เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 527

ทิฟฟานี่ชะงักก่อนที่จะพูดว่า “เราไม่ได้ทะเลาะกันจริงจัง เพียงแต่ว่าเราทั้งคู่ไม่เห็นตรงกันในบางเรื่อง หลักการของเราแตกต่างกัน ตัวอย่างเช่น ฉันไม่ต้องการใช้เงินของเขามากเกินไปในขณะที่เรายังออกเดทกัน และฉันไม่ได้คร่ำครวญเพราะเขาไม่ได้ไปรับฉัน เขาคิดว่านั้นเป็นเพราะฉันไม่สนใจเขาและไม่รักเขา อย่างไรก็ตาม ฉันคิดว่าการที่เราจะแบ่งค่าใช้จ่ายให้เท่า ๆ เป็นเรื่องที่ดีเพราะหากในกรณีที่เราเลิกกัน เราจะได้ไม่ติดค้างอีกฝ่ายหนึ่ง ทำไมฉันต้องงอนเพราะเขาไปรับฉันไม่ได้? ถ้าเขายุ่งจริง ๆ และฉันงอนแบบนั้น มันก็จะไม่สมเหตุสมผลเลยไม่ใช่เหรอ? นั่นเป็นเหตุผลที่เรื่องมันกลับกลายเป็นแบบนี้ มันเป็นปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่กลับยุ่งเหยิง ฉันเหนื่อยมาก”

แอเรียนมองว่า 'ความยุ่งเหยิง' นี้ไม่ใช่ปัญหา “เมื่อคนสองคนอยู่ด้วยกัน สิ่งที่สำคัญที่สุดคือพวกเขาควรมีความสุข คนหนึ่งจะต้องคอยประนีประนอม ถ้าเธอต้องการให้เขามีความสุข เธอควรปรับให้เข้ากับวิถีของเขา ถ้าเขาใส่ใจเธอมากกว่า เขาจะแคร์เธอ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ ไม่ต้องกังวล ไปสนุกกันเถอะ เมื่อไม่นานมานี้เราเริ่มทำอาหารกลางวันที่ร้านกัน อยากกินกับเราไหม? หรือเธอจะออกไปทานอาหารกลางวันกับแจ็คสัน?”

ทิฟฟานี่หยุดครุ่นคิดและรู้สึกว่าเธอน่าจะไปรับประทานอาหารกลางวันกับแจ็คสัน อย่างไรก็ตาม เธอไม่ต้องการทิ้งแอเรียนไว้ตามลำพัง “ฉันคิดว่าเราน่าจะไปทานอาหารกลางวันด้วยกัน แต่ฉันอยากทานกับเธอ ทำไมเธอไม่ไปกับเราล่ะ? อย่าใช้ข้ออ้างว่ากลัวจะเป็นก้างขวางคอกับฉันนะ เธอไม่มีวันเป็นแบบนั้น เอาล่ะ ตกลงนะ คราวหน้าเราค่อยซื้ออาหารกลางวันให้นายาและคนที่เหลือ”

เพื่อนสนิทของเธอมาทั้งที แน่นอนว่าแอเรียนต้องการใช้เวลากับหล่อน ด้วยเหตุผลนี้เธอจึงตกลงอย่างง่ายดาย

ช่วงรับประทานอาหารกลางวัน แจ็คสันก็โทรหาทิฟฟานี่และขอให้เธอไปพบเขาที่ร้านอาหารของเขา เขาจะไปช้าหน่อยแต่เขาจะไปเจอเธอที่นั่น

ทิฟฟานี่ดึงแอเรียนไปกับเธอและเรียกแท็กซี่

พวกเขานั่งที่โต๊ะและรอ 20 นาทีก่อนที่ในที่สุดแจ็คสันจะมาถึง อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้มาคนเดียว มาร์คมากับเขาด้วย!

ลมหายใจของแอเรียนติดอยู่ในลำคอของเธอเมื่อเธอสบกับแววตาที่เย็นชาของมาร์ค ร่างกายของเธอแข็งทื่อและเธอก็รีบหลบสายตา ไม่น่าแปลกใจเลยที่แจ็คสันจะพามาร์คมาด้วย ไหน ๆ พวกเขาก็อยู่ที่นี่แล้ว เธอควรพยายามจะผ่อนคลาย เธอมาที่นี่เพื่ออยู่กับทิฟฟานี่ เธอจะไม่สนใจมาร์ค

แจ็คสันทำท่าไม่สนใจอย่างสมบูรณ์ เขานั่งลงและขอให้ทิฟฟานี่สั่งอาหาร

ทิฟฟานี่เองก็ทำตัวแปลกจากปกติ เธอส่งต่อเมนูให้แอเรียน “เธอสั่งเลยแอริ อยากกินอะไรก็สั่งเลย”

แอเรียนเลือกอาหารจานสองจานอย่างฟุ่มเฟือยและส่งเมนูกลับไปให้ทิฟฟานี่ “ฉันพอแล้ว เธอสั่งต่อเลย”

หลังจากที่สั่งอาหารแล้ว ทิฟฟานี่ก็รวบรวมความกล้าเพื่อเริ่มบทสนทนา บรรยากาศช่างอบอ้าวเกินไป “มาร์ค ตั้งแต่ที่คุณมาถึง คุณไปหาแอริบ้างหรือยัง?”

มาร์คจับตามองแอเรียนตลอดเวลาและตอบอย่างใจเย็นว่า “อืม” เขาไม่เพียงแต่ไปเจอเธอเท่านั้น แต่เขายังได้นอนกับเธอด้วย

สายตาของเขาทำให้แอเรียนรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก เธอรู้สึกว่าใบหน้าของเธอกำลังร้อน เธอจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง “เธอจะอยู่นานแค่ไหนทิฟฟ์? เธอจะกลับบ้านเมื่อไหร่?”

ทิฟฟานี่ตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “ฉันจะอยู่ที่นี่สองวัน ฉันยังหางานไม่ได้เลย แต่ฉันไม่แน่ใจว่าแจ็คสันจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน”

ใบหน้าของแจ็คสันแสดงสีหน้าขมขื่น แต่เขาก็นิ่งเงียบ

หากทั้งสี่คน ชายสองหญิงสอง นั่งระหว่างกัน พวกเขาจะดูเหมือนกำลังออกเดทคู่และจะไม่ได้รับความสนใจใด ๆ แต่ตอนนี้เขานั่งข้างมาร์ค ไม่แปลกใจเลยที่พวกเขาจะดึงดูดสายตา เขาอยากจะคัดค้านแต่ก็กลัวเกินกว่าจะทำเช่นนั้น ถ้าแอเรียนขอให้ทิฟฟานี่กลับมาที่ร้าน ทิฟฟานี่ก็จะเห็นด้วยโดยไม่ลังเล แน่นอนว่าเขาไม่ต้องการนอนบนเตียงที่เปล่าเปลี่ยวทุกคืน

มาร์คไม่ได้รับผลกระทบจากทุกสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวเขาโดยสิ้นเชิง เขายังดูรังเกียจเล็กน้อยด้วย

ไม่นานอาหารก็ถูกเสิร์ฟ ทิฟฟานี่เป็นคนเดียวที่คุยกับแอเรียนเป็นครั้งคราวระหว่างมื้ออาหาร

มาร์คยังคงนิ่งและแจ็คสันก็กลัวเกินกว่าจะพูดอะไร

หลังจากที่ทานอาหารเสร็จแล้ว แอเรียนก็พูดขึ้นก่อนว่า “ฉันต้องกลับไปที่ร้าน ไว้พบกันใหม่นะ”

แจ็คสันกัดฟันและลากทิฟฟานี่ไปที่ประตูอย่างแน่วแน่ “ถ้าอย่างนั้น ผมกับทิฟฟ์จะนั่งแท็กซี่กลับโรงแรม มันร้อนเกินไป ให้มาร์คขับรถไปส่งคุณสิ!”