เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 535

มาร์คนั่งลงที่โซฟากำลังยุ่งอยู่กับแล็ปท็อปของเขา สักพักนึง เขาก็พูดขึ้นมาว่า “เธอหลับลึกมาก อันที่จริง เธอนอนกรนด้วย แล้วฉันจะปลุกเธอได้ยังไง? ”

เธอนอนกรนหรือนี่? แอเรียนรู้สึกอายมาก เธอไม่รู้เลยว่าเธอนอนกรนด้วย แล้วเขายังได้ยินมันทั้งคืนเลยเนี่ยนะ? เธอกระแอมก่อนพูด “ขอบคุณสำหรับเมื่อคืน ฉันคงไม่รบกวนคุณไปมากกว่านี้ ให้อภัยฉันนะ”

เมื่อคืนเธอออกมาอย่างไม่มีทางเลือก ดังนั้นเธอจึงต้องไปที่โรงแรม เธอคงดูเหมือนอกตัญญู ถ้าเธอทำตัวเย็นชาและห่างเหินจากเขา

“ทานอะไรสักหน่อยก่อนเธอค่อยไปสิ ฉันสั่งกลับบ้านแล้ว คงจะมาถึงเร็ว ๆ นี้” มาร์คตอบกลับแบบเรียบ ๆ

“ไม่จำเป็น ฉันมีของกินอยู่แล้วเมื่อกลับถึงบ้าน” เธอได้ปฏิเสธเขาไปตามสัญชาตญาณ

“แจ็คสัน ยังไม่โทรมาเลย” มาร์คพูดพีางปิดแล็ปท็อปไปด้วย เขาลุกขึ้นยืนและมองไปที่เธอ

แอเรียนรู้สึกลังเล ถ้าแจ็คสันยังไม่โทรมา นั่นหมายความว่าพวกเขายังไม่ออกมาจากคอนโด มันคงจะไม่เหมาะถ้าเธอกลับบ้านตอนนี้ “ถ้างั้นก็ได้ ขอโทษที่รบกวน”

ถึงแม้ว่ามาร์คจะรู้สึกรำคาญที่เธอพูดกับเขาเหมือนคนแปลกหน้า แต่เขาก็เลือกที่จะเงียบไว้

หลังจากนั้นไม่นาน อาหารที่สั่งไว้ก็มาถึง

แอเรียนรู้สึกไม่ค่อยสบายใจกับมื้ออาหารฟรีนี้ ดังนั้นเธอจึงเริ่มแกะกล่องอาหารและช้อนส้อม เห็นได้ชัดว่าอาหารมื้อนี้มาจากร้านอาหารของแจ็คสัน กลิ่น หน้าตา และรสชาติของอาหารดีมาก มันน่ากินมาก ๆ

มาร์คตักอาหารหลายอย่างที่เขาสั่งมาใส่ในจานของเธอ เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนอย่างหน้าประหลาดใจ “เธอดูน้ำหนักลดลงนะ”

แอเรียนกำช้อนส้อมของเธอแน่น เธอกลัวที่จะเงยหน้าขึ้นไปสบตาเขา ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาเคยกังวลเรื่องน้ำหนักของเธอด้วยหรอ? เธอเฝ้าปรารถนาถึงความอ่อนโยนของเขามาตลอดสิบปี ตอนนี้เธอได้รับมันแล้ว เธอก็พบว่าความรู้สึกมันไม่เหมือนอย่างที่เธอคิดว่ามันควรจะเป็น

...

ย้อนกลับมาที่คอนโด

ทิฟฟานี่ตื่นมาเพราะกลิ่นหอมของอาหาร เธอคิดว่าแอเรียนกำลังทำอาหาร เธอลุกจากเตียงพร้อมกับผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงและเดินเข้าไปในครัว

แจ็คสันขมวดคิ้วพร้อมกับมองไปที่เธอ “เราจะซื่อสัตย์ที่สุดตอนเมา คนเมามักพูดความจริง ฉันเห็นด้วยกับเรื่องนี้”

มันไม่ง่ายเลยสำหรับเธอที่จะก้าวต่อและมันเป็นผลพวงมาจากแอลกอฮอล์ “คุณโกหก ก็ตอนนั้นฉันเมา”

ในทันใดนั้นเขาได้มองไปที่เธออย่างดุดัน “ทิฟฟานี่ เลน อย่าคิดนะว่าผมไม่รู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่ ผมไม่ได้คิดว่าคุณเป็นภาระ และผมจะซื่อสัตย์กับคุณตลอดไป ผมจะไม่ทอดทิ้งคุณแน่นอน ผมรู้มาตลอดว่าคุณไร้เดียงสาและไม่มีความสามารถพิเศษอะไร แต่ผมก็ยังรักคุณในอย่างที่คุณเป็น ถ้าเป้าหมายของผมคือการตามหาคนที่เหมาะสม ทำไมผมจะไม่เลือกคุณล่ะ? คุณไม่ต้องกังวลเรื่องในอนาคตของผม คุณไม่ได้ ‘ไร้ความหมาย’ คุณทำให้ผมมีความสุข คุณทำให้ผมอยากแต่งงาน นี่เป็นสิ่งไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะสามารถทำมันได้สำเร็จ คุณเข้าใจผมใช่ไหม?”

ดวงตาของทิฟฟานี่คลอไปด้วยน้ำตา เธอถึงกับเงียบและจดจ่อไปที่อาหารของเธอ เมื่อรสชาติที่คุ้นเคยจากอาหารฝีมือเขาซึ่งเธอลืมไปแล้ว ในที่สุดน้ำตาของเธอก็รินไหลลงมาอาบแก้ม “เลิกพูดถึงเรื่องแต่งงานสักทีเถอะ นี่มันไม่เหมือนที่เราเล่นเป็นครอบครัวกันนะ นี่เป็นเรื่องของชีวิตที่ต้องรับผิดชอบ ตอนนี้คุณสามารถสัญญากับฉันได้ แต่ทุกสิ่งอย่างล้วนแปรเปลี่ยนตามกาลเวลา มันไม่ใช่ว่าฉันรู้สึกกลัวที่คุณไม่รักฉัน แต่ฉันกลัวว่าวันหนึ่งคุณจะหมดรักฉัน ฉันเป็นแค่คนธรรมดาทั่วไป คุณคือแจ็คสัน เวสต์ สิ่งที่ทำให้ฉันมีสิทธิ์ที่จะมีความหวังบ้างคืออะไร?”

“เพราผมเต็มใจยังไงล่ะ เพราะคุณคือคนที่ใช่ คุณคือคนเดียวที่ผมต้องการมาตลอด” แจ็คสันตอบกลับพรางพูดทุกคำออกมาอย่างชัดเจน

เธอกัดริมฝีบาก กลั้นสะอื้น น้ำตาพลันหยดลงไปในจานข้าว เขากำลังฝ่าเข้ามาในกำแพงและปัญหาซึ่งยากที่จะแก้ของเธอ

แจ็คสันหยิบทิชชู่ขึ้นมาพรางเช็ดน้ำตาให้เธอ “ไม่เป็นไรนะ อย่าร้องไห้ ครั้งหน้าอย่าจงใจถามถึงเรื่องเลิกกันอีกเลย ถ้าคุณไม่ได้เมาแล้วโทรหาผม ทุกอย่างระหว่างเราคงจบลงไปแล้ว ผมยังรู้สึกตกใจกับเรื่องนี้อยู่เลยนะ”