เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 528

มาร์คไม่ได้ให้คำตอบในทันที เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน

จิตใจของแอเรียนฟุ้งซ่าน เธอปรารถนาอย่างสุดซึ้งที่จะลากแจ็คสันกลับมาและต่อยหน้าเขา เธอสงบสติอารมณ์และพูดอย่างใจเย็นว่า “ไม่จำเป็น ลาก่อน”

มาร์คเอื้อมมือไปคว้าข้อมือเธอ “เดี๋ยวฉันไปส่ง”

เธอขมวดคิ้ว "ไม่จำเป็น"

“ฉันบอกว่าฉันจะไปส่งไง” เขายืนยัน

ในที่สุดแอเรียนก็ยอมจำนน เธอเข้าไปในรถของมาร์คแต่นั่งที่เบาะหลัง

อากาศเย็นในรถห่างไกลจากความร้อนแผดเผาภายนอก แอเรียนมองออกไปนอกหน้าต่างยังอาคารที่ผ่านไปมา ในใจของเธอว่างเปล่า เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงไม่ยึดมั่น ทำไมเธอถึงเข้ามาในรถกับเขา? ถ้าเธอไม่ตัดสินใจมากับทิฟฟานี่เธอคงไม่ต้องกินข้าวกับเขา

ทันใดนั้น มาร์คก็ทำลายความเงียบและพูดว่า “คืนนั้น ฉันขอโทษ ฉันดื่มมากเกินไป” น้ำเสียงของเขาไม่แยแสและเป็นยากที่จะได้ยินความจริงใจจากน้ำเสียงของเขา อย่างไรก็ตาม อย่างน้อยมันก็ยังเป็นการขอโทษ

แอเรียนไม่อยากนึกถึงคืนนั้น เธอตอบด้วยน้ำเสียงไม่แยแสเหมือนกันว่า “ฉันรู้ว่าคุณดื่มมากเกินไป ไม่เป็นไร แต่อย่าให้มันเกิดขึ้นอีก”

เขาหยุดก่อนที่จะพูดว่า “คราวหน้าฉันจะไม่ไปหาเธอเมื่อฉันเมาอีก”

เขากำลังบอกว่าเขาจะไปหาเธอตอนที่เขามีสติดีเหรอ?

เพราะไม่สามารถหักห้ามตัวเองได้ แอเรียนกล่าวอย่างรวดเร็วว่า “ฉันหวังว่าคุณจะไม่มาหาฉันเมื่อคุณมีสติดีด้วย อย่ามาหาฉันอีกเว้นแต่จะมาคุยเรื่องการหย่ากัน เข้าใจไหม?"

รถหยุดเมื่อถึงสัญญาณไฟจราจร เมื่อเธอดูนาฬิกานับถอยหลังที่สัญญาณไฟจราจร แอเรียนก็ถูกกระตุ้นให้ลงจากรถแล้วเดินกลับด้วยตัวเอง น่าเสียดายที่ประตูรถถูกล็อคและเธอไม่ต้องการทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่

ผ่านไปสิบวินาที ในที่สุดมาร์คก็พูดขึ้นว่า “ฉันยอมรับการเริ่มต้นใหม่ได้ แต่ฉันจะไม่ยอมหย่า เธอสามารถใช้วิธีใดเพื่อระบายความผิดหวังก็ได้ แต่อย่าขีดเส้นแบ่งระหว่างเรา”

เขาดูเหมือนกำลังขอร้องเธอ หรือว่าเธอคิดผิดหรือเปล่า? นี่ไม่เหมือนกับเขาเลย เธอสามารถปรับตัวให้เข้ากับความน่ารังเกียจที่เขาโยนใส่เธอได้ แต่เธอไม่คุ้นเคยกับสิ่งนี้เลย

เมื่อสิ้นสุดเก้าสิบวินาทีที่สัญญาณไฟจราจร รถก็วิ่งอยู่บนถนนอีกครั้ง

จิตใจของแอเรียนกำลังวุ่นวาย “ไม่ ฉันเหนื่อย ฉันต้องการพัก ให้ใครเฝ้าร้านก่อนนะ”

แขกคนแรกในร้านไม่ใช่ลูกค้า แต่เป็นคนมาส่งดอกไม้ เขาถือช่อกุหลาบแดงสดช่อใหญ่ มันดูมีเสน่ห์อย่างยิ่ง “ผมกำลังมองหานางแอเรียน วินน์?”

ธัญญ่าซึ่งประจำอยู่ที่เคาน์เตอร์ขายรู้สึกสับสน “เธออยู่ที่นี่ นี่ของเธอเหรอ? ใครส่งพวกเขามา?”

คนส่งของยิ้มอย่างมีมารยาท "ผมไม่แน่ใจ เขาไม่ได้ทิ้งชื่อไว้ คุณช่วยเรียกคุณวินน์ให้ผมได้ไหมถ้าเธออยู่ที่นี่? ผมต้องส่งสิ่งนี้ให้เธอเป็นการส่วนตัว”

ธัญญ่าขยี้ตาขณะที่เดินเข้าไปในห้องพนักงาน “แอริ มีคนมาหาเธอ”

แอเรียนยังคงตื่นอยู่ จิตใจของเธอยังคงเต็มไปด้วยความคิดเรื่องมาร์ค เมื่อเธอเดินออกไป เธอก็เห็นดอกกุหลาบช่อใหญ่เกินจริงในทันที กระดาษห่อสีดำที่พันรอบกุหลาบแดงอย่างวิจิตรบรรจงยิ่งทำให้ดูงดงามยิ่งขึ้น เมื่อมองดูดอกกุหลาบและกระดาษห่อเพียงแวบเดียวก็พอจะรู้ว่ามันราคาแพงมาก "ให้ฉันเหรอ? ใครส่งพวกเขามา?”

คนส่งดอกไม้ยิ้มอีกครั้ง “หญิงสาวอีกคนถามคำถามเดียวกันเลย ผมไม่แน่ใจว่าใครส่งมันมา รู้แต่ชื่อผู้รับ โปรดลงชื่อที่นี่หากคุณคือแอเรียน วินน์ ผมต้องยื่นรายงานเมื่อผมกลับไป ขอบคุณครับ"

แอเรียนเซ็นชื่อของเธอในใบเสร็จส่งของ เธอจ้องมองที่ช่อดอกกุหลาบ ยิ่งคิดก็ยิ่งเชื่อว่าพวกมันมาจากมาร์ค แม้ว่านี่จะดูไม่เหมือนเขา แต่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำตัวผิดปกติ โดยธรรมชาติแล้ว เธอจะไม่โทรหาเขาและไม่มีประโยชน์ที่จะคืนมันให้เขาเช่นกัน เขาอาจจะโยนช่อกุหลาบนี้ทิ้ง มันคงเป็นการสิ้นเปลืองดอกไม้ดี ๆ ไปเปล่า ๆ ผู้หญิงทุกคนชอบดอกไม้และแอเรียนก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น