เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 556

แจ็คสันขมวดคิ้ว “ผมกำลังจะไปแล้ว ผมเพิ่งถึงรถ เลิกเร่งผมได้แล้ว จนกว่าผลตรวจจะมาถึง ผมจะไม่เพิกเฉยต่อคุณ แต่อย่างอแง!”

เขารีบไปที่โรงแรมของผู้หญิงคนนั้นแล้วรีบอุ้มทารกไว้ในอ้อมแขนก่อนจะรีบไปที่โรงพยาบาล ขณะที่แจ็คสันอุ้มเจ้าตัวเล็กอ้วน ๆ ไว้ในอ้อมแขน เขาก็รู้สึกถึงความรู้สึกแปลก ๆ ความกลัว ความกลัวอย่างแท้จริง ไม่มีความเห็นอกเห็นใจเลย ถ้าเขาเป็นพ่อของเด็กคนนี้ เขาตายแน่!

ในโถงทางเดินของโรงพยาบาล แจ็คสันนั่งเงียบ ๆ บนม้านั่งยาว อดีตเพื่อนร่วมเตียงของเขาจ้องมองเขาด้วยน้ำตาคลอเบ้า “ขอบคุณที่ไม่เมินพวกเรา…”

เขาปฏิเสธที่จะมองผู้หญิงคนนั้นและตอบอย่างเย็นชาว่า “ผมไม่ได้ไร้มนุษยธรรมขนาดนั้น ไหน ๆ เราก็อยู่ที่นี่แล้ว ผมจะบอกคุณว่า ผมไม่ต้องการมีส่วนเกี่ยวข้องกับเด็ก แม้ว่าจะเป็นลูกของผมก็ตาม ผมต้องทำยังไงคุณถึงจะหายไป?”

ความรู้สึกที่แทบจะมองไม่เห็นปรากฏบนใบหน้าที่สวยงามของผู้หญิงคนนั้น “ฉันเข้าใจ ตอนนี้คุณคบกับคนใหม่อยู่และฉันไม่คิดว่าคุณจะเลิกกับเธอ เธอจะไม่กลายเป็นอดีตเหมือนฉันใช่ไหม? ฉันเข้าใจความรู้สึกของคุณแต่นี่คือลูกชายของคุณ ทำไมคุณไม่ต้องการเขาล่ะ? เขาจะไม่มีวันมีชีวิตที่ดีกับแม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างฉัน มันจะแตกต่างออกไปถ้าคุณ พ่อของเขา รับเขาไปเลี้ยง เขาจะเป็นลูกชายของตระกูลเวสต์ เขาจะได้ทุกอย่างที่เขาต้องการ ในฐานะแม่ของเขา ฉันอยากให้เขามีชีวิตที่ดีที่สุดแม้ว่าฉันจะทนไม่ได้ที่จะทิ้งลูกชายที่ฉันเลี้ยงดูมาด้วยตัวเองก็ตาม…”

แจ็คสันอารมณ์เสีย “ชานเทล ซินทิลเล่! หยุดพยายามเอาเปรียบสักที! คุณตัดสินใจเองว่าจะมีลูก ผมไม่เคยรู้เลยว่าคุณท้อง! ทำไมคุณถึงให้กำเนิดเขาลับหลังผม? ไม่ใช่เพราะเห็นแก่เงินเหรอ? ผมคิดว่าผมคบกับคุณไม่นานกว่าสามเดือนนะ คุณหมายความว่าทั้งหมดเป็นเพราะเห็นแก่ความรักเหรอ?”

ผู้หญิงคนนั้นรักษาความสงบของเธอและแก้ไขเขาอย่างนุ่มนวล “ไม่ใช่ชานเทล ซินทิลเล่ ฉันคือจอร์จินา ซินทิลเล่ มองข้ามความรักไปเลย เด็กอยู่ที่นี่แล้วและฉันหวังว่าเขาจะมีชีวิตที่ดี ก็แค่นั้น”

แจ็คสันหัวเราะทั้ง ๆ ที่โกรธ “เฮอะ… ผมจำชื่อคุณไม่ได้ด้วยซ้ำ คุณกำลังวางแผนจะทำอะไร? อยากได้เงินก็บอก หยุดคิดหาวิธีที่จะผลักเด็กให้ผมได้แล้ว เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นของผมหรือเปล่า!”