เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 571

นีน่าจ้องแอเรียนอย่างลึกซึ้งขณะที่เธอพูดว่า “เธอยังรักเขาอยู่ใช่ไหม? นั่นเป็นเหตุผลที่เธอพยายามเกลี้ยกล่อมฉันไม่ให้ไล่ตามเขา ฉันยั่วยวนเขาออกหน้าออกตามาก แต่ดูเหมือนเธอจะไม่โกรธเลย เธอเกือบจะหลอกฉันได้แล้วจริง ๆ”

แอเรียนไม่ได้ตอบอย่างตรงไปตรงมา “เอาล่ะ ถ้าเธอมาที่นี่เพื่อสนุก ก็ขอให้สนุกนะ ทานให้อร่อยด้วยด้วย ฉันมีงานต้องไปทำ”

นีน่าหยุดพูดและเริ่มชิมขนมของแอเรียน แค่กัดคำแรกก็ทำให้เธอตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ “นี่เป็นมาตรฐานของเชฟทำขนมชั้นยอดอย่างชัดเจน! ฉันอิจฉาจัง เธอสมบูรณ์แบบในทุกสิ่งที่เธอทำ! พ่อของฉันมักจะวิพากษ์วิจารณ์ฉันเพราะฉันขาดความสามารถ ฉันจะต้องขังลืมตัวเองแล้ว!”

แอเรียนโผล่หัวออกมาจากห้องครัว “อย่าพูดเกินจริงน่า ฉันจะทำสิ่งที่ดีขนาดนั้นได้อย่างไร? มาร์คให้สูตรจากเชฟขนมชั้นยอดมา ในขั้นตอนนี้ไม่มีอะไรให้ต้องใจจดใจจ่อตราบใดที่ฉันสามารถทำมันได้ อีกอย่าง จริง ๆ แล้วเธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อพบฉันจริง ๆ ใช่ไหม?”

นีน่าเลียเนยที่มุมปากของเธอแล้วยิ้มอย่างทะลึ่ง “เธอจะพูดอย่างนั้นก็ได้ ฉันมาที่นี่เพื่อยืนยันว่าเธอกับมาร์คเลิกกันจริงหรือเปล่า ฉันเห็นแล้วว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น ในฐานะเพื่อนของเธอ ฉันต้องเตือนเธอว่าการทิ้งผู้ชายอย่างเขาไว้คนเดียวอันตรายมาก มีผู้หญิงมากมายที่จับตาดูเขาอยู่ เธอโอเคจริง ๆ ไหมที่จะต้องหลบซ่อนในที่เล็ก ๆ แบบนี้น่ะ?”

“เธอควรจะเดินหน้าไล่ตามเขาจริง ๆ ถ้าคิดว่าทำได้” แอเรียนพูดอย่างติดตลก “ฉันจะขอบคุณเธอถ้าเขาหย่ากับฉันจริง ๆ”

นีน่าประหลาดใจ “เธอพูดจริงเหรอ?”

แอเรียนพยักหน้า “ใช่สิ”

ขณะที่นีน่าจ่ายบิลและพร้อมที่จะออกไป นีน่าก็หันไปทางครัวและร้องออกมาว่า “ฉันไปแล้วนะ! ฉันจะเข้าเมืองหลวงไปหามาร์ค อย่าเสียใจทีหลังล่ะ...”

เธอออกจากร้านของหวานทันทีก่อนที่แอเรียนจะทันได้ตอบ

นายาอดไม่ได้ที่จะมองนีน่าแปลก ๆ “แอริ นั่นใครเหรอ? ทำไมหล่อนถึงทื่อจัง? หล่อนดูกล้าพอที่จะพูดอะไรก็ได้ที่หล่อนต้องการด้วย…”

แอเรียนหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ “เธอก็เป็นอย่างนั้นแหละ ไม่ต้องกังวล อย่างไรก็ตาม เป็นความจริงที่หล่อนรักมาร์ค พวกเขารู้จักกันก่อนที่ฉันจะได้พบกับมาร์คอีก พอมาคิดดูแล้ว ฉันคิดว่าฉันน่าจะเป็นคนขวางเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ของพวกเขา...”

นายาไม่เห็นด้วย “หมายความว่ายังไง? นับเฉพาะในกรณีที่สามีของเธอหลงรักหล่อนสิ ไม่นับเมื่อเขาเลือกเธอ เธอไม่ควรใจกว้างเกินไปด้วย ฉันเห็นได้ว่าหล่อนรักสามีเธอมาก ดวงตาของหล่อนแสดงให้เห็นอย่างสมบูรณ์ทุกครั้งที่หล่อนพูดถึงสามีของเธอ ดวงตาของคน ๆ หนึ่งจะสว่างขึ้นเหมือนดั่งดวงดาวเสมอเมื่อพูดถึงคนที่พวกเขารัก”

เขายกริมฝีปากของเขาเป็นรอยยิ้มด้วยความพอใจ “ฉันแค่อยากจะเห็นเธอ ฉันไม่คิดว่ามันผิดกฎที่จะเห็นผู้หญิงของตัวเองใช่ไหม? ฉันอยากไปเจอเธอแบบตัวต่อตัว ฉันจะมีเวลาว่างในอีกสองวัน โอเคไหม?”

แอเรียนตื่นตระหนก เธอสงสัยว่าคำว่า "ฉันอยากเห็นเธอ" มีความหมายมากแค่ไหน “ฉันคิดว่าเราตกลงกัน… ว่าคุณจะให้เวลาฉัน? คุณเพิ่งกลับไป…”

มาร์คนำกล้องเข้าไปใกล้เขาพลางขยายใบหน้าหล่อของเขา “แต่ฉันอยากเจอเธอ ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่ทำอะไรเธอ ฉันแค่อยากเจอเธอเฉย ๆ"

ฉันคิดถึงคุณ…

สามคำนี้สะท้อนอยู่ในใจของแอเรียน เธอจ้องไปที่ภาพของเขาบนหน้าจอโทรศัพท์ เธอต้องการดูว่ามีดวงดาวในดวงตาของเขาอย่างที่นายาอธิบายไว้หรือไม่ แน่นอนว่าไม่มี แสงส่องผ่านหน้าจอโทรศัพท์ไม่ค่อยดี เธอจึงมองไม่เห็นอะไรเลย

เมื่อรู้ว่าการกระทำของเธอโง่แค่ไหน เธอจึงรู้สึกอยากตบหน้าตัวเอง เธอไม่ควรให้ความสนใจกับสิ่งเหล่านี้ “ก็… แล้วแต่คุณ ไม่ว่าฉันจะบอกอะไรคุณ ยังไงคุณก็มาอยู่ดี ตอนนี้ฉันเหนื่อยแล้ว ฉันจะไปนอนแล้ว” เขารวดเร็วและเด็ดขาดอยู่เสมอ เขาเคยปล่อยให้เธอตัดสินใจเองตั้งแต่เมื่อไหร่? เขาอาจดูเหมือนกำลังแสวงหาความคิดเห็นจากเธอ แต่ในความเป็นจริง เธอไม่มีทางเลือกในเรื่องนี้