เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 555

จิตใจของเอลลี่ว่างเปล่าไปชั่วขณะก่อนที่จะตามมาด้วยคลื่นความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ อาจเป็นเพราะเธอทำผลงานได้อย่างโดดเด่นในทุก ๆ ด้าน ใช่ไหม? เธอเอื้อมมือไปทัดผมของเธอไว้ข้างหลังใบหูแล้วถามอย่างเขินอาย “ทำไมเหรอคะ?”

“เพราะเมื่อก่อนคุณจะทุ่มเทความตั้งใจทั้งหมดไปกับงานและไม่เคยพยายามจะยั่วยวนผม”

สีหน้าของเอลลี่เปลี่ยนไปและเธอก็รีบลุกขึ้นทันที “ฉัน-ฉันขอโทษ…”

มาร์คปฏิเสธที่จะให้โอกาสเธอ “คุณไปรับเงินจากแผนกการเงินได้เลย คุณถูกไล่ออก แต่คุณจะได้รับแพ็คเกจชดเชยที่ค่อนข้างดี”

เอลลี่ไม่อยากจะเชื่อเรื่องนี้ เธอมีเรื่องจะพูดมากกว่านี้แต่เธอก็หุบปากเมื่อจ้องไปที่สายตาอันเยือกเย็นของมาร์ค ในที่สุดความจริงก็โจมตีเธอ เธอสามารถรักษางานที่ยอดเยี่ยมนี้ไว้ได้หลายปีเพราะความสามารถทางวิชาชีพของเธอไม่ใช่เพราะรูปลักษณ์ที่ดี ความตั้งใจที่จะหลอกลวงไม่เพียงแต่ทำให้เธอสูญเสียโอกาสในการบรรลุเป้าหมายของเธอเท่านั้นแต่เธอยังสูญเสียรางวัลที่ใหญ่กว่าไปโดยสิ้นเชิง!

เธอรู้จักมาร์คดี หลังจากที่ทำงานให้กับเขามาหลายปี เธอรู้ดีว่าเขาเป็นคนที่เด็ดเดี่ยวมาโดยตลอด เมื่อเธอเดินออกจากอาคารสำนักงานเธอก็โยนของใช้ส่วนตัวทั้งหมดที่เธอนำออกไปพร้อมกับเธอลงถังขยะ จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปในร้านกาแฟ

ทิฟฟานี่คิดว่าเธอมาซื้อของให้มาร์คเพิ่ม “คราวนี้คุณต้องอะไร?” เธอถามอย่างหงุดหงิด

“ฉันต้องคุยกับแอเรียน” เอลลี่ตอบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ฉันจะไปเมื่อฉันคุยกับเธอเสร็จแล้ว”

ทิฟฟานี่กลอกตาพลางเคาะประตูห้องครัวแล้วพูดว่า “แอริ เอลลี่มาหาเธอ หล่อนบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับเธอ”

แอเรียนเปิดประตูและเดินออกมา ก่อนที่เธอจะทันได้พูดอะไรเอลลี่ก็พูดขึ้นก่อน “เราไปคุยกันที่อื่นได้ไหม? ที่นี่ฉันไม่สะดวก ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณเป็นการส่วนตัว”

แอเรียนมองออกไปที่ความร้อนที่ร้อนระอุข้างนอกและเลือกห้องพนักงานที่เงียบสงบแทน “ถ้างั้นก็ตามฉันไปที่ห้องพนักงาน”

ในห้องพนักงาน เอลลี่พูดตรง ๆ ว่า “ฉันถูกไล่ออกเพราะฉันพยายามจะยั่วยวนคุณเทรมอนต์”

ความประหลาดใจของแอเรียนหายไปอย่างรวดเร็ว “แล้ว?” เธอถามอย่างใจเย็น

เอลลี่ฝืนยิ้มกับริมฝีปากที่สวยของเธอ “ฉันแค่อยากจะเตือนคุณสักสองสามคำ เขาเต็มใจละทิ้งเมืองหลวงและย้ายมายังที่ที่เน่าเสียแห่งนี้ ทั้งหมดเพื่อคุณ คุณควรจะรู้สึกขอบคุณเขา อย่ารอจนกว่าเขาจะหมดความอดทนก่อนที่จะวิ่งกลับไปหาเขา”

ไม่นาน แจ็คสันก็คุยโทรสัพธ์เสร็จ เขาดึงแอเรียนออกไปเมื่อเขาเดินกลับเข้ามาในร้าน “ผมต้องออกไปสักพัก”

แอเรียนรู้ว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับลูกในความลับที่อาจจะเป็นของเขา “ไปเถอะ แล้วรีบกลับมาเร็ว ๆ ด้วย อย่าทำอะไรข้ามเส้นล่ะ มันอาจไม่ใช่หน้าที่ของฉันที่จะพูดแบบนี้แต่ฉันต้องเตือนคุณให้ควบคุมทหารตัวน้อยของคุณตรงนั้นด้วย ไม่อย่างนั้นฉันจะเป็นคนแรกที่ทำหมันให้คุณ”

“คุณคิดว่าเรื่องนี่คือเรื่องอะไร? คุณยังมีจิตใจที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องพวกนั้นได้อย่างไร?” แจ็คสันอุทานอย่างช่วยไม่ได้ “นั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย ผมต้องไปแล้ว ได้โปรดหันเหความสนใจของทิฟฟานี่ให้ผมด้วย!”

ทิฟฟานี่ระเบิดเมื่อเขาจากไป “นี่มันหมายความว่ายังไง? เขาไปไหน? ทำไมเขาไม่บอกเธอ? เขากระซิบอะไรกับเธอ?”

แอเรียนรวบรวมความกล้าและอธิบายว่า “มีบางอย่างเกิดขึ้นกับเอริก ธัญญ่าไม่สามารถรับมือกับมันได้ เขาจึงต้องรีบไป เพื่อนที่ดีที่สุดของเขากำลังมีปัญหา ทำไมเขาถึงจะไม่ตื่นตระหนกล่ะ? เอริกยังอยู่ในโรงพยาบาล ไม่มีใครอยากให้เกิดอะไรขึ้นกับเขา เอาล่ะ เรามีงานต้องทำมากมาย เธอควรมุ่งเน้นไปที่การปั่นเครื่องดื่มเหล่านั้น เธอยังไม่ได้เริ่มทำน้ำมะนาวให้โต๊ะแปดด้วยซ้ำ เร็วเข้า!”

ทิฟฟานี่อาจรู้สึกไม่สบายใจแต่เธอก็สงบลงเมื่อได้ยินว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเอริก

หลังจากที่เขาออกจากร้านกาแฟ แจ็คสันก็เดินตรงไปหามาร์คในอาคารสำนักงาน เขาไปหยิบกุญแจรถแล้วจากไป เขาเพิ่งไปที่รถเมื่อผู้หญิงคนนั้นโทรหาเขาอีกครั้งและสะอื้นไห้ “ได้โปรด รีบมาเถอะ! ทำเพื่อลูกของเรานะ ได้โปรดรีบมา ตกลงไหม? ฉันไม่รู้จักใครที่นี่และเขาก็ป่วย ฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันไปหาคุณ…”