เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 570

ทันใดนั้น ดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยน้ำตา ผงในคริสตัลคือขี้เถ้าของข้าวปั้น บางทีของขวัญชิ้นนี้อาจเทียบไม่ได้กับราคาของขวัญที่เป็นแบรนด์เนม แต่สำหรับเธอมันล้ำค่าจนประเมินค่าไม่ได้ เธอไม่เคยคาดคิดว่ามาร์คจะทุ่มเทขนาดนี้

เธอแขวนเครื่องดักฝันไว้เหนือเตียงอย่างระมัดระวังก่อนที่จะดึงโทรศัพท์ออกมาและส่งข้อความหามาร์คว่า 'ขอบคุณนะ’

มันเป็นเพียงคำง่าย ๆ สองสามคำ แต่มีความรู้สึกเป็นร้อยเป็นพัน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกประทับใจกับเขา ท้ายที่สุดชายผู้เย็นชาและห่างเหินคนนี้ก็มีด้านที่อ่อนโยนเหมือนกัน ครั้งนี้เขาได้แสดงให้เธอเห็นว่าเขาห่วงใยเธอจริง ๆ และความห่วงใยนั้นมันไม่เคยหายไปไหนเลย

มาร์คไม่ตอบข้อความของเธอแต่โทรไปหาเธอทันที เธอไม่ปฏิเสธสายของเขาและตอบอย่างเป็นธรรมชาติว่า “ขอบคุณสำหรับของขวัญของคุณ ฉันจะเก็บมันไว้ให้ดี”

มาร์คนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนที่มุมริมฝีปากของเขา “ฉันดีใจที่เธอชอบนะ จริง ๆ แล้วฉันขอให้เฮนรี่ทำมันให้เสร็จในขณะที่ฉันยังอยู่ที่นั่น แต่ตอนที่กลับมาฉันก็ไม่ค่อยพอใจกับผลลัพธ์ที่ได้สักเท่าไหร่ ดังนั้นฉันจึงออกแบบมันใหม่ด้วยตัวเอง ไม่อย่างนั้นเธอคงจะได้รับมันเร็วกว่านี้แล้ว อีกอย่าง สภาพอากาศในเมืองหลวงเริ่มเย็นลงทุกวัน ที่นั้นเธอเป็นยังไงบ้าง?”

มันเหมือนกับการสนทนาระหว่างเพื่อนเก่า แอเรียนสบายใจได้เต็มที่ “ที่นี่ยังร้อนอยู่เลย อากาศค่อนข้างแตกต่างจากเมืองหลวง คุณควรใส่เสื้อผ้าหนา ๆ ไว้ดีกว่าเพราะที่นั่นหนาวแล้ว อย่าเป็นหวัดล่ะ และอย่าลืมเป่าผมให้แห้งหลังอาบน้ำด้วย ยังไงก็ตาม ฉันต้องไปร้านแล้ว บาย"

การโทรสิ้นสุดลงแต่รอยยิ้มที่มุมริมฝีปากของมาร์คยังคงอยู่ เลขาคนใหม่เป็นผู้ชายชื่อเดวี่ ฮัมฟรีซึ่งเพิ่งเดินมาที่ประตูห้องทำงานก็รู้สึกทึ่งแล้ว เขาทำงานที่สำนักงานของมาร์คมาระยะหนึ่งแล้วและเพิ่งได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นเลขานุการ เจ้านายคนนี้มีอารมณ์แปรปรวนมากและเป็นเวลานานแล้วที่เขาไม่ได้ยิ้มจริง ๆ อย่างไรก็ตาม วันนี้เขาอารมณ์ดี นี่เป็นข่าวดีหรือข่าวร้ายกันแน่? เขาไม่สามารถบอกได้เลย...

"มีอะไร?" มาร์คสังเกตเห็นเดวี่และรอยยิ้มบนใบหน้าก็จางหายไปกลับสู่ท่าทางเย็นชาตามปกติ

เดวี่รวบรวมความกล้าและก้าวไปข้างหน้า จากนั้นก็วางแฟ้มที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาลงบนโต๊ะ “มีบางสิ่งในนี้ที่ต้องการลายเซ็นของคุณครับ…”

นีน่าจงใจแสดงเป็นว่าสำนึกผิด เธอหาโต๊ะและนั่งลง “เธอยังไม่ได้หย่าเหรอ? ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่สามารถไปทำลายเธอได้อย่างแน่นอน พ่อของฉันจะส่งฉันไปที่สาขาต่างประเทศของบริษัทเพราะเขากลัวว่าฉันจะควบคุมตัวเองไม่ได้ มันไม่ง่ายเลยสำหรับฉันที่จะแอบกลับมาที่นี่ ฉันมาหาเธอทันทีเลย ฉันจริงใจมากเลยใช่ไหมล่ะ? เธอเลิกวาดรูปแล้วมาเปิดร้านขนม! ให้ฉันลองขนมของเธอหน่อยสิ เอาเมนูที่เป็นที่นิยมที่สุดของเธอเลยนะ ไม่ต้องเยอะจนเกินไปเดี๋ยวฉันกินไม่หมดและฉันก็กำลังลดน้ำหนักอยู่ด้วย”

แอเรียนหัวเราะคิกคักและหันกลับเข้าไปในห้องครัว คำพูดของนีน่าทำให้มุมที่ขมขื่นในหัวใจเธอสั่นไหว ศิลปะคือความรักครั้งแรกและความหลงใหลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอ เธอละทิ้งความหลงใหลไปเพราะทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีต

ขณะที่เธอเสิร์ฟขนมที่เธอทำให้กับนีน่าเป็นการส่วนตัว จู่ ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็คว้ามือเธอและกระเดาะลิ้น “จึ ๆ มือที่สวยเช่นนี้ มือของศิลปิน! และเธอกำลังใช้มันทำขนม? เธอไม่เสียใจเลยเหรอ? ฉันบอกได้เลยว่าเธอไม่ได้มีแผนที่จะเป็นแม่ครัวขนมชั้นยอดในร้านขนมเล็ก ๆ แห่งนี้หรอก แล้วมันเพื่ออะไรล่ะ? น่าเสียดายที่ต้องเสียความสามารถทางศิลปะของเธอไป ทุกครั้งที่มองมือเธอ ฉันนึกถึงมือของมาร์ค เธอรู้ไหมว่าฉันตกหลุมรักเขาครั้งแรกได้อย่างไร? นิ้วของเขายาว เรียว และทรงตัวได้ดี มันเป็นภาพที่น่ายินดีมาก สายตาของเขาก้มที่ลงเหนืองานศิลปะของเขาและจับดินสอด้วยโฟกัสแบบนั้นทำให้ฉันติดเขางอมแงม ฉันไม่สามารถตกหลุมรักผู้ชายคนอื่นได้เพราะเรื่องนั้น มันเป็นเวรกรรมของฉันเอง...”

แอเรียนไม่ชินกับการถูกจับมือแบบนั้น เธอจึงสะบัดมือออกอย่างไร้ความรู้สึก “มีอะไรน่าชอบในตัวเขา? เขามีนิสัยที่น่ารำคาญมากมาย ไม่มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับเขาเลย ยกเว้นหน้าตาและเงินทองของเขา เขาอารมณ์ร้ายด้วย ลืมเขาไปเลย เธอจะได้พบคนที่ดีกว่า ให้ฉันให้คำแนะนำแก่เธอในฐานะคนที่มีประสบการณ์นะ เขาเป็นเหมือนกับดักที่สวยงาม เมื่อเธอหลงใหลในรูปลักษณ์ของเขาอย่างสมบูรณ์และถึงจุดที่ไม่สามารถหวนกลับได้ เธอก็ถึงวาระโดยไม่รู้ตัวแล้ว”