เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 504

เมื่อเธอนึกถึงความเฉยเมยของมาร์คเมื่อเธอพบเขาที่ออฟฟิศ แอเรียนรู้สึกไม่สบายใจ ถ้าเธอไม่ต้องการหาเงิน เธอก็คงไม่ยอมรับคำสั่งซื้อของเขา เธอไม่เพียงแต่เหนื่อยตลอดช่วงบ่ายเท่านั้น แต่เธอมีความรู้สึกว่าเขาตั้งใจทำให้ชีวิตของเธอยากขึ้น

ไม่นานต่อมา นายาก็กลับมาที่ร้านหลังจากไปรับลูกสาวจากโรงเรียนอนุบาล เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องธรรมดาเมื่อไม่นานนี้ คนอื่นอาจไม่สังเกตอะไรเลย แต่แอเรียนสามารถมองทะลุผ่านได้ “นายา ไม่มีใครที่บ้านสามารถช่วยดูแลลูกได้เหรอ? ฉันไม่ได้ว่าอะไร ฉันชอบลูลู่ แต่ฉันแค่คิดว่ามัน… มันเหนื่อยเกินไปสำหรับเธอ ไม่มีใครไปรับลูกแทนเธอได้เหรอ?”

นายาส่ายหัวด้วยรอยยิ้มขมขื่น “ไม่ สามีของฉันเหนื่อยจากการทำงาน เขาเป็นโปรแกรมเมอร์และมักจะทำงานล่วงเวลาจนดึกดื่นเสมอ เขาช่วยเรื่องลูกของเราไม่ได้ เขาไม่มีเวลา ส่วนพวกผู้ใหญ่ที่บ้าน… ฉันแต่งงานไกลบ้าน พ่อแม่ของฉันไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ และพ่อแม่ของสามีของฉันก็ไม่ต้องพูดถึงเลย พวกเขาคิดว่าตัวเองอยู่ในวัยเยาว์ที่มีความสุขกับชีวิต ดังนั้นพวกเขาจึงออกไปเที่ยวข้างนอกหลังอาหารเช้าทุกวัน ฉันมักจะไม่เห็นพวกเขาตลอดทั้งวัน ฉันเป็นคนส่งและรับลูลู่ เมื่อฉันกลับบ้านจากที่ทำงาน ฉันต้องล้างจานที่เหลือจากอาหารเย็นและซักผ้า ลูลู่ไม่ไปโรงเรียนในวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่ผู้เฒ่าคร่ำครวญและบ่นถึงอาการปวดเมื่อยตามร่างกายเมื่อพวกเขาต้องดูแลเธอให้ฉันในระหว่างวัน…”

แอเรียนขมวดคิ้วกับสิ่งที่ได้ยิน “แค่พาลูลู่มาที่ร้านในวันหยุดสุดสัปดาห์ด้วย ปล่อยให้เธอเล่นในห้องพนักงานเมื่อเรายุ่ง และให้เธอออกมาเล่นที่นี่เมื่อร้านเงียบลง เธอสามารถงีบหลับในห้องห้องพนักงานได้เช่นกัน”

นายากัดริมฝีปากของเธอ แววตาเปี่ยมด้วยความอดทน “พ่อแม่ของสามีไม่ได้เลี้ยงดูฉัน ฉันจึงเข้าใจได้ที่พวกเขาไม่ช่วยฉัน ลูกของฉัน ฉันเลี้ยงเองได้ ฉันไม่คิดว่าฉันน่าสงสาร เมื่อพวกเขาต้องการฉันในอนาคตฉันก็มีเหตุผลที่จะไม่สนใจเช่นกัน เราไม่ได้เป็นหนี้อะไรซึ่งกันและกัน ถ้าสามีของฉันต้องการตอบแทนความรักและความห่วงใยของพ่อแม่ก็เรื่องของเขา”

ไม่มีใครมีชีวิตที่ง่ายเพราะทุกครอบครัวมีปัญหาของตัวเอง แอเรียนไม่รู้จะพูดอะไรเพื่อช่วย เมื่อมองย้อนกลับไป ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้เผชิญกับปัญหาต่าง ๆ ที่คนธรรมดาทั่วไปเจอในแง่ของครอบครัว คนเดียวที่เธอต้องเผชิญคือมาร์ค เธอสงสัยว่ามันเป็นความโชคดีของเธอหรือเปล่า

ลูลู่ยังเด็กและไม่รู้ว่าแม่ของเธอกำลังพูดถึงอะไร และไม่เข้าใจว่าแม่ของเธอเหนื่อยและเศร้าแค่ไหน เธอวาดรูปหนังสือเล่มเล็กที่โต๊ะ “แม่คะ นี่เป็นภาพวาดที่ครูขอให้เราทำ แต่หนูวาดดวงอาทิตย์ไม่ถูกต้อง แม่ช่วยหนูได้ไหม?"

นายาอ่อนโยนกับลูลู่อย่างที่สุด “ทำตัวดี ๆ ลูลู่ แม่ไม่มีเวลา แม่ต้องทำงาน หนูวาดมันด้วยตัวเองได้ไหม? แม่จะตรวจดูเมื่อเรากลับบ้านคืนนี้”

แอเรียนวาดรูปเก่ง "ฉันสอนเอง นายา ไปเถอะ”

ลูลู่ชอบแอเรียน “คุณผู้หญิงสวย คุณรู้วิธีวาดดวงอาทิตย์ไหมคะ?”