เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 576

พ่อของแจ็คสัน? แอเรียนที่ไม่เคยได้ยินเรื่องเขาจึงรู้สึกสงสัย “แน่นอนว่าฉันจะไป พ่อของเขาเหรอ? ฉันไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับเขาเลย…”

มาร์คไม่ได้อธิบายมากเกินไป “สถานการณ์ครอบครัวของเขาซับซ้อน ซับซ้อนมาก เมื่อเธอกลับไปที่เมืองหลวงก็ไปพักที่คฤหาสน์เทรมอนต์นะ เธอจะได้เจอเฮนรี่และแมรี่ด้วย”

เขาไม่ได้ให้โอกาสแอเรียนปฏิเสธเลย เขารู้ว่าเธอไม่ใช่คนใจร้อนและอาจคิดถึงแมรี่กับเฮนรี่ ดังนั้นเขาจึงใช้มันเป็นข้ออ้างให้เธอกลับไปที่คฤหาสน์เทรมอนต์ เธอไม่ควรมีเหตุผลใด ๆ ที่จะปฏิเสธถ้ามันเป็นเพียงชั่วคราว… ใช่ไหมล่ะ?

“เราจะพูดถึงมันเมื่อถึงเวลา ฉันง่วงแล้ว ราตรีสวัสดิ์” หลังจากนั้นแอเรียนก็หลับตาลง เธอเหนื่อยจริง ๆ เพราะเธอทำงานมาทั้งวันแล้ว

มาร์คไม่ได้พูดอะไรอีก การมองเห็นของเขาชัดเจนแม้ในความมืดราวกับว่าเขาไม่ได้ง่วงนอนเลย ผู้หญิงของเขานอนอยู่ข้าง ๆ เขา แต่เขากลับแตะต้องเธอไม่ได้ แน่นอนว่าเขาไม่สามารถนอนหลับได้ เปลวไฟเล็ก ๆ วูบวาบในหัวใจของเขา ร้อนแรงกว่าอุณหภูมิ 40 องศาในฤดูร้อนอีก

วันรุ่งขึ้น แอเรียนรีบเข้าห้องน้ำทันทีที่เธอตื่น เธอยังคงมึนงงขณะที่นั่งบนโถส้วมพลางหวนนึกถึงความฝันอันน่าละอายที่เธอมีเมื่อคืนก่อน เธอเช็ดหน้าตัวเองด้วความรู้สึกละอายใจเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมีความฝันแบบนั้นในขณะที่เธออยู่บนเตียงกับมาร์ค หลังจากหลายปีผ่านไป เธอเริ่มสงสัยแล้วว่าเขาทำบางอย่างกับเธอในขณะที่เธอหลับหรือไม่...

มาร์คยังคงหลับในขณะที่เธอพร้อมไปทำงานแล้ว มันค่อนข้างแปลกสำหรับคนที่เข้มงวดกับเวลาอยู่เสมอ อย่างไรก็ตาม เธอไม่สงสัยอะไรเลยเพราะได้เวลาไปทำงานแล้ว

เธอตัดสินใจทำความสะอาดห้องครัวก่อนที่งานจะยุ่งวุ่นวายที่ร้าน ห้องครัวที่สะอาดสะอ้านและไร้ที่ติทำให้เธอมีอารมณ์ที่ดีขึ้นในที่ทำงาน นายาที่เข้ามาช่วยก็เห็นอะไรแปลก ๆ ที่คอ “คอเธอ…”

แอเรียนสับสน “คอฉันเป็นอะไร?”

นายาหน้าแดง “มัน… มาร์ค… เมื่อคืนสามีเธอค้างที่บ้านด้วยหรือเปล่า? ดูเหมือนเขาจะทิ้งรอยจูบไว้โดยที่เธอไม่รู้ตัวนะ เธอควรปกปิดมันไว้ มีคนอยู่ที่นี่มากมาย…”

จิตใจของแอเรียนมึนงง ความฝันที่เธอมี… ไม่ใช่ความฝันหรอกเหรอ?

เธอเช็คคอของเธอด้วยโทรศัพท์และเห็นรอยจูบสีแดง เธอเชื่อใจมาร์คง่ายเกินไป… เธอจะมีเหตุผลที่จะโมโหมาร์คไหมถ้าเขาสัมผัสเธอเมื่อคืนนี้จริง ๆ?

ทิฟฟานี่เรียกแท็กซี่ไปที่สำนักงานอย่างกระตือรือร้น ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอกว่าที่จะได้งานทำ เธอไม่อยากสายในวันแรกอย่างแน่นอน!

เธอเพิ่งก้าวเข้าไปในสำนักงานของบริษัทเมื่อโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น เธอกดปุ่มลิฟต์อย่างผิดหวังขณะรับสาย “ฮัลโหล? แจ็คสัน ฉันอยู่ที่ออฟฟิศแล้ว ฉันไม่มีเวลาคุยกับคุณ ฉันจะสายแล้ว มันไม่ง่ายสำหรับฉันกว่าที่จะได้งานนี้นะ อย่าเพิ่งกวนฉันเลย ฉันจะคุยกับคุณหลังเลิกงาน รักคุณนะ!" เธอวางสายด้วยเสียงจูบ

การโทรสิ้นสุดลงก่อนที่แจ็คสันจะทันได้โต้ตอบ เขามองโทรศัพท์อย่างไม่พูดอะไร จากนั้นเขาก็หัวเราะอย่างไม่เต็มใจ ดูเหมือนว่าการย้ายมาอยู่ด้วยกันจะต้องรอไปก่อน ทิฟฟานี่กำลังจดจ่ออยู่กับงานของเธออย่างเต็มที่และไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น เขาต้องจัดการเรื่องงานหมั้นด้วยตัวเขาเองด้วย เธอดูเหมือนจะไม่ใส่ใจเลย

ด้วยเหตุผลแปลก ๆ บางอย่าง ทิฟฟานี่รู้สึกราวกับว่าที่ร้านกาแฟเธอได้ผ่อนคลายมากกว่า อาจเป็นเพราะเธอไม่ได้ทำงานในสำนักงานมาระยะหนึ่งแล้ว การทำงานที่ร้านกาแฟนั้นเหนื่อยแต่ไม่ถึงขั้นที่เธอจะรู้สึกว่าเธอทำงานให้คนอื่น เพราะเธอเป็นมือใหม่เธอจึงถูกตะโกนใส่และสั่งเสียด้วยซ้ำ เธอไม่ได้ทำงานจริง ๆ เลยตลอดทั้งวันและเพียงแค่ทำหน้าที่เป็นนักวิ่ง เธอต้องชงกาแฟและชาด้วยซ้ำ

เธอไม่สนใจหรอกว่าคำสั่งเหล่านี้จะมาจากเพื่อนร่วมงานหรือไม่ แต่คำสั่งเหล่านี้กลับมาจากหัวหน้าแผนกของเธอ ข้อแก้ตัวก็คือเธอเพิ่งมาใหม่และต้องชินกับสภาพแวดล้อมในที่ทำงาน ขณะเดียวกันก็สร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนร่วมงานไปด้วย ไม่ว่าอารมณ์ของเธอจะแย่แค่ไหน เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกัดฟันและทำตัวเป็นนักวิ่งเพราะเธอกลัวว่าเจ้านายของเธอจะทำให้เรื่องต่าง ๆ ยากสำหรับเธอและเธออาจจะตกงาน

ใกล้สิ้นสุดวันทำงาน ทุกคนในแผนกก็ค่อย ๆ เลิกงาน เธอคาดว่าจะได้รับการปล่อยตัวและในที่สุดก็จะได้กลับบ้านไปหาแจ็คสันเพื่อที่เธอจะได้กอด “สามีที่ทุกข์ทรมานมานาน” ของเธอ อย่างไรก็ตาม มีคนหยุดเธอไว้ก่อน ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมงานจากแผนกของเธอ เฮนเรียตต้า ลิทเทิล “เฮ้ มือใหม่ พิมพ์เอกสารเหล่านี้ให้ฉันหน่อย ฉันต้องการพวกเขาสำหรับวันพรุ่งนี้ ฉันมีงานเลี้ยงอาหารค่ำที่ต้องไปและไม่มีเวลาทำงานล่วงเวลา การดำเนินการนี้จะใช้เวลามากกว่าครึ่งชั่วโมงจึงจะเสร็จสมบูรณ์ คุณเอาไปทำซะ"