เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 588

ทิฟฟานี่เกาหัวของเธอ ไม่ประหลาดใจใด ๆ เลยจากเรื่องนี้ อย่างไรก็ตาม แจ็คสันไม่เคยบ่นเมื่อไหร่ก็ตามที่เมื่อเธอไปยืนข้างหน้าเขาหรือจะขี่คอเขา “เข้าใจแล้ว ขอบใจ…” เธอตอบกลับอย่างเหม่อลอย

ประมาณบ่ายสามโมงหรือราว ๆ นั้น ทิฟฟานี่เริ่มรู้สึกง่วง ในตอนนั้นเองเธอได้ยินเสียงซัมเมอร์ “ทิฟฟ์ เธอมาทำงานกับพวกเราแล้วใช่ไหม? แจ็คสันเพิ่งพูดถึงว่าเธอต่อต้านแค่ไหน ดูเหมือนว่าเธอคิดมาอย่างละเอียดแล้วนะ เหมือนอย่างที่ฉันพูด ที่ดินของคนอื่นจะดีกว่าของเราได้ยังไง? เธอมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่? เธออยากให้ฉัน…”

ยังไม่ทันที่เธอจะจบประโยค ทิฟฟานี่กระโดด ยื่นมืออกไป และปิดปากเธอไว้

หญิงทั้งคู่ต่างตกใจ ทิฟฟานี่รู้สึกหวาดกลัว เธอทำอะไรลงไป? ปิดปากว่าที่แม่สามีในอนาคตด้วยมือของเธอ เธอยังรู้สึกได้ถึงลิปสติกที่อยู่บนมือเธออีกด้วย ดูเหมือนจะแดงมากด้วยตอนนี้ เธอจบประโยค…

“คุณนายเวสต์.... ไม่เป็นไรค่ะ” เธอพูดอย่างสั่นเทาไปด้วยความกลัว “ฉันได้คุยกันกับคุณเวสต์แล้ว ว่าไม่จำเป้นต้องทำอะไรเพื่อฉัน ฉันทำมันได้ด้วยตัวเอง ฉันไม่อยากได้ช่องทางผ่านเส้นสายน่ะค่ะ”

เธอค่อย ๆ ปล่อยมือเธอออกจากปากซัมเมอร์ เมื่อเธอเห็นว่าซัมเมอร์ตกตะลึงขนาดไหน สีลิปสติกแดงสดเปื้อนที่ฝ่ามือของเธอซึ่งดูสะดุดตา…

หยุดไปนานเลยทีเดียวก่อนที่ซัมเมอร์จะได้สติ “โอ้… ได้สิ ทำเต็มที่นะ ฉันต้องคุยกับแจ็คสัน เธอมาทานดินเนอร์ด้วยกันได้ไหมคืนนี้?”

มุมปากของทิฟฟานี่กระตุก “เอ่อ… ฉันคิดว่าคงจะดีกว่าถ้าพูดกับแจ็คสันเรื่องนั้น…” ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เธอคงจะถูกเปิดเผยเป็นแน่...

มีหลายสายตามองมาที่พวกเขา การกระทำเมื่อไม่นานมานี้ของเธอยังสร้างความตกตะลึงให้กับทุกคนในห้องนี้ ในสายตาของคนนอก เธอได้ปิดปากแม่ของเจ้านายพวกเขา!

หลังจากที่ซัมเมอร์เดินจากไป เพื่อนร่วมงานที่เคยดึงเธอออกไปครั้งก่อนที่ลิฟต์ มองมาที่เธออย่างแก้ไขไม่ได้ “ดูเหมือนว่าเธอได้รับอนุญาตไม่ได้รับการลงโทษจากสิ่งที่เกิดขึ้น ยืนข้างหน้าคุณเวสต์และถึงขนาดเอามือปิดปากคุณนายเวสต์ ช่างน่าชื่นชมจริง ๆ เธอรู้จักกันใช่ไหม? คุณนายเวสต์พูดถึงบางอย่างเกี่ยวกับ ‘ที่ดินของเธอ’... เธอคือ…”

ทิฟฟานี่รีบปฏิเสธ ”มันไม่ใช่นะ… คุณเวสต์เป็นเพื่อสนิทกับมาร์ค เทรมอนต์ใช่ไหมล่ะ? คุณเคยได้ยินเกี่ยวกับมาร์ค เทรมอนต์ไหม? ภรรยาของคุณมาร์ค เทรมอนต์คือเพื่อนสนิท ของฉันเอง เมื่อเวลาผ่านไป ฉันก็ได้รู้จักกับคุณนายเวสต์ แค่นั้นแหละ”

ซัมเมอร์ลดเสียงต่ำลง “แม่สามารถจัดการงานหมั้นให้ลูกได้…. พ่อของลูกไม่ใช่คนที่พูดเก่งและไม่รู้จะแสดงออกอย่างไร อย่าโกรธพ่อไปเลย ไม่ว่าสถานการณ์จะยังไง เขากลับมาแล้วตอนนี้ ครอบครัวของเรากลับมารวมตัวกันอีกครั้งแล้ว”

แจ็คสันถากถางเยาะเย้ย “ผมรู้ว่าแม่หวังมาตลอดที่จะมีครอบครัวสมบูรณ์แบบให้ผม แต่ตอนนี้ผมไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว ผมอายุสามสิบแล้ว แม่คิดจริง ๆ เหรอว่าสิ่งเหล่านี้ มันสำคัญกับผมจริง ๆ ผมยังไม่เคยลืมตอนที่เขาจากผมไปว่าเป็นยังไง แล้วสำหรับแม่ล่ะ มันเป็นยังไง?”

ซัมเมอร์รู้สึกสงบนิ่ง เธอรู้ดีว่าแจ็คสันหมายถึงอะไร แอตติคัสมุ่งมั่นมากในตอนที่เขาจากไป แต่เธอไม่มีทางเลือกเพราะต้องดูแลธุรกิจด้วยตัวของเธอเอง เธอเหนื่อยล้ามากถือว่าเป็นเรื่องปกติ สำหรับเธอที่ไม่กลับบ้านสิบวันหรือครึ่งเดือน แจ็คสันตอนเด็ก ๆ ถูกปล่อยให้อยู่ด้วยตัวเองลำพังที่บ้าน ถึงแม้ว่าเขาจะมีพี่เลี้ยง เธอก็ดูแลแค่อาหารและเสื้อผ้าของเขาเท่านั้นแต่ขาดความรักความอบอุ่นไป

มันไม่ง่ายเลย แต่พวกเขาผ่านมันมาได้ อย่างไรก็ตาม แอตติคัสกลับมาในช่วงเวลาสำคัญ มันคือประสบการณ์ที่เลวร้ายของซัมเมอร์ ที่ปล่อยให้แจ็คสันเดียวดาย ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่เข้าใจสิ่งที่เขาทำยกเว้นว่าต้องยอมรับเขาอย่างนั้นเหรอ? เธอไม่คิดที่จะหย่ากับเขาและแต่งงานใหม่ กับคนอื่น แม้จะผ่านไปหลายปี นั่นไม่ใช่เพราะว่าเธอยังมีความหวังเล็ก ๆ อยู่เหรอ?

หัวใจของแจ็คสันอ่อนโยนเมื่อเห็นเธอไม่มีคำพูดใดออกมา “ผมไม่ได้โกรธเขาหรือแม่ อย่าเศร้าไปเลยนะ ผมเข้าใจดี ทิฟฟ์กับผมจะกลับไปที่บ้านคืนนี้ แต่ขอผมพูดให้ชัดเจนว่าพวกเราจะกลับทันทีหลังมือเย็น”