เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 495

ก่อนที่นายาจะทันได้พูด ลูกค้ารายนั้นก็ยิ้ม “แอเรียน ฉันไม่นึกเลยว่าเธอจะทำงานในสถานที่แบบนี้ พี่มาร์คที่รักไม่ต้องการเธอแล้วเหรอ? ช่างน่ายินดี! ฉันไม่ได้บอกเธอเหรอว่าเธอจะไม่จบลงอย่างมีความสุขน่ะ”

สีหน้าของแอเรียนมืดลง เธอไม่คิดว่าจะได้เห็นแอรี่ที่นี่ “แอรี่ ระวังคำพูดของเธอด้วย ฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เจอเธอที่นี่เช่นกัน เธอไม่สามารถอยู่รอดในเมืองหลวงใช่ไหมล่ะ? ถ้าอยากกินก็กิน ไม่อยากกินก็ออกไปซะ ฉันไม่ต้องการให้บริการเธอ”

นี่เป็นครั้งแรกที่นายาได้เห็นด้านที่โหดร้ายของแอเรียน เธอรู้สึกพึงพอใจอย่างมากเมื่อความโกรธของเธอถูกระบายออกไป “นี่คือเจ้านายของเรา พวกเราเป็นพนักงาน”

แอรี่ไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับแอรียนเพียงเพราะเธอเป็นเจ้าของร้านขายของหวาน “ฉันได้ยินมาว่าร้านขนมที่นี่ไม่เลวเลยเพราะขนมที่นี้มีรสชาติเหมือนฝีมือของเชฟมืออาชีพ ฉันสงสัยว่าจะเป็นใคร แต่ตอนนี้หลังจากที่ได้เห็นเจ้าของร้าน ฉันรู้เลยว่ามันไม่มีอะไรนอกจากกลลวง แม้ว่าเธอจะไม่ใช่พนักงาน เธอก็เป็นแค่เจ้าของร้านขนม มันเป็นเรื่องใหญ่ตรงไหน? ฉันมาที่นี่เพื่อพักผ่อน ฉันจะเป็นเหมือนเธอได้อย่างไร? แอเรียน บอกฉันเร็ว ๆ สิ ว่าเธอถูกไล่ออกจากครอบครัวเทรมอนต์ได้อย่างไร? ฉันรอที่จะได้ยินเกี่ยวกับเรื่องราวที่น่าอนาถของเธอไม่ไหวแล้ว…”

แอเรียนพูดอย่างเย็นชา “ฉันต่างหากที่ไม่ต้องการมาร์ค เข้าใจไหม? คนที่ฉันไม่ต้องการไม่ต้องการเธอด้วย ใครน่าอนาถกว่ากัน?”

แอรี่หน้าซีดจากความโกรธ "เธอพูดอะไรนะ? แน่จริงก็พูดอีกรอบสิ!”

แอเรียนพูดซ้ำคำต่อคำ “ฟังอีกครั้งถ้าเธอไม่ได้ยินมันในครั้งแรก ผู้ชายที่ฉันไม่ต้องการไม่ต้องการเธอ!”

ธัญญ่าส่งกาแฟที่เธอเพิ่งทำเสร็จ “กาแฟได้แล้ว”

แอรี่หยิบมันขึ้นมาแล้วขว้างไปที่แอเรียน “นังนี่!”

แอเรียนหลบและกาแฟก็กระแทกกับผนังด้านหลังเธอ ทำให้กาแฟกระเซ็นไปทั่ว

นายาหยิบโทรศัพท์ที่เคาน์เตอร์ “แจ้งตำรวจกันเถอะ”

แอรี่คว้าโทรศัพท์ในมือของนายาแล้วโยนมันลงบนพื้นเช่นกัน "เธอเป็นใคร? ใครให้เธอพูด?”

แอเรียนม้วนแขนเสื้อขึ้นอย่างเงียบ ๆ และส่งสัญญาณทางตาให้ธัญญ่าไปปิดประตูร้าน เธอทนกับแอรี่มานานเกินไปแล้ว เธอต้องการแก้แค้นมานานแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากรู้ว่าแอรี่สมรู้ร่วมคิดกับอีธานเพื่อลักพาตัวทิฟฟานี่ เธอยังคาใจกับเรื่องนั้น

ธัญญ่าสามารถสังเกตได้ว่าเจ้านายของเธอกำลังจะทุบตีผู้หญิงคนนี้ แน่นอนว่าเธอจะช่วย เธอรีบวิ่งไปปิดประตูและหันป้ายไปทางด้านข้างที่บอกว่าพวกเขากำลังพัก

แอเรียนยิ้มออกมา “ฉันไม่ได้แสดง ฉันไม่เหมือนเธอ ฉันเกลียดการทำแบบนั้น เธอสามารถบอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็ได้ เธอคิดว่าฉันสนใจว่าเฮเลนจะคิดกับฉันอย่างนั้นเหรอ? เธอกำลังคิดมาก เธอยั่วยวนฉันครั้งแล้วครั้งเล่า และฉันก็เงียบมาตลอด นั่นเป็นเหตุผลที่เธอคิดว่าฉันเป็นคนยอมคนเหรอ? ถ้าเธอไม่ได้ลักพาตัวทิฟฟ์ ฉันก็จะไม่ยุ่งกับเธอหรอก เนื่องจากวันนี้เธอส่งตัวเองมาที่นี่ มาชำระบัญชีกันให้รู้แล้วรู้รอด เธอเป็นคนเริ่มเรื่องนี้เองนะ ไม่ใช่ว่าเธอจะพูดอะไรได้แม้ว่าเธอจะไปแจ้งตำรวจก็ตาม”

แอรี่กัดฟันด้วยความโกรธ ผมที่ย้อมสีของเธอยุ่งเหยิงและติดอยู่บนใบหน้าของเธอ ต้นขาที่เปลือยเปล่าของเธอถูกขูดเมื่อเธอล้มลงบนพื้น เธอดูน่าสงสาร “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะลักพาตัวทิฟฟานี่ เป้าหมายของฉันคือเธอ ทิฟฟานี่โชคร้ายที่สวมเสื้อผ้าของเธอตอนที่ออกไปข้างนอก ไม่อย่างนั้น คนที่จะถูกข่มขืนก็คือเธอ!”

มีเสียงฉวัดเฉวียนในหัวของแอเรียน

นายาและธัญญ่าตกตะลึงเช่นกัน

“เธอ… เธอพูดว่ายังไงนะ? พูดอีกทีซิ!”

แอรี่จับใบหน้าของเธอที่กำลังแสบร้อนจากการโดนตบและถ่มน้ำลายอย่างดุร้าย “ถูกต้อง ฉันอยากจะแก้แค้นเธอ! มันเป็นความผิดของคนโง่ที่ฉันจ้าง พวกเขาต้องตาบอดถึงได้ลักพาตัวผิดคน ถ้าอีธานไม่มาเร็วขนาดนั้น ทิฟฟานี่คงตายจากความสนุกในวันนั้นไปแล้ว! แล้วเธอจะทำอะไรได้? แน่จริงก็ฆ่าฉันสิ!”

เลือดในตัวแอเรียนดูเหมือนจะไหลย้อนกลับ เธอไม่ได้คาดหวังให้ทิฟฟานี่ประสบกับบางสิ่งที่บาดใจและเก็บมันไว้จากเธอ ทิฟฟานี่กังวลว่าเธอจะรู้สึกผิดเหรอ? เธอเกลียดตัวเองที่ปล่อยให้ทิฟฟานี่สวมเสื้อผ้าของเธอในวันนั้น เธอเกลียดตัวเองที่ปล่อยให้ทิฟฟานี่ออกไปซื้อเหล้า… ไม่อย่างนั้น เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น…