เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 591

มองเขาที่อยู่ในความเงียบราวกับหินอย่างกะทันหันเกิดประกายไฟน่ากลัวลุกโพลงในทิฟฟานี่ ทันใดนั้นเอง เธอก็ดูหมิ่นผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เธอดูถูกเขามากจนคิดย้อนกลับไปถึง ครั้งสุดท้ายที่พวกเขาทะเลาะกันจนทำให้เธอตัดสินใจที่จะเลิกลา

มันไม่ใช่ว่าเธอต้องการให้แจ็คสันยอมตามความต้องการของเธอหรือตกนรกเพื่อทำให้เธอมีความสุขหรือแม้กระทั้งให้อภัยกับความผิดของแอตติคัสที่เป็นพ่อที่ขาดคววามรับผิดชอบ ทั้งหมดที่เธอต้องการคือให้แจ็คสันมีความอดทนอดกลั้นสักนิดก็ยังดีเพื่อรวบรวมความกล้าสักหน่อยให้มันเพียงพอ เมื่อเขาต้องอยู่เดียวห้องเดียวกันกับพ่อเขา จะได้ไม่มีใครรู้สึกแย่

ในบรรดาพวกเขาทั้งสี่คน ทิฟฟานี่คือคนนอก การเข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่ง ลำพังก็กังวลหนักมากอยู่พอแล้วจนอาจกลายเป็นความกลุ้มใจได้ง่าย ๆ สิ่งสุดท้ายที่เธอต้องการคือการติดอยู่กลางสงครามเย็นในขณะที่เป็นส่วนหนึ่งในความอึดอัดนั้นอยู่แล้ว มันทำให้เธอเสียใจและอยากออกมา แล้วไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับมันอีก อย่างไรก็ตาม เธอคงไม่อาจทำได้ นั่นเพราะผู้ชายตรงหน้าเธอเป็นความรักในชีวิตของเธอ พวกเขากำลังจะแต่งงานกัน

ทิฟฟานี่อยากให้เขาปล่อยภาระและอดีตทั้งหมดที่ยึดติดไป เพื่อที่พวกเขาจะได้รับมือกับอนาคตไปด้วยกัน แต่ตอนนี้ ทิฟฟานี่คิดว่าเธอได้ทิ้งทั้งหัวใจและวิญญาณลงไปในเหวลึกที่ไม่อาจเติมเต็มได้ เธอพยายามแล้วแต่เธอก็ไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้

ส่วนที่แย่ที่สุดของสายเลือดแจ็คสัน เวสต์คือไม่พยายามที่จะคุยเรื่องนี้กับเธอเลย! เธอไม่ชอบที่ทุกคนกลับเข้าสู่ความเงียบงัน เห็นได้ชัดว่าตอนนี้ทุกคนกำลังจมอยู่กับความคิด ของตัวเอง ถ้าอย่างนั้นทำไมพวกเขาถึงไม่เปล่งเสียงออกมาพร้อมกัน? การสื่อสารไม่ใช่ว่าเป็นส่วนสำคัญของการมีปฏิสัมพันธ์สำหรับมนุษย์หรอกเหรอ? แล้วผู้คนจะคาดหวังให้แก้ไขอะไรได้ถ้าไม่สื่อสารกัน?

“แจ็คสัน เวสต์! คุณกำลังคิดอะไร?” ทิฟฟานี่พลุ่งพล่านด้วยความโกรธ “ฉัน ที่อย่างน้อยก็ตกอยู่ในสถานการณ์เหมือนคุณ ทำไมคุณไม่เห็นใจแบบเดียวกันฉันบ้างฮะ? อย่างน้อยที่สุด คุณช่วยเริ่มอย่างค่อยเป็นค่อยไปได้ไหม? ฉันไม่รู้นะ บางทีอาจปฏิบัติกับเขาเหมือนเขาเป็นคนแปลกหน้าไปเลยเพื่อความเปลี่ยนแปลงไง? เพราะอย่างน้อย คุณคงไม่มอง คนแปลกหน้าอย่างน่าเกลียดตอนที่คุณกำลังทานข้าวกับเขาก่อนจะเดินหุนหันออกประตูไปทันทีใช่ไหมล่ะ? พระเจ้า ฉันไม่ได้เรียกร้องเยอะเลยนะแจ็คสัน ฉันแค่ต้องการมั่นใจว่าทุกครั้งที่ เราทานข้าวกับพ่อแม่คุณเนี่ย บรรยากาศอึดอัดนี่จะไม่เกิดขึ้น ฉันไม่ได้รอมาเจอสิ่งนี้นะ อย่างน้อย ๆ คุณช่วยทำให้ได้หน่อยได้ไหม ?

ช่างน่าเสียดาย แจ็คสันได้กลายเป็นคนที่มีนิสัยเสียง่ายเหมือนเธอ ตอนนี้คำพูดของทิฟฟานี่ช่างน่ารำคาญกับหูเขาเหลือเกิน ในขณะเดียวกันสมองของเขาก็เดือดดาลเกินกว่า จะมาไตร่ตรองพวกมัน

“หยุดเถอะ นี่มันไม่เกี่ยวกับคุณ!” เขาตะคอกใส่อย่างเย็นชา ”และนี่คือความจริง ผมไม่เคยอยากมาที่นี่เลย”

ความขมขื่นเกาะกินหัวใจทิฟฟานี่ พวกเขาเพิ่งจะสัญญากันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ท่ามกลางความเบิกบานและพูดเจื้อยแจ้ว! แต่ตอนนี้ความมีชีวิตชีวาของพวกเขาเปลี่ยนไป เกินกว่าจะจำได้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาตะคอกใส่เธอด้วยลักษณะท่าทางที่เขาไม่เคยเป็นมาก่อน

เกิดอะไรผิดปกติที่เบื้องหลังนั้นที่ไปทิ่มแทงต่อมโมโหของเขา? ทิฟฟานี่แทบไม่รู้อะไรเลย ที่เธอรู้คือ อย่างไรก็ตามเขาหมดความอดทนิดกลั้นกับเธอแล้ว

“โอ้ อย่างนั้นสินะ แล้วมันจะเป็นยังไงต่อไป? ก็ดี! ฉันจะหยุด ฉันจะหยุดมันไปตลอด! ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ถ้าคุณเกลียดที่จะไปที่ไหน งั้นก็ไม่ต้องรวมฉันเข้าไปด้วย ที่จริงแล้ว ฉันจะไม่ตามไปกับคุณ ถึงแม้ว่าคุณจะอยากไปที่บ้านพ่อแม่ของคุณก็ตาม!” เธอโกรธจัด “พระเจ้ารู้ว่าทั้งหมดนี้ทำให้ ฉันเหนื่อยแค่ไหน ฉันจะกลับบ้าน”

ได้ยินเขาขอโทษ ได้ดับไฟกรุ่นโกรธของทิฟฟานี่ได้อย่างน่าฉงน แต่หญิงสาวยังคงเดินต่อไปในการตอบสนอง แจ็คสันยังคงติดตามเธอด้วยการขับรถช้าเหมือนหอยทาก

“โอ๋ เอาน่า! คุณพูดกับผมได้ไหม นายหญิงของผม? ผมหมายถึงตอนที่ผมพูดว่าผู้รู้ว่าผมผิด ได้โปรดให้อภัยผมหน่อย… ผมสาบานว่าผมจะไม่ทำมันอีก ตกลงไหม? ผมพลาดไปจริง ๆ ตอนนั้น นั่นเป็นเพียงเหตุผลเดียวที่ผมมองไม่เห็นว่าคุณรู้สึกยังไง แต่ว่า ฟังนะ ทิฟฟี่ ผมจะไม่ย้อนกลับไปที่ผมสัญญากับคุณ ผมสาบาน ผมแค่ต้องการเวลา คุณให้ผมได้ไหม?” เขาอ้อนวอน “ตรง ๆ เลยนะ มันไม่มีทางเลยที่ชายชราคนนั้นและผมจะสามารถเป็นอะไรที่เป็นคู่พ่อลูกสุขสันต์ได้ แต่ผมเคราะห์ร้ายถ้าผมไม่ทำงานหนักเพื่อ เจอเขาเหมือนคนแปลกหน้าที่คุ้นเคยดี ผมจะทำให้ถึงที่สุดเพื่อรักษาระยะห่างระหว่างพวกเราต่อไป ผมไม่อาจสนิทกับเขาได้ ในท้ายที่สุด แต่ผมจะไม่แสดงออกอย่างน่ารังเกียจ ออกมาด้วยเช่นกัน ดีไหม?”

มันเป็นแบบนั้นแหละ ทิฟฟานี่คิด ก่อนจะกลับไปหาเขาและขึ้นรถไป “ฉันไปด้วยเพราะว่าฉันใส่รองเท้าส้นสูงและมันไม่ง่ายเลยที่จะเดินบนรองเท้านี่” เธอพูดและแกล้งทำเป็นเกรี้ยวกราด “ส่งฉันกลับบ้าน บ้านของฉันนะไม่ใช่บ้านคุณ ฉันไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะมาคุยกับคุณและฉันจะจ่ายค่าเดินทางให้คุณเอง”

แจ็คสันจอดรถข้างถนน “โอ้ ดูหมิ่นมากเลยนะ! คุณคิดว่าผมต้องการเงินหรอ? ไม่เลย คุณผู้หญิง สิ่งที่ผมต้องการตอนนี้คือภรรยาสุดสวยเพื่อให้ความอบอุ่นแก่ความหนาวเหน็บของผมและเตียงเย็น ๆ ... จริงจังเหรอเนี่ย เลิกโกรธผมได้แล้ว คุณสามารถระบายความไม่พอใจของคุณออกมาตะโกนใส่ผมหรืออะไรก็ได้ที่คุณปรารถนา เมื่อเราไปถึงบ้าน ‘เคไหม? คุณให้อภัยผู้ชายคนที่ขอโทษโดยทันทีได้ไหม? เถอะนะ มาที่บ้านผม ได้ไหม? ผมหมายถึง เมื่อคุณคิดถึงมัน สิ่งที่เราสองคนต้องการตอนนี้คืออะไรแบบที่ ‘สร้างสัมพันธ์’ กัน”

“ฝันไปเถอะ ที่รัก!” ทิฟฟานี่กรอกตา “คุณขอโทษโดยทันทีแทบจะทุกครั้ง ยังไงก็แล้วแต่ ฉันรู้จักคุณดี แจ็คสัน เวสต์ ‘ปรมาจารย์นักล่าผู้หญิง’ คุณขอโทษเสมอไม่ว่าใครจะเป็นคนผิด นั่นเพราะว่ามันเป็นปกติของการแก้ปัญหาสำหรับคุณ คุณลงมือทำมันโดยไม่ลังเล คุณไม่ได้หมายความอย่างนั้นจริง ๆ พระเจ้า นี่มันน่าหงุดหงิดซึ่งฉันแค่ต้องการกลับบ้าน! นี่คุณมองแม่คุณดีหรือเปล่าตอนที่เดินหุนหันออกมา? และพ่อของคุณคนที่นิ่งเงียบพร้อมความรู้สึกผิดบนใบหน้าน่ะ ได้มองบ้างไหม?”