เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 528

มาร์คไม่ได้ให้คำตอบในทันที เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน

จิตใจของแอเรียนฟุ้งซ่าน เธอปรารถนาอย่างสุดซึ้งที่จะลากแจ็คสันกลับมาและต่อยหน้าเขา เธอสงบสติอารมณ์และพูดอย่างใจเย็นว่า “ไม่จำเป็น ลาก่อน”

มาร์คเอื้อมมือไปคว้าข้อมือเธอ “เดี๋ยวฉันไปส่ง”

เธอขมวดคิ้ว "ไม่จำเป็น"

“ฉันบอกว่าฉันจะไปส่งไง” เขายืนยัน

ในที่สุดแอเรียนก็ยอมจำนน เธอเข้าไปในรถของมาร์คแต่นั่งที่เบาะหลัง

อากาศเย็นในรถห่างไกลจากความร้อนแผดเผาภายนอก แอเรียนมองออกไปนอกหน้าต่างยังอาคารที่ผ่านไปมา ในใจของเธอว่างเปล่า เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงไม่ยึดมั่น ทำไมเธอถึงเข้ามาในรถกับเขา? ถ้าเธอไม่ตัดสินใจมากับทิฟฟานี่เธอคงไม่ต้องกินข้าวกับเขา

ทันใดนั้น มาร์คก็ทำลายความเงียบและพูดว่า “คืนนั้น ฉันขอโทษ ฉันดื่มมากเกินไป” น้ำเสียงของเขาไม่แยแสและเป็นยากที่จะได้ยินความจริงใจจากน้ำเสียงของเขา อย่างไรก็ตาม อย่างน้อยมันก็ยังเป็นการขอโทษ

แอเรียนไม่อยากนึกถึงคืนนั้น เธอตอบด้วยน้ำเสียงไม่แยแสเหมือนกันว่า “ฉันรู้ว่าคุณดื่มมากเกินไป ไม่เป็นไร แต่อย่าให้มันเกิดขึ้นอีก”

เขาหยุดก่อนที่จะพูดว่า “คราวหน้าฉันจะไม่ไปหาเธอเมื่อฉันเมาอีก”

เขากำลังบอกว่าเขาจะไปหาเธอตอนที่เขามีสติดีเหรอ?

เพราะไม่สามารถหักห้ามตัวเองได้ แอเรียนกล่าวอย่างรวดเร็วว่า “ฉันหวังว่าคุณจะไม่มาหาฉันเมื่อคุณมีสติดีด้วย อย่ามาหาฉันอีกเว้นแต่จะมาคุยเรื่องการหย่ากัน เข้าใจไหม?"

รถหยุดเมื่อถึงสัญญาณไฟจราจร เมื่อเธอดูนาฬิกานับถอยหลังที่สัญญาณไฟจราจร แอเรียนก็ถูกกระตุ้นให้ลงจากรถแล้วเดินกลับด้วยตัวเอง น่าเสียดายที่ประตูรถถูกล็อคและเธอไม่ต้องการทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่

ผ่านไปสิบวินาที ในที่สุดมาร์คก็พูดขึ้นว่า “ฉันยอมรับการเริ่มต้นใหม่ได้ แต่ฉันจะไม่ยอมหย่า เธอสามารถใช้วิธีใดเพื่อระบายความผิดหวังก็ได้ แต่อย่าขีดเส้นแบ่งระหว่างเรา”

เขาดูเหมือนกำลังขอร้องเธอ หรือว่าเธอคิดผิดหรือเปล่า? นี่ไม่เหมือนกับเขาเลย เธอสามารถปรับตัวให้เข้ากับความน่ารังเกียจที่เขาโยนใส่เธอได้ แต่เธอไม่คุ้นเคยกับสิ่งนี้เลย

เมื่อสิ้นสุดเก้าสิบวินาทีที่สัญญาณไฟจราจร รถก็วิ่งอยู่บนถนนอีกครั้ง