เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 529

แอเรียนทำความสะอาดแจกันราคาถูกและเรียบง่ายสองสามใบและจัดดอกไม้ไว้ในนั้น เธอต้องใช้แจกันสี่ใบเพื่อใส่ดอกกุหลาบทั้งหมด พวกเขาทำให้ร้านดูมีเสน่ห์มากขึ้น

ธัญญ่าเขียวด้วยความอิจฉา “ใครส่งพวกเขามา? มันสวยและเยอะมาก มันจะต้องราคาแพงแน่ ๆ แค่ช่อดอกไม้เล็ก ๆ ก็ราคาอย่างน้อย 15 ดอลลาร์แล้ว ดอกไม้เหล่านี้มาจากร้านดอกไม้ที่เป็นแฟรนไชส์ที่ใหญ่ที่สุดในเมืองอีกด้วย มันต้องแพงแน่ ๆ”

แอเรียนอารมณ์ดีขึ้นมาก ต้องขอบคุณดอกไม้เหล่านั้น เธอสูดดมมัน "แล้วไง?"

...

กลับมาที่โรงแรม

ทิฟฟานี่กำลังนอนอยู่บนเตียงพลางหลับไปอย่างรวดเร็ว แจ็คสันอยู่ข้าง ๆ เธอและกำลังเล่นโทรศัพท์อยู่ เขาจะจ้องมองเธออย่างขุ่นเคืองเป็นครั้งคราว เธอบ่นว่าอยากงีบตั้งแต่พวกเขากลับจากรับประทานอาหารกลางวันและเธอก็เข้านอนจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เจอกันมาตั้งหลายวัน สุดท้ายเมื่อพวกเขาได้เจอกันก็ต้องลงเอยด้วยการทะเลาะกัน นี่ไม่ใช่เวลาที่ดีที่สุดในการปลูกฝังความสัมพันธ์ของพวกเขาหรือ? เธอหลับในเวลาแบบนี้ได้อย่างไร?

เมื่อเแจ็คสันหมดความสนใจในโทรศัพท์แล้ว เขาจึงนอนลงและพยายามดึงทิฟฟานี่เข้ามาในอ้อมแขนของเขา น่าเสียดายที่ท่านอนของเธอไม่เหมาะกับให้เขาอุ้มเธอ เขาพยายามไม่กี่ครั้ง แต่สุดท้ายก็ยอมแพ้ อย่างไรก็ตาม เขายังคงวางมือไว้บนเอวของเธอ เขาไม่กล้าทำอะไรแรงเกินไปเพราะกลัวว่าจะทำให้เธออึดอัด ดังนั้นการสัมผัสของเขาจึงอ่อนโยนอย่างหาที่เปรียบมิได้

ทุกครั้งที่เขาสัมผัสเธอ เขาจะรู้สึกคันไม้คันมือมากและในไม่ช้าเขาก็เริ่มทำตามความปรารถนาของเขาตามสัญชาตญาณ

ทิฟฟานี่เป็นคนนอนดิ้น เธอหันร่างของเธอและวางขาไว้บนตัวของแจ็คสัน เขาตัวแข็งทื่อ การกระทำของเธอทำให้กระโปรงของเธอเลิกขึ้นและเผยให้เห็นต้นขาที่ขาวและเรียบเนียนของเธอ นี่มันเย้ายวนใจเกินไปสำหรับเขา เขาถูกกระตุ้นอารมณ์ เขาจะไม่ใช่ผู้ชายถ้าเขาสามารถต้านทานสิ่งล่อใจแบบนี้ได้! อย่างไรก็ตาม เธอยังคงหลับอยู่ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงระงับแรงกระตุ้นของเขา ซึ่งทำให้เขารู้สึกว่างเปล่าเล็กน้อย เขาไม่เคยต้องสนใจว่าเพื่อนผู้หญิงของเขาจะกำลังหลับอยู่หรือไม่

ทิฟฟานี่ค่อย ๆ ตื่นขึ้นเมื่อเธอหันหลังกลับบนเตียง อย่างไรก็ตาม เธอยังคงงัวเงียจากการหลับใหล เมื่อเธอรู้สึกว่ามือของเขาโอบรอบร่างกายของเธอ เธอก็เลือกที่จะทำราวกับว่าเธอยังคงหลับอยู่โดยสัญชาตญาณ พวกเขาเพิ่งทะเลาะกันเมื่อเช้านี้ แม้ว่าพวกเขาจะได้พูดคุยกันเรื่องนั้นแล้ว แต่เธอก็ยังคงไม่เข้าใจ ยังมีบางสิ่งที่ถ่วงเธอลง ดังนั้นเธอจึงทำอะไรไม่ถูก

ทันใดนั้น มือของแจ็คสันก็แตะที่เอวเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอจั๊กจี้ เธอจึงพยายามหลีกเลี่ยงเขาโดยสัญชาตญาณ ทว่าเธอเคลื่อนไหวเร็วเกินไป ไม่เหมือนกับคนที่กำลังหลับอยู่

แจ็คสันตัวแข็งทื่อ จากนั้นเขาก็ถามอย่างระมัดระวังด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “คุณตื่นแล้วเหรอ?”

เธอไม่สามารถแสร้งได้อีกต่อไป เธอขยับขาของเธอออกจากเขา “อืม ฉันจะนอนต่ออีกหน่อย”

เขาแทบจะบ้าไปแล้วกับการรอให้เธอตื่น ทำไมเขาจะต้องปล่อยให้เธองีบต่อ? “หยุดนอนซะ ไม่งั้นคืนนี้คุณจะไม่ได้นอน” จากนั้นเขาก็ขยับตัวไปคร่อมเธอ ขณะที่เขากำลังจะจูบเธอที่ริมฝีปากเธอก็หันหน้าหนี

เขาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วถามว่า “คุณไม่อยากทำมันใช่ไหม? แค่ชั่วคราวใช่ไหม?”

เธอจ้องมองที่เขาและพยักหน้ายืนยัน “อืม”

เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกพลางเอื้อมมือออกไปและลูบผมของเธอ "โอเค ๆ ไปเตรียมตัวให้พร้อมเถอะ แล้วผมจะไปที่ร้านกับคุณ”

ทิฟฟานี่ปฏิเสธตามสัญชาตญาณ “ไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น ฉันจะไปเอง คุณน่าจะยุ่งมากพอแล้ว ไม่ต้องเสียเวลาไปที่ร้านหรอก ในครัวมันร้อนมาก คุณทนไม่ได้หรอก คืนนี้เราจะไปทานอาหารเย็นกัน เดี๋ยวฉันจะโทรหาคุณ"

แจ็คสันไม่ได้ยืนกราน มันเป็นความจริง เขามีงานต้องทำตอนบ่ายนี้

...

เมื่อทิฟฟานี่มาถึง มีลูกค้าอยู่ในร้านค่อนข้างมาก เธอสวมผ้ากันเปื้อนแล้วเข้าไปในครัวทันที ความจริงแล้ว ปกติในครัวจะเปิดแอร์ไว้เพราะของหวานจะต้องเก็บไว้ที่อุณหภูมิเฉพาะเมื่อทำเสร็จ ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ แอเรียนคงจะไม่ติดเครื่องปรับอากาศในครัว