เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 505

คนขับรถถามอย่างระมัดระวัง “แล้ว… แล้วคุณล่ะ?”

ความอดทนของมาร์คหมดลง “ทำไมคุณต้องถามถึงผม? ใครเป็นคนจ้างคุณ? คุณไม่มีสมองเหรอ? ไปหาคนขับรถที่ฉลาดกว่านี้มาให้ผม!”

…

ที่ชั้นล่างของอพาร์ตเมนต์ มาร์คเห็นว่าไฟในห้องของแอเรียนเปิดอยู่ขณะที่เขาก้าวเข้าไปในลิฟต์ เขารอที่จะพบและคุยกับเธอไม่ไหวแล้ว แม้ว่าเขาจะต้องถูกเธอดุก็ตาม...

เขาเคยคิดที่จะดำเนินเรื่องอย่างช้า ๆ แต่หลังจากที่ได้พบเธอในวันนี้ เขาก็อดกลั้นไว้ไม่ได้อีกต่อไป การบังคับให้ตัวเองต้องอดทนรู้สึกเหมือนถูกมดนับล้านกัด เขาทนมาหลายคืนแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นเธอกลัวการกลับบ้านคนเดียวในตอนกลางคืน เขาเลยต้องการบอกเธอว่าเขาอยู่กับเธอเสมอ…

เมื่อมาถึงประตูบ้านของแอเรียน มาร์คลังเลอยู่นานก่อนที่จะเคาะประตู แต่เขาไม่ได้รับคำตอบ บริเวณที่พักอาศัยเป็นชุมชนที่ดี แต่อพาร์ทเมนท์ที่ขนาดเล็กหมายความว่ากำแพงจะบางด้วย เขาแทบจะสามารถได้ยินเสียงน้ำไหลได้ เขาจึงเดาว่าแอเรียนกำลังอาบน้ำอยู่ เขาทำได้เพียงรอเธอเท่านั้น

ทันใดนั้น โทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อสูทของเขาก็ดังขึ้น มาร์คขมวดคิ้วพลางหยิบมันขึ้นมาและรับสายอย่างไม่พอใจ “อะไร?”

รอยยิ้มในน้ำเสียงของแจ็คสันชัดเจนเมื่อเขาถามว่า “มีอะไรคืบหน้าบ้างไหม? อย่าบอกนะว่านายไม่ได้แม้แต่จะจับมือเธอด้วยซ้ำ?”

เส้นเลือดบนหน้าผากของมาร์คสั่น “แจ็คสัน นายอยากตายไหม?”

แจ็คสันหัวเราะดังกว่าเดิม “อย่าเป็นแบบนนี้สิ ฉันแค่เป็นห่วงนาย นายแน่ใจหรือว่าไม่ต้องการความช่วยเหลือจากฉัน? ทำคนเดียวได้เหรอ? ฉันแน่ใจว่านายจะไม่แม้แต่จะสามารถก้าวเข้าไปในบ้านของเธอได้เว้นแต่นายจะฝืนเข้าไป”

มาร์คสงบสติอารมณ์สักครู่และถามว่า “บอกฉันทีว่านายคิดอะไรอยู่?”

แจ็คสันไม่ได้พูดในทันที ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็บอกความคิดของเขาด้วยน้ำเสียงที่เบาลง “แอเรียนเป็นคนอย่างไร? นายก็รู้ว่าเธอเป็นคนใจดี นายต้องทำตัวให้น่าสงสารเพื่อให้เธอเห็นอกเห็นใจ ถ้านายโทรหาเธออย่างน่าสงสารและบอกเธอว่านายกำลังจะตาย นายคิดว่าเธอจะปล่อยให้นายตายไหม? ถ้านายคิดที่จะใช้กำลังนายคงทำมันไปนานแล้ว แต่ในเมื่อนายไม่ต้องการทำเช่นนั้น ก็ทำตามที่ฉันบอกซะ”

มาร์ควางสายทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่แจ็คสันพูด ความคิดของเขาทำงานอย่างรวดเร็วเพื่อพิจารณาสิ่งที่เขาต้องทำเพื่อให้ดูน่าสมเพชและได้รับความเห็นอกเห็นใจจากแอเรียน เพื่อที่เธอจะได้เต็มใจปล่อยให้เขาผ่านประตูไป...

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ยังคิดอะไรดี ๆ ไม่ออกเลย ทว่าเมื่อเขามองดูบันไดแคบ ๆ ที่อยู่ใกล้ ๆ เขาก็ไปที่บันไดนั้นและกระโดดลงไปโดยไม่ลังเล อย่างไรก็ตาม... เขาลงจอดอย่างปลอดภัย เมื่อเขารู้ตัวว่ากำลังทำอะไรโง่ ๆ อยู่ มาร์คก็สบถภายใต้ลมหายใจของเขาและเรียกคนขับรถกลับมา "กลับมานี่"

เมื่อมาถึงตรอกที่ถูกทิ้งให้ร้าง คนขับรถมองไปที่มาร์คขณะที่เขาถือค้อนเล็ก ๆ จากกล่องเครื่องมือด้วยมือที่สั่นคลอน "คุณเทรมอนต์… คุณแน่ใจเหรอ?”

มาร์คตอบอย่างหงุดหงิด “เร็ว ๆ เข้า ผมขอให้คุณทำ ดังนั้นก็ทำมันซะ ผมจะให้เงินคุณ 15,000 เหรียญหากคุณทำมันได้ดี”

คนขับรถกลืนน้ำลายและหลับตาลงในขณะที่เขาทุบค้อนไปที่ไหล่ซ้ายของมาร์ค ทว่ามันยังไม่แรงพอเพราะมันเจ็บเพียงนิดเดียว มาร์คยอมแพ้และคว้าค้อนมาตีหน้าผากตัวเอง วินาทีถัดมา เลือดก็ไหลรินและคนขับรถก็ตกตะลึง “จะ-เจ้านาย... คุณเลือดออก!”

มาร์คไม่สนใจเขา “การเป็นคนขับรถของผมคงจะเป็นเรื่องยากสินะ พรุ่งนี้คุณไปหางานใหม่ซะ ไปที่แผนกบัญชีและรับเงินเดือนของคุณด้วย” เขากล่าวพร้อมโยนค้อนทิ้งและหันหลังเดินกลับไป

คนขับรถตื่นตระหนก “อย่าไล่ผมออก!” เขาหยิบค้อนขึ้นมาและเดินตามมาร์คไปเพื่อตีหลังมาร์คสองสามครั้ง “บอส แบบนี้ใช้ได้หรือยังครับ?!”

มาร์คหายใจหอบเหนื่อยขณะที่เขาพยุงตัวเองกับกระถางดอกไม้ริมถนน “คุณ… ใช่… คุณไปได้แล้ว…”

จู่ ๆ เขาก็คิดว่าไม่เขาก็คนขับรถที่โง่เขลา เขาไม่เคยพบใครที่โง่เขลาขนาดนี้มาก่อน และไบรอันเป็นคนที่แนะนำเขาให้รู้จักกับคนขับรถคนนี้ ในตอนนี้ มาร์คต้องการทำสิ่งเดียวเท่านั้น ซึ่งก็คือการทุบตีไบรอัน

บาดแผลบนหน้าผากของเขามีเลือดออก แต่มันเป็นเพียงอาการบาดเจ็บเล็กน้อยที่ไม่ส่งผลกระทบต่อเขามากนัก แต่หลังจากที่ถูกคนขับรถทุบอยู่หลายครั้ง มาร์คก็รู้สึกไม่ค่อยดีนัก เขาไม่สามารถแม้แต่จะยืนตรงเวลาที่เดินได้ เมื่อเข้าไปในลิฟต์ เขาต้องยึดกับกำแพงไว้ เนื่องจากเขาแทบจะยืนไม่ได้แล้ว

เขาเคาะประตูของแอเรียนอีกครั้งหลังจากออกจากลิฟต์ เสียงที่ตื่นตระหนกของเธอดังขึ้นอย่างรวดเร็วภายในห้อง “นั่นใคร?”

มาร์คสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ "ฉันเอง…"

ข้างในห้องเงียบลงและผ่านไปครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะตอบว่า “มีอะไรหรือเปล่า? ถ้าไม่มีอะไร คุณก็กลับไปเถอะ ฉันจะนอนแล้ว" จากนั้นมาร์คก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่กำลังเดินจากไปของเธอ แต่มาร์คไม่สามารถพูดให้ดังขึ้นได้อีก เขารู้สึกเหนียว ๆ ที่หลังของเขา เขาน่าจะเลือดออกตรงนั่น เขายิบโทรศัพท์ของเขาเพื่อโทรหาแอเรียน สายถูกเชื่อมต่อทันทีและเธอก็ตอบอย่างเย็นชา "คุณต้องการอะไร?"

น้ำเสียงของมาร์คอ่อนลงจริง ๆ “ฉัน… มีเรื่องมานิดหน่อย…”

สายสนทนาไม่ได้ถูกตัดการเชื่อมต่อ แต่แอเรียนก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน ไม่นานประตูก็เปิดออก และมาร์คก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกขณะที่เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ