เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 565

เอริกไม่ได้แก้คำพูดของเธออีกต่อไปเพราะเขามัวแต่กินอยู่ สิ่งที่เรียกว่า "ไว้เจอกัน" จะไม่เกิดขึ้นอยู่ดี มันเหมือนกับ "ไม่เจอกัน" มากกว่า เขาจะไม่มาที่เมืองนี้โดยเปล่าประโยชน์ ทริปนี้เป็นเพียงอุบัติเหตุตั้งแต่แรก

หลังจากนั้นไม่นาน ธัญญ่าก็ถามด้วยความคาดหวังว่า “ริกกี้ บ้านเกิดของคุณก็อยู่ที่เมืองหลวงด้วยเหรอ? เมืองหลวงใหญ่ไหม? ด้วยตึกระฟ้าทุกหนทุกแห่งที่ดูยิ่งใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อใช่ไหม?”

เอริกไม่เคยเจอใครที่ถามคำถามโง่ ๆ แบบนี้มาก่อนและตอบแบบสบาย ๆ ว่า “ไม่มากก็น้อย ทุกอย่างก็ปกติดี มันใหญ่กว่าที่นี่มากและดีกว่ามาก มีประชากรหนาแน่นด้วย เธอไม่เคยไปที่นั้นเหรอ?”

ธัญญ่าส่ายหัวอย่างโศกเศร้า “ไม่ ฉันไม่เคยจากที่นี่เลย อันที่จริง ฉันอยากพาคุณปู่ของฉันออกไปเที่ยว ออกไปดูโลกภายนอก แต่ฉันมีเงินไม่มาก ฉันกำลังทำงานอย่างหนักเพื่อเก็บออมบ้าง ตอนนี้คุณปู่แก่แล้วและเขาก็ป่วย เขาจำทางไม่ได้อีกแล้วและเขาอาจจะจำฉันไม่ได้ในเร็ว ๆ นี้ด้วย… ฉันอยากพาเขาไปเที่ยวเมืองหลวงตอนที่เขายังอยู่ที่นี่ ด้วยเงินที่คุณให้มา มันช่วยฉันได้มากเลย แผนที่จะพาคุณปู่ออกเดินทางคืบหน้าไปเยอะเลย!”

จู่ ๆ เอริกก็รู้สึกว่าอาหารมื้อเย็นที่เขากำลังทานอย่างเอร็ดอร่อยนั้นไม่อร่อยอีกต่อไป เขาเคยคิดว่าเขาน่าสงสาร ไม่มีความแตกต่างระหว่างการมีครอบครัวและไม่มีสำหรับเขา เขาต้องทำงานทุกอย่างและยุ่งอยู่เสมอ ในที่สุด ในที่สุดเขาก็ได้พบกับคนที่แย่กว่าเขาและการรับรู้ของเขาเกี่ยวกับความยากจนก็ได้รับการปรับปรุงเช่นกัน ทั้ง ๆ ที่เรื่องนี้ ธัญญ่าโชคดีกว่าในเรื่องครอบครัวเมื่อเทียบกับเขา และมันก็เป็นสิ่งที่เขาอิจฉาเช่นกัน “อันที่จริง… นั่นเป็นความคิดที่ดี ทำสิ่งที่เธอต้องทำเมื่อครอบครัวของเธอยังอยู่ ถ้าเธอไปเมืองหลวงก็โทรหาฉันนะ ฉันจะเลี้ยงอาหารเธอถ้าฉันว่าง ฉันสามารถพาเธอเที่ยวได้ด้วย มีฉันดีกว่ามี GPS มาก”

ธัญญ่าไม่ถือว่าคำพูดของเขาเป็นการตอบแบบสุภาพหรือเชิงประจบประแจง "จริงเหรอ? ดีเลย เมื่อฉันไปที่เมืองหลวงฉันจะติดต่อคุณอย่างแน่นอน คุณห้ามเมินสายฉันนะ สัญญาเกี่ยวก้อย!”

เมื่อมองดูมือที่เหยียดออกมาของธัญญ่า เอริกก็เคอะเขิน “เธออายุเท่าไหร่ถึงจะทำสัญญาเกี่ยวก้อย? เธอเป็นเด็กหรือไง?”

ธัญญ่าไม่หยุดยั้ง “คุณปู่ของฉันมักจะปฏิบัติกับฉันเหมือนเด็กเสมอ สัญญาเกี่ยวก้อยไม่ใช่เรื่องเด็ก ๆ เช่นกัน มันเป็นสัญญา!”

เอริกพูดไม่ออกและทำได้เพียงเอื้อมมือไปเกี่ยวก้อย ธัญญ่ายิ้มออกมา “กินเถอะ อาหารเริ่มเย็นแล้ว”

วันรุ่งขึ้น ทิฟฟานี่ แจ็คสัน มาร์ค และเอริกกลับไปที่เมืองหลวงตามแผน ธัญญ่ากลับมาทำงานที่ร้านขนมด้วย สำหรับแอเรียน เธอรู้สึกมีชีวิตชีวาน้อยกว่าปกติ

แจ็คสันส่ายหัว “อย่ากังวล ผมสามารถจัดการกับแม่ของผมได้ ตราบใดที่คุณพยักหน้า ผมจะจัดการให้”

ทิฟฟานี่ลังเล แต่เมื่อเห็นว่าแจ็คสันจริงจังแค่ไหน เธอก็ไม่อยากจะทำให้เขาเสียใจ เธอกำชับตัวเองให้เห็นด้วย “ก็ได้… ให้พวกเขามาพบกันแม้ว่าแม่ของคุณได้พบกับแม่ของฉันแล้วก็ตาม โอ้ ใช่ ทำไมฉันไม่เคยได้ยินคุณพูดถึงพ่อของคุณเลย?”

สีหน้าของแจ็คสันแข็งทื่อแต่แทบสังเกตไม่เห็น “พ่อของผม… ไปต่างประเทศเมื่อหลายปีก่อน หลายปีแล้วที่ผมไม่ได้เจอเขา ตลอดเวลานี้ แม่กับผมเดาเอาเองว่าเขาไม่อยู่กับเราแล้ว ไม่ต้องสนใจเขาหรอก”

ทิฟฟานี่สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในปฏิกิริยาของเขา แต่สิ่งนี้ไม่ควรเกิดขึ้นโดยไม่ได้แจ้งให้พ่อของเขาทราบ “หมายความว่ายังไงไม่ต้องสนใจเขา? พ่อของฉันไม่อยู่แล้ว แต่พ่อของคุณยังมีชีวิตอยู่ไม่ใช่เหรอ? คุณจะไม่ให้เขารู้ว่าคุณกำลังจะแต่งงานเหรอ? หรือ… มีอะไรเกิดขึ้นกับพ่อของคุณ? เราอยู่ในขั้นนี้ของความสัมพันธ์แล้ว แต่คุณยังจะปิดเรื่องนี้จากฉันเหรอ?”

พูดตรง ๆ ก็คือแจ็คสันไม่ต้องการพูดถึงพ่อของเขา แต่มันไม่มีเหตุผลใดที่เขาจะต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับจากทิฟฟานี่ “ในตอนนั้นการแต่งงานของพ่อแม่ของผมเป็นการแต่งงานเพื่อความสะดวกสบาย พวกเขาไม่ได้มีความรู้สึกใด ๆ ต่อกันตั้งแต่แรก เมื่อพ่อแม่ของพวกเขาเสียไป พ่อก็บอกความจริงกับแม่ว่าเขาไม่ใช่คนที่ชอบทำธุรกิจและไม่ได้ต้องการอะไรด้วย ดังนั้นเขาจึงออกไปไล่ตามความฝันของเขา พวกเขาไม่ได้หย่ากัน แต่มันก็ไม่แตกต่างกัน เขาออกจากครอบครัวเวสต์และทิ้งผมไว้ให้แม่ ตอนนั้นผมยังเด็กมาก หลังจากที่ไม่ได้เจอเขามาหลายปี จริง ๆ ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขามากนักแล้ว เขาจึงไม่สำคัญสำหรับผม”