เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 566

ทิฟฟานี่ประหลาดใจมาก “แบบนั้นก็ได้เหรอ? พวกเขาไม่ได้หย่ากัน หลายปีแล้วที่คุณไม่ได้พบเขา และคุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาตายไปแล้วหรือมีชีวิตอยู่ มันไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ? ถ้าเขาไม่มีความรู้สึกระหว่างกัน เขาควรหย่ากันไม่ดีกว่าเหรอ? พวกเขาทั้งสองจะได้เป็นอิสระ แบบที่เป็นอยู่ตอนนี้เป็นการเสียเวลาแม่ของคุณ… โอ้โห… เอาล่ะ ฉันเข้าใจ ถ้าสถานการณ์เป็นเช่นนั้น เราจะละเว้นพ่อของคุณก็แล้วกัน”

แจ็คสันรีบเปลี่ยนเรื่อง “ในเมื่อคุณตกลงแล้ว ให้ผมนัดพรุ่งนี้เลยไหม? อยู่เป็นเพื่อนผมคืนนี้ก่อน…”

ทิฟฟานี่จ้องมองเขาอย่างไม่ปรานี “ฉันเพิ่งกลับมาและคุณไม่ให้ฉันกลับบ้านไปหาแม่ฉันเหรอ? พรุ่งนี้เราก็ได้เจอกันแล้ว ฉันจะไม่อยู่คืนนี้ ทำตัวดี ๆ หน่อยสิคะ!"

น่าแปลกที่แจ็คสันไม่ยืนกราน “โอเค… กลับไปใช้เวลากับแม่ของคุณนะ หลังจากพรุ่งนี้เขาก็จะเป็น 'แม่ของเรา'”

ในตอนบ่าย แจ็คสันส่งทิฟฟานี่กลับบ้านและไปที่คฤหาสน์เวสต์

ซัมเมอร์อยู่บ้านและกำลังอ่านหนังสือพลางอุ้มสุนัขของเธอ เธอไม่ได้แสดงปฏิกิริยามากนักเมื่อเห็นลูกชายกลับบ้าน “เปลี่ยนรองเท้าด้วย อย่าทิ้งรอยเท้าไว้ทุกที่”

แจ็คสันเปลี่ยนสวมรองเท้าแตะที่ประตูก่อนจะเดินไปข้างหน้าและอุ้มสุนัขของซัมเมอร์ “แม่ พรุ่งนี้ไปกินข้าวกันเถอะ แล้วเราจะพิจารณาเรื่องระหว่างทิฟฟ์กับผม”

ในที่สุดซัมเมอร์ก็แสดงปฏิกิริยาบางอย่าง เธอมองขึ้นไปที่เขา “คราวนี้ลูกไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?”

แจ็คสันพยักหน้า “ผมไม่ได้โกหก มันเป็นเรื่องจริง ตอนนี้ผมอยากแต่งงานแล้ว”

“การแต่งงานของลูกเป็นข่าวใหญ่ ลูกต้องบอกพ่อของลูกด้วย แม่ไม่อยากติดต่อเขา ดังนั้นลูกโทรหาเขาเองเลย” ซัมเมอร์พูดอย่างแผ่วเบาและพลิกหน้าหนังสือของเธอ แม้ว่าเธอจะไม่สามารถเข้าใจเนื้อหาใด ๆ ได้ก็ตาม

“ไม่ต้องสนใจหรอก ครอบครัวนี้ก็เหมือนเดิมไม่ว่าจะมีหรือไม่มีเขา ทำไมต้องติดต่อเขาด้วย? แค่นั้นแหละ พรุ่งนี้ผมจะไปรับทิฟฟ์และแม่ของเธอ เราจะกินข้าวกันที่บ้าน เรื่องสำคัญแบบนั้นคุยที่บ้านจะเหมาะสมกว่า” แจ็คสันพูดแล้ววางสุนัขลงกับพื้นก่อนจะเดินขึ้นไปที่ห้องของเขา

เมื่อปิดประตู เขาก็เปิดลิ้นชักโต๊ะข้างเตียงและดึงรูปถ่ายครอบครัวออกมา เขาเป็นแค่เด็กหนุ่มและคนที่อุ้มเขาในรูปนั้นคือพ่อของเขา ซึ่งแจ็คสันจำไม่ได้แล้วว่าพ่อเขาหน้าตาเป็นอย่างไร แม่ของเขากำลังยิ้มอยู่ด้านข้าง ไม่ว่าจะมองอย่างไร พวกเขาดูไม่เหมือนครอบครัวสามคนที่มีความรู้สึกต่อกัน