เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 54

ก่อนที่แอเรียนจะตอบกลับ เลขาสาวก็กระชากภาพร่างจากมือของเธอและส่งไปที่ห้องทำงานของมาร์ค ขณะที่เธอกำลังตัดสินใจว่าจะไปพบเขาหรือไม่ เลขาก็กลับมา "คุณเทรมอนต์ บอกว่าสิ่งที่คุณให้เขาเป็นขยะ นี่คือคำพูดของเขาแน่นอนค่ะ”

แอเรียนไม่ได้คาดหวังผลลัพธ์นี้ เจ้านายของ ไกลด์ ดีไซน์ ซึ่งเป็นบริษัทที่เธอทำงานอยู่คือ เอริก นักออกแบบส่วนใหญ่จากแผนกของพวกเขามีคุณสมบัติที่ลึกซึ้ง ตามเงื่อนไขทั้งสองนี้โอกาสในการยับยั้งทั้งหมดไม่ควรสูงเกินไป

เมื่อสังเกตเห็นความสงสัยในดวงตาของเธอ เลขาก็ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ "คุณเทรมอนต์ได้ตรวจสอบแบบร่างเป็นการส่วนตัว ตอนนี้คุณมีเวลาไม่มาก คุณควรรีบเร่งให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ คุณเทรมอนต์จะไม่ผ่อนผันเพียงเพราะเจ้านายของคุณคือ คุณนาธาเนียล เขาไม่สามารถผ่อนผันในเรื่องเหล่านี้ได้”

แอเรียนเรียกความกล้าหาญของเธอ ตัดผ่านเลขาและบุกเข้ามา “มาร์ค เทรมอนต์! ฉันต้องคุยกับคุณ!”

เลขารีบตามเธอไป "คุณเทรมอนต์คะ ดิฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะ เธอพรวดเข้ามาในตอนที่ฉันไม่ได้มอง”

ชายคนนั้นนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขาเหมือนภูเขาน้ำแข็ง เขาเปิดริมฝีปากบาง ๆ แล้วพูดว่า “ ลืมมันซะ คุณออกไปได้”

เลขาตอบกลับอย่างพึมพำ และมองแอเรีนยที่ดูซับซ้อนขณะที่เธอออกไป

หลังจากไตร่ตรองแล้ว แอเรียนก็รวบรวมความกล้าและพูดว่า “ฉันรู้ว่าคุณไม่อยากเจอฉัน แต่มันก็ผ่านมาหลายวันแล้ว ตำรวจยังไม่คลี่คลายคดี ครอบครัวของทิฟฟ์ กำลังจะคลุ้มคลั่งจากการถูกกดดันจากหนี้…”

มาร์คปิดฝาปากกาในมือของเขา เขากอดอกแล้วเอนหลังพิงเก้าอี้เล็กน้อย “มันเกี่ยวอะไรกับผมล่ะ?” เขาถามด้วยสีหน้าว่างเปล่า

“มีเพียงคุณเท่านั้นที่สามารถช่วยเธอได้…” เธอพูด เสียงของเธอลดต่ำลงจนเป็นเสียงกระซิบ เธอจะไม่ลังเลแม้ว่าเขาจะต้องการให้เธอคุกเข่าลงก็ตาม

“ เฮ้ คุณประเมินตัวเองสูงเกินไปนะแอเรียน ทำไมผมต้องฟังคุณและช่วยเธอ? อย่าทำให้ผมเสียเวลา!” น้ำเสียงของมาร์คไม่เหลือที่ว่างสำหรับการสนทนา

แอเรียนใจลอยชั่วขณะ เธอเริ่มสงสัยว่าชายขี้เมาที่เรียกเธอว่า "แอริ" และคลำบริเวณต้นคอของเธอไม่ใช่ผู้ชายคนเดียวกันที่อยู่กับเธอก่อนหน้านี้เลย เธอจำเขาไม่ได้เลยสักนิด

เธอแทบจะกัดริมฝีปากของเธอให้เป็นรู เมื่อเธอตระหนักได้ว่า เธอไม่ได้นำอะไรมาต่อรองเพื่อแลกเปลี่ยนกับเขาเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้เธอจะคุยอะไรกับเขาได้อย่างไร?

ความไม่อดทนถูกเขียนลงในช่องว่างระหว่างคิ้วของมาร์ค เทรมอนต์ “ออกไปได้แล้ว” เขาพูดอย่างเย็นชา

เธอฝังรากตัวเองอย่างดื้อรั้นไม่ยอมขยับ ชั่วขณะหนึ่งความคิดที่น่าสะพรึงกลัวเข้าครอบงำจิตใจของเธอ เขาเกลียดเธอที่สุด ถ้าเธอจะกระโดดลงมาจากที่นี่และตาย เธอจะสามารถทำให้เขาสงบสุขไปตลอดชีวิตได้หรือไม่? ชีวิตที่ไม่มีความเกลียดชังอีกต่อไป?

มาร์คถ้าฉันตายความเกลียดชังของคุณจะหายไปไหม? คุณดีกับทุกคนยกเว้นฉัน คุณจะเห็นด้วยที่จะช่วยทิฟฟ์ไหม…? ฉันคิดถูกหรือเปล่าที่คิดว่าคุณปฏิเสธที่จะปล่อยเธอไปเพียงเพราะเธอเป็นเพื่อนของฉัน? ฉันไม่คิดว่าความเมตตากรุณาของคุณที่มีต่อคนอื่นจะเป็นเพียงหน้าที่ คุณดีพอและฉันเป็นคนผิด ฉันต้องรับผิดชอบต่อการทำให้โลกของคุณมัวหมอง”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้มาร์คก็ปล่อยแขนของเขาซึ่งไขว้กันไว้ที่อก เขาวางแขนลงบนพนักแขนของเก้าอี้ "คุณกำลังพูดอะไร?"

เธอจ้องมองเขาและยิ้มเยาะ “ถ้าคุณต้องการให้ฉันตาย ฉันจะไม่ลังเล ได้โปรดช่วยทิฟฟ์ด้วย…”

เขาลุกขึ้นและเดินเข้าไปหาเธอด้วยความโกรธที่ลุกโชนที่อยู่ในส่วนลึกของดวงตาของเขา “คุณกำลังขู่ผมด้วยความตายอย่างนั้นเหรอ? หรือคุณคิดว่าชีวิตของคุณมีค่าสำหรับผม?”

เธอส่ายหัว “ฉันไม่เคยคิดว่าชีวิตของฉันมีค่าสำหรับคุณ อย่างไรก็ตามฉันคิดว่า…คน ๆ หนึ่งปรารถนาให้ศัตรูที่พวกเขาเกลียดชังที่สุดตาย…”

เขาเอื้อมมือไปบีบคางของเธอแรง ๆ ระหว่างนิ้วเรียวของเขา เธอขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด

"คุณผิดแล้วล่ะ การปล่อยให้คุณตายจะง่ายเกินไปสำหรับคุณ ผมต้องการให้คุณมีชีวิตอยู่เพื่อที่ผมจะได้ทรมานคุณ! ความตายจะเป็นเพียงการปลดปล่อย คุณควรเลิกคิดเสียดีกว่า!” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่คล้ายกับอสูรจากนรก

แอเรียนจ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจ เธอไม่เคยคิดเลยว่าความเกลียดชังของเขาที่มีต่อเธอจะมาถึงขั้นนี้