เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 590

การมาถึงของทั้งคู่ที่คฤหาสน์เวสต์ได้รับการต้อนรับโดยการจัดงานเลี้ยงขนาดใหญ่และเกือบทั้งหมดเสิร์ฟอาหารจานโปรดของทิฟฟานีทั้งนั้น

ในขณะที่ตาของทิฟฟานี่มองไปที่อาหาร เธอก็รู้สึกว่าสนุกกับกับการถูกดูแลจากใครสักคนมากขนาดไหน

เวลาผ่านพ้นไป แต่แอตติคัส เวสต์ ยังไม่มา รู้ว่าแจ็คสันพยายามหลีกเลี่ยงคำถาม ทิฟฟานี่ตัดสินใจถามซัมเมอร์ว่า “คุณลุงแอตติคัสอยู่ไหนเหรอคะ คุณป้าซัมเมอร์? ฉันไม่เห็นคุณลุงเลยค่ะ”

ซัมเมอร์แอบมองไปที่ลูกชายของเธอ “โอ้ เขาอยู่แถว ๆ นี้ เอาล่ะ… ทุกคนไปรวมกันที่ห้องหนังสือข้างบนนะ เขากังวลว่าแจ็คสันจะอารมณ์เสียเพราะการปรากฎตัวของเขา ดังนั้นชายชราดื้อดึงจึงปิดกั้นตัวเองหลังจากเมินคำแนะนำของฉัน เอาล่ะ หนูทิฟฟ์ หนูพาแจ็คสันไปด้วยและชวนเขาไปทานดินเนอร์ด้วยกันได้ไหม?”

แจ็คสันไม่ได้ซ่อนความรู้สึกไม่ชอบของเขาเลย “ไม่ ไม่ทำ ผมไม่ขอร้องให้เขามาทานข้าวด้วยหรอกนะ จะกินหรือไม่กิน ไม่ใช่เรื่องของผม”

ทิฟฟานี่กระทุ้งขาเขาด้วยการเหวี่ยงเท้าของเธอใต้โต๊ะ “นี่คุณกำลังพูดอะไร? นี่ไม่ใช่ที่เราสัญญากันตอนเดินทางมาที่นี่หนิ! เรากำลังจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ พร้อม-กัน”

แจ็คสันรู้ดีว่ายังไงเขาคงไม่ชนะ เขาเดินตามทิฟฟานี่ขึ้นไปชั้นบนอย่างไม่เต็มใจ(มาก) และยืนเป็นตอไม้รอที่หน้าประตู เห็นได้ชัดว่าไม่เห็นด้วยกับความคิดที่จะเข้าไปข้างใน ทิฟฟานี่ยอมให้เขาประนีประนอมอย่างเงียบๆและยื่นมืออกไปเคาะประตู “คุณลุงแอตติคัสคะ? ฉันเองนะคะ ทิฟฟานี่ กับแจ็คสัน มาทานมื้อเย็นด้วยกันเถอะนะคะ!”

ประตูเปิดออก เผยให้เห็นรอยยิ้มอ่อนโยนและเป็นมิตรของแอตติคัส “อ่า ว่าไง! เดี๋ยวลุงจะตามลงไปเร็ว ๆ นี้นะ” แจ็คสันหมุนเท้ากลับไปและเดินออกมาโดยไม่พูดอะไรเลย ความกระดากอายเล็กน้อย ทิฟฟานี่ยิ้มแฉ่งให้ชายชราก่อนจะเดินตามแจ็คสันลงมาข้างล่าง

แอตติคัสไปนั่งอย่างรวดเร็ว เติมเต็มภาพครอบครัวสุขสันต์แบบสบาย ๆ กับอารมณ์ที่ไม่คงที่ อากาศเริ่มเย็นลงแล้ว ทิฟฟานี่ไม่สามารถหาอะไรมาละลายน้ำแข็งที่กำลังใหญ่ขึ้นได้

เธอกัดปลายส้อมและจ้องมองอย่างว่างเปล่า ถ้าบรรยากาศที่น่ากลัวอยู่รอบตัวเธอในอนาคต งั้นเธอคงไม่ขอเป็นส่วนหนึ่งของมัน

ซัมเมอร์วางช้อนที่ตักมันฝรั่งบดไว้เต็มลงบนจานของเธอ “โอ้ ทิฟฟ์จ๊ะ มาทานมื้อเย็นกับแจ็คสันและพวกเราบ่อย ๆ นะ ได้ไหม?”

ตอนนี้ทิฟฟานี่เป็นความหวังเดียวของซัมเมอร์ ถ้าไม่มีทิฟฟานี่ ซัมเมอร์รู้ดีว่าลูกชายและสามีของเธอคงไม่มานั่งร่วมโต๊ะทานมื้อเย็นกันแบบนี้ ทิฟฟานี่สบตากับซัมเมอร์ที่มองมาเต็มไปด้วยความเลื่อมใสและรู้สึกถึงหนักความหนัก

อึ้งบนไหล่ของเธอ “ดะ ได้ค่ะ! เดี๋ยวจะพามานะคะ! ฉันมันถึงมันค่อนข้างจะยุ่งยากที่ต้องทำอาหารเองอยู่แล้ว เพราะอย่างนั้น ได้ค่ะ เราจะมาเพื่อหาของกินแน่นอนค่ะ... ถ้าคุณไม่ติดอะไร ก็ได้เลยค่ะ”

ทิฟฟานี่ไม่เตรียมตัวมารับมือคลี่คลายความตึงเครียดนี้ ไม่สามารถทนนั่งต่อไปได้อีก แม้หนึ่งวินาที เธอลุกขึ้นและขอตัวพร้อมเดินออกไป

“แจ็คสัน เวสต์! คุณทำแบบนี้ได้ยังไง? ไม่ใช่เราแค่ต้องนั่งตั้งหน้าตั้งตารอหรือไง?” เธอตำหนิเขา “คุณช่วยทำตัวดี ๆ กับพ่อคุณสักครั้งไม่ได้เหรอ? เรากำลังจะแต่งงานกันนะ พระเจ้า! ไปกินข้าวบ้านพ่อแม่คุณเป็นสิ่งที่ต้องทำ เป็นที่ต้องทำเป็นประจำ! ถ้าคุณยังทำตัวแบบนี้ ทุกครั้ง คุณกำลังชี้ชะตาฉันที่เป็นคนกลางที่รู้สึกอึดอัดไม่รู้จบ! ข้อร้องนะที่รัก แม่ของคุณ ต้องการฉันเพื่อช่วยให้คุณกับพ่อดีกันและฉันก็อยากช่วยเธอ ฉันอยากให้มันเกิดขึ้น แต่คุณ… คุณทำเรื่องนี้ให้มันยุ่งยากมากขึ้นไปอีก!”

“ฉันไม่ได้เรียกร้องให้คุณรักหรือเคารพเขา ฉันไม่แม้กระทั่งจะขอให้คุณยิ้มหรือเป็นมิตรกับเขา” เธอพึมพำ “ทั้งหมดที่ฉันจะถามคุณคือคุณจะหยุดทุกสิ่งที่มันทำให้เกิด สถานการณ์ที่น่าอึดอัดนี้เพื่อทุกคนได้ไหม?”

แจ็คสันคงมีมุกตลกมาล้อเล่นกับพวกเขาได้ถ้ามันเป็นเรื่องของทุกสิ่งที่มีและสามารถจินตนาการได้ แต่มันเป็นเพียงข้อยกเว้นเดียว ความชอกช้ำที่อยู่กับเขามาถึงสองทศวรรษ น่ารำคาญจริงๆ ไม่ว่าเขาจะรวบรวมความกล้ามากขนาดไหนเพื่อให้อภัย แต่มันก็สลายไปเมื่อวางสายตาทอดไปที่พ่อของเขา

แจ็คสันพ่นควันบุหรี่ออกมาเพื่อซ่อนคำอธิบายของเขาที่ไม่อาจเอื้อนเอ่ยออกมาได้

เขาสงสัยว่าความขัดแย้งที่เขาประสบพบเจอนั้นมันเป็นสิ่งที่ทิฟฟานี่สุดที่รักของเขาจะสามารถเข้าใจได้หรือเปล่า