เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 595

แจ็คสันปรากฏตัวที่ขั้นบันไดที่นำไปสู่ที่พักของครอบครัวเลนในเช้าวันรุ่งขึ้นขณะที่ฟ้ากำลังเริ่มสว่าง ข้างหลังเขามีขบวนรถที่เรียงกันเป็นแถวอย่างเรียบร้อยด้านนอกทางเข้าของอาคาร

ทิฟฟานี่เพิ่งจะลุกจากเตียง (อย่างไม่เต็มใจ) หลังจากได้รับโทรศัพท์จากคู่หมั้นของเธอ ก่อนจะลากตัวเองไปอาบน้ำ ในทางกลับกัน ลิเลียนรู้สึกตื่นเต้นกับงานนี้มาก เธอแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว ดังนั้นเธอจึงช่วยแต่งหน้าให้ลูกสาวของเธอ

“เอ่อ เด็กสมัยนี้! เมื่อคืนฉันบอกให้เธอนอนแต่หัวค่ำ แต่เธอก็ไม่ฟัง ดูเธอตอนนี้สิ เธอแทบจะลืมตาไม่ขึ้นด้วยซ้ำ!” เธอตำหนิ “แจ็คสันรออยู่ข้างล่างแล้วนะสาวน้อย ดูรถเหล่านั้นที่จอดอยู่ข้างนอกสิ ฮี้! ครอบครัวเวสต์ก็แบบนี้แหละเนอะ ขนาดเพียงพิธีหมั้นยังขนาดนี้แล้วงานแต่งงานจะยิ่งใหญ่ขนาดไหน?”

ทิฟฟานี่อ้าปากหาวอีกครั้งต่อหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง “เราค่อย เอ่อ คุยกันทีหลังได้ไหมแม่? เราต้องไปที่ เอ่อ ไปที่ร้านอาหารเพื่อทานอาหารกลางวัน ถูกไหม?” เธอพูดอย่างเบลอ ๆ “ฉันแบบ ง่วงนอนมากเลยตอนนี้ ฉันอยากจะกลับไปนอนมาก เมื่อคืนแม่ก็นอนดึกเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? แม่ หาว ตื่นไหวได้ยังไงเนี่ย?”

ลิเลียนจับหูของหญิงสาวแล้วบีบแน่น “นั่นเป็นเพราะผู้ใหญ่ที่เหมาะสมอย่างฉันรู้ดีว่ายังมีสิ่งสำคัญในชีวิตมากกว่าการนอนหลับ! ต่างจากสาว ๆ อย่างเธอ เด็ก ๆ แบบเธอไม่มีความสำนึกว่าอะไรสำคัญกว่าอะไร! แจ็คสันมาถึงตั้งนานแล้วแต่เธอไม่มีปัญหาที่จะนอนอยู่บนเตียงต่อ มารยาททรามอะไรอย่างนี้! ฮึ รีบไปแต่งตัวซะ จะได้รีบลงไปหาเขาให้เร็วที่สุด อีกอย่าง ฉันไม่ได้ยินข่าวเกี่ยวกับแอริเลย เธอไม่มาเหรอ?”

การเอ่ยถึงแอเรียนเป็นสัญญาณปลุกเล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับทิฟฟานี่ “เอ่อ หนูควรโทรไปถามเธอ เธอควรจะมาถึงสนามบินเมืองหลวงตอนเที่ยงวันนี้ เธอบอกว่าเธอจะรีบมาหาเราด้วยความเร็วสูงสุดเพราะเธอไม่อยากพลาดเรื่องสำคัญเช่นนี้ เธอสัญญากับหนูไว้แบบนี้ระหว่างที่เราโทรวิดีโอคอลกันเมื่อคืน”

ทิฟฟานี่โทรหาแอเรียน แต่เธอถูกต่อสายไปที่ข้อความอัตโนมัติที่แจ้งเธอว่าเธอไม่สามารถติดต่อแอเรียนได้ในขณะนี้ ทิฟฟานี่ให้เหตุผลว่าเพื่อนของเธอคงจะยังอยู่ในระหว่างเที่ยวบิน เธอจึงตัดสินใจว่าเดี๋ยวค่อยโทรไปใหม่

ขณะที่ทั้งหมดนี้กำลังเกิดขึ้น แจ็คสันรออย่างใจจดใจจ่ออยู่ที่ชั้นล่างกว่าหนึ่งชั่วโมง เขาเริ่มกระสับกระส่ายมากขึ้น “พวกคุณรออยู่ที่นี่ ผมจะไปดูว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม”

ลิเลียนเปิดประตูและรีบตอบ “โอ้ คุณเอง แจ็คสัน! เอ่อ เราเกือบจะพร้อมแล้ว ไม่ต้องกังวลนะ ตกลงไหม? ทิฟฟ์กำลังแต่งหน้าอยู่ เธอจะเสร็จเร็ว ๆ นี้แหละ!”

ช่างเป็นช่วงเวลาที่หายากที่แก้มของแจ็คสันกลายเป็นสีชมพูขี้เล่นซึ่งเกิดขึ้นเมื่อชายคนนั้นตระหนักว่าความสัมพันธ์ของเขากับลิเลียนได้ยกระดับเป็นญาติสะใภ้ “โอ้ เจ๋งไปเลย ใช่ ผม เอ่อ จะเข้าไปทักทายแล้วกลับออกไป คุณสองคนค่อยตามไปหลังจากนั้น ผมหมายถึงหลังจากที่เธอเสร็จแล้ว”

น่าเสียดายที่อารมณ์ที่ดีของเขาลดลงเล็กน้อยในขณะที่เขาก้าวเข้าไปในห้องของทิฟฟานี่ เพราะดูเถิด เจ้าสาวของเขาผล็อยหลับไปอยู่ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งของเธอ เขานอนไม่หลับทั้งคืนเพราะตื่นเต้นกับวันนี้และกระโจนเข้าสู่ความวุ่นวายเพื่อมาพบเธอและนี่คือวิธีที่ทิฟฟ์เลือกที่จะต้อนรับวันหมั้นของพวกเขาเหรอ?

ลิเลียนดึงทิฟฟานี่ออกจากโต๊ะอย่างรวดเร็ว “โอ๊ย อะไรเนี่ย แจ็คสันมาแล้ว!”

ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างขึ้นทันที ดวงตาที่เจิดจ้าและแวววับของเธอจะใช้เวลาสักระยะเพื่อเพ่งเล็งไปที่ชายที่ยืนอยู่ข้างแม่ของเธอ

แจ็คสันเปิดประตูรถและกวักมือเรียก "ทำตัวตามสบายเลย ผมบอกคุณไปแล้วว่าผมจะไม่ให้อะไรคุณนอกจากสิ่งที่ดีที่สุด ดังนั้น ไม่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เกินตัวเลย คุณอยากรู้ไหมว่าการเอิกเกริกมีลักษณะอย่างไร? รอดูในวันแต่งงานเอาเองก็แล้วกัน”

แม้ว่าทิฟฟานี่จะสับสนแต่เธอก็รู้สึกค่อนข้างเป็นกลางเกี่ยวกับเรื่องนี้ อย่างไรก็ตาม ลิเลียนพอใจกับความยิ่งใหญ่นี้มาก เธอใฝ่ฝันที่จะลุกขึ้นเหมือนนกฟีนิกซ์ตั้งแต่การล่มสลายของครอบครัวเลนและตอนนี้ความปรารถนาของเธอก็เป็นจริงในที่สุด

ขบวนรถไปถึงโรงแรมห้าดาวในเวลาสิบโมงครึ่งในตอนเช้า ที่นั่นสมาชิกของชนชั้นสูงได้มารวมตัวกันเป็นกลุ่มคนจำนวนมากภายในห้องโถงที่กว้างขวางของโรงแรม ซัมเมอร์และแอตติคัสซึ่งมาถึงนานแล้วตั้งแต่ก่อนหน้านี้กำลังรออยู่

ห้องโถงได้รับการตกแต่งอย่างไม่มีที่ติ พิธีการอันแสนโรแมนติกแต่โอ่อ่าที่ธรรมดาที่สุด 2 แบบ ได้แก่ ดอกไม้สดประดับประดาทุกบานและทุกมุมของประตู ดอกกุหลาบสีขาวระดับพรีเมียมที่ปกคลุมขั้นบันไดถูกจัดเตรียมไว้แล้ว หากต้องบรรยายถึงความงดงามที่แท้จริงของการจัดเตรียมนี้สิ่งที่ดีที่สุดที่พวกเขาสามารถอธิบายได้ก็คือมันเป็นเรื่องของสังคมชั้นสูง การโอ้อวด ความหรูหราโดยปราศจากความผิดพลาดหรือข้อบกพร่อง

ทั้งหมดนี้เป็นการกระตุ้นความวิตกกังวลของทิฟฟานี่ ขณะที่เธอมองดูผู้คนมากมายที่อยู่ตรงหน้าเธอมือของเธอก็กำข้อมือของแจ็คสันแน่นโดยไม่ยอมปล่อย “แจ็คสัน? ฉันไม่คิดว่าฉันสามารถรับมือกับสิ่งนี้ได้ อืม เราแบบว่า ไปหาที่เงียบ ๆ ที่ไม่มีใครนอกจากเราได้ไหม?”

“หือ มีอะไรเหรอ?” แจ็คสันพูดอย่างแปลกใจ “ความยิ่งใหญ่ทำให้คุณประหม่าหรือเป็นเพราะการหมั้นหมายของเรา? ผมหมายความว่า ไม่ใช่ว่าคุณไม่เคยผ่านพิธีการและงานสำคัญอย่างเช่นนี้มาก่อนหรอกเหรอ…”