เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 505

คนขับรถถามอย่างระมัดระวัง “แล้ว… แล้วคุณล่ะ?”

ความอดทนของมาร์คหมดลง “ทำไมคุณต้องถามถึงผม? ใครเป็นคนจ้างคุณ? คุณไม่มีสมองเหรอ? ไปหาคนขับรถที่ฉลาดกว่านี้มาให้ผม!”

…

ที่ชั้นล่างของอพาร์ตเมนต์ มาร์คเห็นว่าไฟในห้องของแอเรียนเปิดอยู่ขณะที่เขาก้าวเข้าไปในลิฟต์ เขารอที่จะพบและคุยกับเธอไม่ไหวแล้ว แม้ว่าเขาจะต้องถูกเธอดุก็ตาม...

เขาเคยคิดที่จะดำเนินเรื่องอย่างช้า ๆ แต่หลังจากที่ได้พบเธอในวันนี้ เขาก็อดกลั้นไว้ไม่ได้อีกต่อไป การบังคับให้ตัวเองต้องอดทนรู้สึกเหมือนถูกมดนับล้านกัด เขาทนมาหลายคืนแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นเธอกลัวการกลับบ้านคนเดียวในตอนกลางคืน เขาเลยต้องการบอกเธอว่าเขาอยู่กับเธอเสมอ…

เมื่อมาถึงประตูบ้านของแอเรียน มาร์คลังเลอยู่นานก่อนที่จะเคาะประตู แต่เขาไม่ได้รับคำตอบ บริเวณที่พักอาศัยเป็นชุมชนที่ดี แต่อพาร์ทเมนท์ที่ขนาดเล็กหมายความว่ากำแพงจะบางด้วย เขาแทบจะสามารถได้ยินเสียงน้ำไหลได้ เขาจึงเดาว่าแอเรียนกำลังอาบน้ำอยู่ เขาทำได้เพียงรอเธอเท่านั้น

ทันใดนั้น โทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อสูทของเขาก็ดังขึ้น มาร์คขมวดคิ้วพลางหยิบมันขึ้นมาและรับสายอย่างไม่พอใจ “อะไร?”

รอยยิ้มในน้ำเสียงของแจ็คสันชัดเจนเมื่อเขาถามว่า “มีอะไรคืบหน้าบ้างไหม? อย่าบอกนะว่านายไม่ได้แม้แต่จะจับมือเธอด้วยซ้ำ?”

เส้นเลือดบนหน้าผากของมาร์คสั่น “แจ็คสัน นายอยากตายไหม?”

แจ็คสันหัวเราะดังกว่าเดิม “อย่าเป็นแบบนนี้สิ ฉันแค่เป็นห่วงนาย นายแน่ใจหรือว่าไม่ต้องการความช่วยเหลือจากฉัน? ทำคนเดียวได้เหรอ? ฉันแน่ใจว่านายจะไม่แม้แต่จะสามารถก้าวเข้าไปในบ้านของเธอได้เว้นแต่นายจะฝืนเข้าไป”

มาร์คสงบสติอารมณ์สักครู่และถามว่า “บอกฉันทีว่านายคิดอะไรอยู่?”

แจ็คสันไม่ได้พูดในทันที ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็บอกความคิดของเขาด้วยน้ำเสียงที่เบาลง “แอเรียนเป็นคนอย่างไร? นายก็รู้ว่าเธอเป็นคนใจดี นายต้องทำตัวให้น่าสงสารเพื่อให้เธอเห็นอกเห็นใจ ถ้านายโทรหาเธออย่างน่าสงสารและบอกเธอว่านายกำลังจะตาย นายคิดว่าเธอจะปล่อยให้นายตายไหม? ถ้านายคิดที่จะใช้กำลังนายคงทำมันไปนานแล้ว แต่ในเมื่อนายไม่ต้องการทำเช่นนั้น ก็ทำตามที่ฉันบอกซะ”

มาร์ควางสายทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่แจ็คสันพูด ความคิดของเขาทำงานอย่างรวดเร็วเพื่อพิจารณาสิ่งที่เขาต้องทำเพื่อให้ดูน่าสมเพชและได้รับความเห็นอกเห็นใจจากแอเรียน เพื่อที่เธอจะได้เต็มใจปล่อยให้เขาผ่านประตูไป...