เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 565

เอริกไม่ได้แก้คำพูดของเธออีกต่อไปเพราะเขามัวแต่กินอยู่ สิ่งที่เรียกว่า "ไว้เจอกัน" จะไม่เกิดขึ้นอยู่ดี มันเหมือนกับ "ไม่เจอกัน" มากกว่า เขาจะไม่มาที่เมืองนี้โดยเปล่าประโยชน์ ทริปนี้เป็นเพียงอุบัติเหตุตั้งแต่แรก

หลังจากนั้นไม่นาน ธัญญ่าก็ถามด้วยความคาดหวังว่า “ริกกี้ บ้านเกิดของคุณก็อยู่ที่เมืองหลวงด้วยเหรอ? เมืองหลวงใหญ่ไหม? ด้วยตึกระฟ้าทุกหนทุกแห่งที่ดูยิ่งใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อใช่ไหม?”

เอริกไม่เคยเจอใครที่ถามคำถามโง่ ๆ แบบนี้มาก่อนและตอบแบบสบาย ๆ ว่า “ไม่มากก็น้อย ทุกอย่างก็ปกติดี มันใหญ่กว่าที่นี่มากและดีกว่ามาก มีประชากรหนาแน่นด้วย เธอไม่เคยไปที่นั้นเหรอ?”

ธัญญ่าส่ายหัวอย่างโศกเศร้า “ไม่ ฉันไม่เคยจากที่นี่เลย อันที่จริง ฉันอยากพาคุณปู่ของฉันออกไปเที่ยว ออกไปดูโลกภายนอก แต่ฉันมีเงินไม่มาก ฉันกำลังทำงานอย่างหนักเพื่อเก็บออมบ้าง ตอนนี้คุณปู่แก่แล้วและเขาก็ป่วย เขาจำทางไม่ได้อีกแล้วและเขาอาจจะจำฉันไม่ได้ในเร็ว ๆ นี้ด้วย… ฉันอยากพาเขาไปเที่ยวเมืองหลวงตอนที่เขายังอยู่ที่นี่ ด้วยเงินที่คุณให้มา มันช่วยฉันได้มากเลย แผนที่จะพาคุณปู่ออกเดินทางคืบหน้าไปเยอะเลย!”

จู่ ๆ เอริกก็รู้สึกว่าอาหารมื้อเย็นที่เขากำลังทานอย่างเอร็ดอร่อยนั้นไม่อร่อยอีกต่อไป เขาเคยคิดว่าเขาน่าสงสาร ไม่มีความแตกต่างระหว่างการมีครอบครัวและไม่มีสำหรับเขา เขาต้องทำงานทุกอย่างและยุ่งอยู่เสมอ ในที่สุด ในที่สุดเขาก็ได้พบกับคนที่แย่กว่าเขาและการรับรู้ของเขาเกี่ยวกับความยากจนก็ได้รับการปรับปรุงเช่นกัน ทั้ง ๆ ที่เรื่องนี้ ธัญญ่าโชคดีกว่าในเรื่องครอบครัวเมื่อเทียบกับเขา และมันก็เป็นสิ่งที่เขาอิจฉาเช่นกัน “อันที่จริง… นั่นเป็นความคิดที่ดี ทำสิ่งที่เธอต้องทำเมื่อครอบครัวของเธอยังอยู่ ถ้าเธอไปเมืองหลวงก็โทรหาฉันนะ ฉันจะเลี้ยงอาหารเธอถ้าฉันว่าง ฉันสามารถพาเธอเที่ยวได้ด้วย มีฉันดีกว่ามี GPS มาก”

ธัญญ่าไม่ถือว่าคำพูดของเขาเป็นการตอบแบบสุภาพหรือเชิงประจบประแจง "จริงเหรอ? ดีเลย เมื่อฉันไปที่เมืองหลวงฉันจะติดต่อคุณอย่างแน่นอน คุณห้ามเมินสายฉันนะ สัญญาเกี่ยวก้อย!”

เมื่อมองดูมือที่เหยียดออกมาของธัญญ่า เอริกก็เคอะเขิน “เธออายุเท่าไหร่ถึงจะทำสัญญาเกี่ยวก้อย? เธอเป็นเด็กหรือไง?”

ธัญญ่าไม่หยุดยั้ง “คุณปู่ของฉันมักจะปฏิบัติกับฉันเหมือนเด็กเสมอ สัญญาเกี่ยวก้อยไม่ใช่เรื่องเด็ก ๆ เช่นกัน มันเป็นสัญญา!”

เอริกพูดไม่ออกและทำได้เพียงเอื้อมมือไปเกี่ยวก้อย ธัญญ่ายิ้มออกมา “กินเถอะ อาหารเริ่มเย็นแล้ว”

วันรุ่งขึ้น ทิฟฟานี่ แจ็คสัน มาร์ค และเอริกกลับไปที่เมืองหลวงตามแผน ธัญญ่ากลับมาทำงานที่ร้านขนมด้วย สำหรับแอเรียน เธอรู้สึกมีชีวิตชีวาน้อยกว่าปกติ