เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 534

สรุปบท บทที่ 535 นอน: เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์

สรุปตอน บทที่ 535 นอน – จากเรื่อง เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ โดย สาวน้อยสุดจี๊ด

ตอน บทที่ 535 นอน ของนิยายโรแมนติกเรื่องดัง เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ โดยนักเขียน สาวน้อยสุดจี๊ด เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง

หลังจากที่ขึ้นรถแล้วแอเรียนก็พูดว่า “พาฉันไปที่โรงแรมแล้วเปิดห้องให้ฉันหน่อย ฉันมีแค่โทรศัพท์อยู่กับตัวเท่านั้น ฉันไม่มีบัตรประจำตัวของฉัน”

มาร์คพยักหน้าเล็กน้อยแล้วขับรถกลับไปที่โรงแรม เมื่อพวกเขาผ่านเคาน์เตอร์ในล็อบบี้ แอเรียนก็หยุดฝีเท้าของเธอเพียงเพื่อให้มาร์คเตือนว่า “เธอไม่สามารถเปิดห้องโดยไม่มีบัตรประจำตัวได้ ไปที่ห้องของฉันเถอะ เดี๋ยวฉันจะนอนบนโซฟาเอง”

เธอรู้ดีว่าเธอไม่สามารถหาห้องพักได้หากไม่มีบัตรประจำตัว อย่างไรก็ตาม ตอนที่มาร์คพยักหน้าในรถ เธอก็คิดว่าเขาจะหาทางเปิดห้องพักได้ เธอไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะคิดวิธีแก้ปัญหาแบบนี้ อย่างไรก็ตาม ไหน ๆ เธอก็อยู่ที่นี่แล้ว ในตอนนี้เธอจึงไม่สามารถหันหลังกลับและจากไปได้ง่าย ๆ ตอนนี้เกือบจะตีสี่แล้วและเธอก็หมดแรง นอกจากนี้ วันพรุ่งนี้เธอมีงานต้องทำด้วย

เธอรู้ว่าห้องที่มาร์คพักอยู่บ่อย ๆ คือห้องวีไอพี ที่นั้นมีโซฟาในห้องนั่งเล่นและแยกออกจากห้องนอนด้วยแต่จะไม่มีประตูกั้นพวกเขา มันไม่เหมือนห้องสตูดิโอ ด้วยเหตุนี้เธอจึงยอมจำนนอย่างไม่เต็มใจ

เมื่อแอเรียนเห็นเตียงที่ไม่ได้ถูกจัดไว้ เธอจึงเดาว่าเขาถูกปลุกให้ตื่นเพื่อไปตามหาเธอ เขาเพิ่งจะนอนบนเตียงนั้น ด้วยความรู้สึกอึดอัดใจเธอจึงพูดว่า “ฉันจะนอนบนโซฟาเอง แค่คืนเดียว ฉันทนได้ ดึกแล้ว ฉันจะนอนแล้ว"

ขณะที่เธอเดินไปที่โซฟา มาร์คก็คว้าข้อมือของเธอไว้ “นอนบนเตียงเถอะ ไม่งั้นก็นอนด้วยกัน เธอเลือกเลย"

เธอสะบัดมือออกแล้วไปที่ห้องนอน เมื่อเธอล้มตัวลงนอน เธอก็จมอยู่ในกลิ่นของเขา เธอคงจะไม่ปกติถ้าเธอสามารถหลับไปแบบนั้นได้ มันไม่ต่างอะไรกับการนอนกับเขาเลย เธออาจจะฝันร้ายด้วยซ้ำ!

เมื่อเห็นมาร์คนอนอยู่บนโซฟา แอเรียนก็ไม่กล้าแนะนำให้พวกเขาเปลี่ยนที่กัน หลังจากนั้นไม่นานเธอก็หลับไป

ในอพาร์ตเมนต์ แจ็คสันกำลังมีช่วงเวลาที่ยากลำบาก

ในที่สุดทิฟฟานี่ก็เงียบลงหลังจากที่อาเจียนไปหลายครั้ง แต่เธอไม่ยอมนอน มันไม่สมจริงที่จะสนทนาได้ปกติในเวลานี้ อย่างไรก็ตาม มีบางอย่างที่แจ็คสันอยากรู้ “ทิฟฟานี่ มองผมสิ”

ทิฟฟานี่ยิ้มอย่างโง่เขลาขณะที่เธอนอนแผ่บนโซฟา สายตาของเธอดูกล้าหาญขณะที่เธอแกล้งเขาด้วยเสียงอึกทึก “มองคุณ ทำไม? ฉันจะไม่น้ำลายไหลหรอก เว้นแต่คุณจะโชว์หน้าท้องของคุณให้ฉันดู”

มุมปากของแจ็คสันกระตุก ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้อวดหน้าท้องของเขาอย่างไร้ประโยชน์ ทิฟฟานี่เขินอายเมื่อเห็นกล้ามหน้าท้องของเขาบนเตียงก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้เธอเมาและจึงกล้ามากขึ้น

“ผมจะให้คุณดูทีหลัง ตอนนี้ผมมีเรื่องจะถามคุณ ตอบผมมาตรง ๆ นะ คุณชอบผมไหม?"

ทิฟฟานี่เอียงศีรษะและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ฉันลืม ฉันอยากนอนแล้ว คุณห้ามกลับไปนะ คุณไม่สามารถนอนกับผู้หญิงคนอื่นได้ คุณต้องนอนกับฉัน!"

คำพูดของเธอกระแทกใจแจ็คสัน เขาระงับแรงกระตุ้นดั้งเดิมของเขาและพาเธอไปที่ห้องนอน “ตกลง ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณที่นี่ นอนซะ ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”

ทิฟฟานี่จับมือเขาไว้แน่นพลางกลัวว่าเขาจะจากไป เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาสองสามครั้งแล้วผล็อยหลับไปอีกครั้งหลังจากที่แน่ใจว่าเขายังอยู่ที่นั่น

เมื่อแอเรียนตื่นขึ้นก็เป็นเวลาสิบเอ็ดโมงเช้าแล้ว ใกล้เที่ยงวัน เธอกระโดดขึ้นด้วยความตกใจ ผ้าม่านของห้องถูกดึงปิดและแสงแดดก็ถูกบังไว้มิด นี่คือเหตุผลที่เธอหลับลึกมาก ท้ายที่สุด สภาพแวดล้อมที่มืดนั้นเอื้อต่อการนอนหลับ

เธอกำลังรีบจะออกไปเมื่อเสียงของมาร์คดังขึ้นจากห้องนั่งเล่น “ฉันโทรหาพนักงานของเธอแล้ว วันนี้ไม่มีใครมาทำงาน วันนี้เธอพักเถอะ”

เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกพลางลูบผมยาวยุ่ง ๆ ของเธอให้เรียบก่อนที่จะมัดมัน “ทำไมคุณไม่ปลุกฉันล่ะ?”

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์