อคุณตกลงเป็นแฟนของผมแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่เราจะเลิกกัน!”

ทิฟฟานี่พยายามดิ้นรนด้วยแขนขาทั้งหมดของเธอ “ปล่อยฉันนะ!”

แจ็คสันไม่ยอม สายตาของเขาดูขุ่นมัวเล็กน้อยขณะโยนเธอลงบนเตียงด้วยแสร้งทำเป็นลงโทษ

เมื่อทิฟฟานี่ล้มลงบนเตียงนุ่ม ๆ เธอมีอาการเวียนศีรษะจนบ้านหมุน ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นได้ เขากดเธอลงอีกครั้งโดยไม่พูดอะไรสักคำและลงมือทันที

ทิฟฟานี่รู้ว่าแจ็คสันจริงจัง มือของเธอปกป้องแนวป้องกันสุดท้ายของเธอ แต่มือของเธอถูกดึงออกไปอย่างแรงและตรึงไว้เหนือหัวของเธอ จูบของเขาบนคอเนียน ๆ ของเธอนั้นช่างเร่าร้อน ในตอนแรกเธอต่อต้านสุดฤทธิ์ แต่เมื่อเธอหมดแรง เธอทำได้เพียงปล่อยให้แจ็คสันทำตามที่เขาพอใจ ในขณะนี้ ฉากที่เธอถูกจับและทำร้ายโดยผู้ชายของแอรี่ผุดขึ้นในใจของเธออย่างไม่สมควร เธอคิดที่จะขดตัวด้วยความกลัวและหลีกเลี่ยงแจ็คสัน อย่างไรก็ตาม เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะลืมตาและมองแจ็คสัน เพื่อบอกตัวเองว่านั่นคือเขาและไม่ใช่ผู้ชายคนอื่น เธอสามารถยับยั้งความหวาดกลัวที่เธอรู้สึกได้โดยการทำเช่นนี้เท่านั้น…