เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 574

ตลอดชีวิตอันยาวนานและเต็มไปด้วยเรื่องราวของชาร์ลส์ มอร์แรนเขาไม่เคยตบหน้าลูกสาวของเขาเลย

เสียงที่แหลมคมของมือที่กระทบใบหน้าจางลง เผยให้เห็นนีน่าที่กำลังมึนงงด้วยมือของเธอที่แกว่งไปที่แก้มที่ค่อย ๆ แดงและพองขึ้น ดวงตาของเธอซึ่งจ้องไปที่พ่อของเธอเต็มไปด้วยความงงงวยอย่างจริงจัง

“ทำไม… พ่อตีหนูทำไม?! หนูผิดเหรอ?” เธอร้องเรียก “ในห้องนี้มีแค่คนของเรา ทำไมพ่อถึงทำเหมือนกับว่าหนูไม่ควรพูดแบบนั้น?”

ชาร์ลส์กลืนยาที่บอดี้การ์ดส่งให้เขา เมื่อความกังวลใจของเขาสงบลงเล็กน้อย เขาตอบว่า “นี่ เป็นคน ๆ เดียวกันกับคนที่ฆ่าน้องชายต่างมารดาของเขาโดยไม่กระพริบตา เธอคิดว่าเธอเป็นใครเขาถึงจะยอมเธอง่าย ๆ? ถ้าเขาชอบเธอ เธอจะกลายเป็นผู้ปกครองหัวใจของเขา มิฉะนั้น จะไม่มีการประนีประนอมใด ๆ ที่จะช่วยเธอให้พ้นจากความโกรธของเขาได้!”

“เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของฉัน นีน่า เธอคิดว่าฉันสามารถดูเธอทำลายตัวเองได้เหรอ? แอเรียน วินน์อาจดูเหมือนสาวน้อยตัวเล็กที่ไม่น่าประทับใจและไร้ความหมาย แต่เธอคือคนที่มาร์คเฝ้าดูแลมาเป็นเวลากว่าทศวรรษหรือมากกว่านั้น เธอเป็นใครเมื่อเปรียบเทียบกับแอเรียน? ฟังฉันให้ดีนะนีน่า ตั้งใจหาคู่แต่งงานของตัวเองและอย่า อย่า! แม้แต่จะคิดที่จะไปผูกมัดตัวเองกับมาร์ค เทรมอนต์อีก!”

นีน่าไม่พูดอะไร เธอรู้เรื่องผู้ชายคนนี้น้อยมาก ดังนั้นข่าวที่น่าตกใจเกี่ยวกับการทะเลาะวิวาทของเขาจึงน่ากลัวสำหรับผู้หญิงตัวเล็กเช่นเธอ ทันใดนั้นความสงบของเธอก็จางหายไป

ความรู้สึกผิดที่ทำร้ายลูกสาวของตนเองตามทันชาร์ลส์และน้ำเสียงของเขาก็อ่อนลง “เนีย ฉันแค่ต้องการสิ่งที่ดีสำหรับเธอ เราไม่ควรบินใกล้ดวงอาทิตย์เกินไปเมื่อรู้ว่าเราทำไม่ได้และพวกเทรมอนต์ก็เป็นพวกที่เธอไม่สามารถเอาชนะได้” เขากล่าวเตือน “ที่สำคัญกว่านั้น ความหลงใหลก่อให้เกิดความเกลียดชัง ฉันเกรงว่าความหลงใหลของเธอจะทำให้เธอทำร้ายแอเรียนและมาร์ค… เขาจะไม่ปล่อยเธอไปโดยไม่ลงโทษเธอ เธอต้องหยุดตัวเองก่อนที่มันจะสายเกินไป เข้าใจไหม? ฉันไม่เชื่อว่าเธอเป็นคนที่ชั่วร้าย แต่ความริษยาทำให้คนเป็นบ้าได้นะเนีย ได้โปรดฟังพ่อบ้าง”

ไฟในดวงตาของนีน่ามอดดับ “แต่-แต่หนู… หนูเกลียดมัน! หนูเกลียดที่เธอเป็นแค่เด็กกำพร้าที่ไม่มีชื่อเสียง หน้าตาเธอก็ไม่ใช่สิ่งที่ฉันไม่สามารถเอาชนะได้ และภูมิหลังทางครอบครัวเธอก็ต่ำกว่าหนูมาก แต่หนูกลับถูกมองว่าด้อยกว่าเธอ หนูแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมหนูถึงแพ้ แต่… แต่หนูเข้าใจสิ่งที่พ่อพยายามจะบอกหนูนะ พ่อและหนูจะไม่ทำอะไรที่จะทำให้พ่อเป็นกังวลอีก จากนี้ไป หนูจะอยู่ห่างจากมาร์ค เทรมอนต์”

สิ่งที่เอาชนะเธอไม่ใช่ทั้งความสิ้นหวังภายใต้คำแนะนำของพ่อของเธอหรือข่าวเกี่ยวกับความรุนแรงและความสามารถในการทารุณกรรมของมาร์ค แต่เป็นความจริงที่ไม่เปลี่ยนแปลงที่แอเรียนอยู่เคียงข้างมาร์คมานานนับทศวรรษและอาจจะนานกว่านั้น นั่นเป็นสายสัมพันธ์ที่นีน่าไม่มีวันสร้างหรือหวังว่าจะเลียนแบบได้

หลังจากจัดการเรื่องเร่งด่วนในตอนเย็นแล้ว มาร์คก็ส่งข้อความหาแอเรียนว่า "เธอกับฉัน ทานอาหารเย็นตอนหนึ่งทุ่ม ฟังดูดีไหม?"

ไม่มีการตอบกลับทันที ไม่ใช่ว่ามาร์คกำลังรอ เขารู้ว่าคาเฟ่กำลังยุ่งอยู่ในเวลานี้ เขากลับสั่งให้เดวี่ เลขานุการของเขา จัดกระเป๋าของเขาก่อนจะมุ่งหน้าไปที่สนามบิน

เมื่อถึงเวลาที่แอเรียนสังเกตเห็นข้อความของเขาก็เป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้ว ซึ่งลูกค้าในร้านกาแฟก็น้อยลงมาก

แอเรียนคิดว่าตอนนี้เขาคงอยู่บนเครื่องบินและข้อความจะส่งไปไม่ถึง ดังนั้นเธอจึงหลีกเลี่ยงการตอบเขาโดยสิ้นเชิง

คาเฟ่ของแอเรียนมักจะปิดตอนสามทุ่ม แม้ว่ามาร์คจะมาถึงร้านของเธอตอนหนึ่งทุ่ม เธอก็ยังสงสัยว่าพวกเขาจะได้ทานอาหารเย็นอย่างแน่นอนตอนไหน เธอให้เหตุผลว่าเวลาที่น่าจะปิดร้านได้มากที่สุดควรเป็นเวลาสองทุ่มและชั่วโมงที่เกินมาก็สามารถหาเงินได้อีกมาก

เธอไม่เคยชอบวันที่เฉื่อยของเธอในคฤหาสน์เทรมอนต์ตอนที่เธอใช้เวลาอย่างเกียจคร้าน ตั้งแต่เธอมาที่นี่แอเรียนสามารถใช้ทุกนาทีได้อย่างเต็มที่

วันนี้มาร์คน่ารักอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน "ไม่ต้องห่วง ฉันจะรอที่นี่แหละ”

“โอ๊ย น่ารักจัง” นายาบ่นกับแอเรียนเบา ๆ “สามีของเธอไม่ได้ใจร้ายเหมือนที่เธอบอกแม้แต่น้อย… แต่เขากลับร้อนแรง รวย และมีน้ำใจมาก! สำหรับผู้ชายที่ดีอย่างเขา เธอควรลองมองตรงกันข้ามในแง่ของข้อบกพร่องของเขาบ้างนะแอริ”

แอเรียนทำได้เพียงมองอย่างไม่สนใจอย่างเงียบ ๆ มาร์คไม่ได้ "มีน้ำใจมาก" อย่างแน่นอน เขาเป็นคนที่แสดงความเป็นเจ้าของอย่างไม่น่าเชื่อ ซึ่งความเอื้ออาทรเขามีแค่เพียงพอที่จะให้เวลาแอเรียนหนึ่งปีที่เลวทรามต่ำช้าแห่งอิสรภาพเท่านั้น แม้กระทั่งตอนนี้ แอเรียนก็ยังยอมรับกับเพื่อนร่วมงานไม่ได้ว่าเธอวางแผนที่จะออกจากงานหลังจากหมดเวลาดังกล่าว เธอกลัวว่านายาและธัญญ่าจะตื่นตระหนกว่าตัวเองจะตกงาน

การฆ่าเป้าหมายอย่างแผ่วเบาเป็นการเคลื่อนไหวที่เป็นเอกลักษณ์ของมาร์คเสมอมา เขาชอบที่จะดันเธอให้จนมุมด้วยก้าวที่ช้า ๆ แต่มั่นคง ทำให้เธอไม่มีทางหนีจากเขาได้

ในที่สุด แอเรียนก็สามารถปิดร้านกาแฟได้เมื่อเวลาเกือบห้าทุ่ม

นอกจากแอเรียนเองแล้วก็มีนายาที่เป็นคนสุดท้ายที่กลับบ้านเนื่องจากวันนี้สามีของเธอไม่ต้องทำงานล่วงเวลา เขาจึงสามารถดูแลของพวกเขาได้ จึงทำให้นายามีเวลามากขึ้นและกลับบ้านดึกได้

แอเรียนปิดประตูร้านกาแฟและหันไปหามาร์ค “ฉันขอโทษที่ทำให้ต้องรอ ตอนนี้คุณอยากจะทานอะไรเป็นอาหารค่ำดี?”