เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 554

เอลลี่รู้สึกประหลาดใจ มาร์คเหลือบมองเครื่องแต่งกายที่พิถีพิถันของเธอแต่ไม่แสดงปฏิกิริยาใด ๆ เธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “ได้ค่ะ… ดิฉันจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”

เธอข้ามถนนภายใต้แสงแดดอันร้อนระอุไปยังร้านกาแฟ เอลลี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่ออากาศที่เย็นและสดชื่นในร้านกาแฟกระทบเธอ เธอเดินทอดน่องไปหานายาและพูดว่า “ชาดำเย็นสองแก้วค่ะ”

นายาสังเกตเห็นชุดของเอลลี่ด้วยการชำเลืองมองเพียงครั้งเดียว เธอพูดไม่ออก เธอเป็นคนเจียมเนื้อเจียมตัวมากเสมอ แต่เธอยอบรับเสื้อสายเดี่ยวกับกางเกงขาสั้นหรือกระโปรงสั้นได้ อย่างไรก็ตาม ลุคของเอลลี่นั้นดูมากกว่าแค่เสื้อสายเดี่ยว...

“ได้ค่ะ...”

นายารู้สึกเขินอายเล็กน้อย เธออายเกินกว่าจะจ้องมองเอลลี่นานเกินไปถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นผู้หญิงทั้งคู่ก็ตาม

ทิฟฟานี่ซึ่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ได้ยินเสียงของเอลลี่จึงหันกลับไปมอง เธออารมณ์เสียทันที “ชุดทำงานของคุณมีบุคลิกอย่างแน่นอน คุณไปเป็นนักเต้นระบำเปลื้องผ้าในไนต์คลับได้เลยนะ มาร์คช่างมีรสนิยมที่พิเศษ ผู้หญิงทุกคนในที่ทำงานของคุณแต่งตัวแบบนั้นเหรอ?”

เอลลี่สะบัดผมของเธออย่างมั่นใจ “เฉพาะคนที่มีรูปร่างดีเท่านั้นที่จะกล้าแต่งตัวแบบนี้ เจ้านายของเราไม่ได้ขี้กังวลมากนักเพราะฉะนั้นคุณไม่ยุ่งไปหน่อยเหรอคุณเลน?”

ทิฟฟานี่กลอกตาไปมา เธอรีบชงชาดำให้เสร็จแล้ววางมันบนเคาน์เตอร์ขาย “ฉันไม่สนใจหรอก ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีของคุณ"

ทิฟฟานี่บุกเข้าไปในครัวด้วยความโกรธหลังจากที่เอลลี่ไปแล้ว “แอริ! เลขาของมาร์คเดินไปรอบ ๆ แล้วก็แต่งตัวเหมือนนักเต้นระบำเปลื้องผ้าเข้าทุกวัน เธอไม่กังวลเลยเหรอ?”

แอเรียนรู้สึกประหลาดใจ จากความตระหนักของเธอเอลลี่มักจะแต่งตัวในชุดทำงานที่สุภาพในที่ทำงานเสมอ เธอนึกภาพไม่ออกจริง ๆ ว่าเอลลี่จะแต่งตัวเป็นนักเต้นระบำเปลื้องผ้า “นักเต้นระบำเปลื้องผ้าเลยเหรอ? เธอแน่ใจเหรอ?" เธอถามด้วยความสงสัย

ทิฟฟานี่ลากแอเรียนไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์และเปิดวิดีโอกล้องวงจรปิดให้เธอดู “มาดูนี่ เธอเรียกชุดแบบนั้นว่าชุดทำงานเหรอ? ชุดหล่อนเหมือนนักแสดงในภาพยนตร์เรื่อง Cats มากกว่า ใคร ๆ ก็รู้ว่าหล่อนมีรูปร่างที่ดี หล่อนพยายามจะโชว์อะไรอีก? หล่อนบอกฉันด้วยว่าเฉพาะคนที่มีรูปร่างที่ดีเท่านั้นที่จะกล้าแต่งตัวแบบนั้นและเจ้านายของเธอก็ไม่ได้สนใจอะไรนักและยังว่าฉันว่ายุ่งเรื่องเธอเกินไปด้วย ฉันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของนายหญิงของหล่อน ทำไมฉันไม่ควรสนใจล่ะ? ผู้หญิงคนนี้กำลังวางแผนทำอะไรชั่วร้ายอยู่ใช่ไหม?”

แอเรียนจ้องไปที่เอลลี่ในวิดีโอกล้องวงจรปิดและเชื่อว่าทิฟฟานี่ไม่ได้พูดเกินจริง ชุดของเอลลี่ค่อนข้างกล้าหาญ “มันเปิดเผยเล็กน้อย… แต่เมื่อมองแวบเดียว มันยังถือเป็นชุดทำงานอยู่นะ มาร์คไม่ได้สนใจดังนั้นเราก็ไม่ควรเหมือนกัน เอาล่ะ ทิฟฟ์ ใจเย็น ๆ กลับไปทำงานเถอะ มันไม่ได้สำคัญอะไรสำหรับฉัน” จากนั้นเธอก็กลับไปที่ห้องครัวโดยปล่อยให้ทิฟฟานี่หัวเสียอยู่คนเดียว

แอเรียนเลิกคิ้วและตอบว่า “ฉันมีกล้องวงจรปิดอยู่ในร้าน คุณแน่ใจหรือว่าต้องการจะดู?”

มุมปากของแจ็คสันกระตุก เขารู้ทันทีว่าเขาถูกหลอก “ไม่ ผมไม่กล้า! แสร้งทำเป็นว่าผมไม่เคยพูดอะไรเลยแล้วกัน”

กลับมาที่อาคารสำนักงาน เอลลี่วางชาดำเย็นบนโต๊ะของมาร์คแต่ไม่ได้ออกไปทันที ดวงตาของเธอเป็นประกายขณะที่เธอถามว่า “ลองจิบดูสิคะว่ารสชาติโอเคไหม ดิฉันรู้ว่าความร้อนได้รบกวนคุณดังนั้นดิฉันจึงเพิ่มน้ำแข็งลงในชาให้แต่ดิฉันไม่แน่ใจว่ามันจะเจือจางรสชาติหรือเปล่า”

มาร์คหยิบแก้วขึ้นมาจิบโดยไม่มองเธอเลย “ที่ออฟฟิศไม่ได้ร้อนขนาดนั้นไม่ใช่เหรอ? อย่าแต่งตัวแบบนี้เข้ามาในออฟฟิศอีก”

เอลลี่รู้สึกเขินเล็กน้อย สัญชาตญาณของเธอบอกให้ถอย แต่มีเสียงเล็ก ๆ ในหัวบอกให้เธอยืนกรานและเธอต้องเข้าไปใกล้อีกก้าวหนึ่ง นั่นเป็นวิธีเดียวที่เธอจะบรรลุเป้าหมายของเธอ เธอไม่ใช่หญิงสาวในวัยยี่สิบต้น ๆ อีกต่อไป และชีวิตของเธอก็มาถึงช่วงเวลาสุดท้ายก่อนที่จะไม่มีวันหวนกลับ เธอรอไม่ไหวแล้ว เธอยืนตัวตรง วางมือทั้งสองข้างไว้บนขอบโต๊ะทำงานและก้มตัวลงในลักษณะที่น่าสนใจเล็กน้อยเพื่อเผชิญหน้ากับมาร์ค "อะไรนะคะ? คุณไม่ชอบแบบนี้เหรอ?” เธอถามด้วยความรักใคร่

ร่างกายของมาร์คแข็งทื่อ เขาเงยสายตาที่เย็นชาและห่างเหินพลางจ้องไปที่เธอ “เอลลี่ คุณรู้ไหมว่าทำไมคุณถึงทำงานให้ผมได้เป็นเวลานานขนาดนี้?”