เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 599

ถ้าแอเรียนไม่กังวลว่าจะทำลายพิธีหมั้นของทิฟฟานี่ เธอก็คงจะเหวี่ยงหมัดไปแล้ว

พูดตามตรง แม้แต่แอเรียนก็ยังรู้สึกไม่สบายใจที่เธอกลายเป็นคนขี้โวยวายตั้งแต่เกิดเหตุการณ์แอรี่ คินซีย์ในตอนนั้น ดูเหมือนว่าวิธีที่ดีที่สุดในการแก้ปัญหาที่อาจต้องใช้หมัดของเธอคือการใช้กำปั้นของเธอโดยไม่พูดอะไรอีกเลย บางครั้ง การกระทำก็สำคัญกว่าคำพูด… อย่างแท้จริง

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อทำให้ตัวเองสงบลง “บอกฉันที คุณได้ตีชายชราบนชั้นแปดก่อนหน้านี้หรือไม่? และก่อนที่คุณจะพยายามดูหมิ่นฉัน ไม่ ฉันจะไม่สนใจเรื่องไร้สาระของคุณ ฉันมีวีดีโอจากกล้องวงจรปิดติดตัวและบอกตามตรงว่าฉันต้องการแก้ไขปัญหานี้ในวันนี้ ไม่อย่างนั้นคุณจะไปไหนไม่ได้ อยากเดิมพันดูมั้ยล่ะ?"

ความตกตะลึงจากการถูกเปิดเผยผ่านสายตาของผู้หญิง ถึงกระนั้นเธอก็ฟื้นความสงบของเธออย่างรวดเร็ว “พูดบ้าอะไรนังบ้านี่? ชายชราคนนั้นเริ่มมันโดยการชนฉัน!” เธอโต้แย้ง “นอกจากนี้ ฉันหยุดสงสัยไม่ได้แล้ว ใครให้เธอพูดกับฉันแบบนี้ ฮะ? เธอคิดว่าฉันจะถูกหยุดโดยผู้หญิงบ้าบางตัวเหรอ? หรือเธอจะบอกฉันว่าชายชราคนนั้นคือคุณปู่ของเธอ? ฉันหมายความว่าเขามีกลิ่นเหม็นของราชินีสวัสดิการแบบเดียวกับเธอเช่นกัน” เธอพูดติดตลก “พระเจ้า พวกเธอไม่เข้าใจว่าเธอไม่เข้ากับที่นี่ใช่ไหม? พวกเธอควรจะไปให้พ้น ก่อนที่เธอจะทำให้ตัวเองขายขี้หน้า”

แอเรียนรู้ดีว่าหากมีแรงผลักดัน เธอก็จะไม่สามารถหยุดผู้หญิงคนนั้นไม่ให้ไปไหนได้เพียงเพราะแจ็คสัน ไม่ใช่เธอ เป็นหัวหน้าของงานทั้งหมด แอเรียนตั้งใจให้คำพูดของเธอเป็นภัยคุกคาม แต่แจ็คสันยุ่งเกินกว่าจะกังวลเรื่องการเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นการส่วนตัวในขณะที่เธอเชื่อว่าเธอต้องจัดการสิ่งต่าง ๆ ด้วยมือของเธอเอง

ดังนั้น แอเรียนจึงเฉื่อยและจับผมของหญิงสาวเต็มกำมือพลางตบมือของเธอเข้าเหนือปากของอีกคนก่อนที่คนนั้นจะทันได้กรีดร้อง

ผู้ชายที่ยืนอยู่รอบตัวเธอหน้าซีด พวกเขาทั้งหมดตกใจเกินกว่าจะแยกพวกเธอ

แอเรียนดึงผู้หญิงคนนั้นไปที่ประตูที่นำไปสู่ห้องจัดงาน “งั้นเรามาแก้ปัญหาของเรากันดีไหม?”

ความกวนโอ๊ยกลายเป็นความโกรธและหญิงสาวคนนั้นก็โจมตีสวนกลับพลางกระชากผมของแอเรียนด้วยมือเดียว “ไปตายซะ นังบ้า นังสารเลว! บ้าจริง! แล้วถ้าฉันเตะขอทานเฒ่าคนนั้นล่ะ จะทำไม ฮะ? แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร!?” เธอกรีดร้อง “นังบ้า คิดว่าแกสามารถทำแบบนี้กับฉันได้เหรอ ฉันจะทำให้แน่ใจว่าแกจะได้ตายดีในวันนี้แหละ!!!”

แอเรียนไม่มีอารมณ์จะพูด เธอจึงปล่อยหมัดแทนคำพูด ในชั่วพริบตา ผู้หญิงสองคนก็พุ่งเข้าหากันอย่างชุลมุน

เนื่องจากผู้หญิงคนนั้นสวมชุดราตรี การเคลื่อนไหวของเธอจึงถูกจำกัด อย่างไรก็ตาม แอเรียนมีข้อได้เปรียบในการสวมชุดสตรีทลำลอง ซึ่งทำให้การชกง่ายขึ้น เมื่อถึงเวลาที่ผู้หญิงคนนั้นถูกโจมตีจนชุดของเธอเลอะเทอะพอ ๆ กับเครื่องสำอางบนหน้าของเธอ แอเรียนกลับยังดูเหมือนเดิมซะส่วนใหญ่

ชายหนุ่มที่ได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตั้งแต่เริ่มต้น ในที่สุดก็กลับมาจากอาการตกใจจนมีคนหนึ่งถามออกมาดัง ๆ ว่า “พวกนาย พวกเขากำลัง… พวกเขากำลังตีกันอยู่เหรอ? หนึ่งในนั้นดูคุ้น ๆ นะ มีใครรู้บ้าไหมว่านั่นใคร?”

หนึ่งในนั้นสอดแนมมาร์คที่ยืนเด่นออกมาจากฝูงชน ก่อนที่ความสยองขวัญจะปรากฎบนใบหน้าของเขา “เฮ้ย ฉันคิดว่าหนึ่งในนั้นอาจจะเป็นแอเรียน วินน์ ฉันหมายถึงแอเรียน เทรมอนต์! บ้าแล้ว!” เขากระซิบตะโกน “อย่ายืนเฉยสิพวกโง่! เราต้องแยกพวกเขาเดี๋ยวนี้ ฉันจะไปบอกคุณเทรมอนต์เกี่ยวกับเรื่องนี้!”

เมื่อมาร์คได้ยินครั้งแรกว่าแอเรียนเริ่มการทะเลาะวิวาท เขารู้สึกได้ว่าขมับของเขาเต้นเป็นจังหวะ แอเรียนไม่เคยเป็นคนประเภทรุนแรงมาก่อนไม่ใช่เหรอ? นี่อาจเป็นการแตกแขนงของการผูกมัดเธออย่างแน่นหนาเมื่อเธอยังเป็นเด็กจนตอนนี้ ความโกรธที่ถูกกักขังทั้งหมดที่ซ่อนอยู่ลึกในอกของเธอจึงระเบิดออกมาเพื่อปลดปล่อยมันอย่างนั้นเหรอ? เขาเพิ่งละสายตาจากเธอเพียงชั่วขณะหนึ่งและตอนนี้เธอกำลังทุบตีผู้คนในงานปาร์ตี้แล้ว ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขารู้สึกเหมือนกำลังเห็นลูกของตนเองกำลังเผชิญกับช่วงกบฏในช่วงวัยรุ่นของเธอ

ดวงตาของมาร์คเฉียบแหลมด้วยเจตนาฆ่า เขาใช้นิ้วลูบไล้รอยเปื้อนเลือดบนแก้มของแอเรียนก่อนจะตอบโต้ด้วยเสียงเฉียบขมจนสามารถผ่าเนื้อได้ “คุณคิดว่าโคลอี้เป็นคนเดียวที่ได้รับบาดเจ็บเหรอ? คุณกำลังแนะนำให้ผมยืนที่นี่และปล่อยให้ภรรยาของผมต้องยอมอย่างนั้นเหรอ? หึ ผมไม่มีนิสัยชอบให้อภัยใครก็ตามที่ข้ามผม ตลอดมา เนื่องจากนี่คืองานหมั้นของแจ็คสัน เวสต์ ผมจะปล่อยผู้หญิงคนนี้ไปในตอนนี้ แต่เมื่อพิธีสิ้นสุดลง... ผมจะแสดงให้คุณเห็นว่าผู้ใหญ่ที่แท้จริงเขาเจ๊ากันอย่างไร”

ผู้หญิงคนนั้น โคลอี้ รู้สึกว่าขาของเธอหักขณะที่เธอล้มลงกับพื้น “ข-ขอโทษ! ฉันขอโทษ! ฉันไม่รู้ คุณเทรมอนต์ ได้โปรดเมตตาฉันด้วย!”

มาร์คเมินผู้หญิงที่อ้อนวอนจากพื้นและส่งสายตาให้บอดี้การ์ดของเขา หลังจากนั้น เขาก็อุ้มแอเรียนไปที่ห้องพัก

หญิงสาวไม่ได้พยายามที่จะต่อสู้ ด้วยท่าทางที่พ่ายแพ้ เธอดูเหมือนตัวสร้างปัญหาที่โยนตัวเองเข้าไปในการทะเลาะวิวาทและตอนนี้กำลังถูกพ่อแม่ที่ผิดหวังของเธอลากกลับบ้าน

เมื่อเธอเข้าไปในห้องพัก ธัญญ่าและนายาก็ตกใจที่เธอดูแย่มาก “อา-อา-แอริ! เกิดบ้าอะไรขึ้น ... ? ทำไมเธอถึงอยู่ในสภาพนี้?”

แอเรียนทำเป็นเฉไฉอย่างเฉยเมยและตอบว่า “ฉันพบผู้หญิงคนนั้นที่ตีคุณปู่แอนเดอร์สัน หล่อนเป็นขยะที่ชื่อโคลอี้หรืออะไรทำนองนั้น ยังไงก็ตาม ฉันอยากให้เราคุยกันอย่างสุภาพ แต่หล่อนช่างหัวแข็ง ฉันก็เลยต้องใช้หมัด เธอรู้ไหม บางครั้งเธอก็ต้องสู้กับไฟด้วยไฟ ฉันจะทำอะไรได้อีก? หล่อนเป็นเด็กกองทุน แม้ว่าเธอจะส่งหล่อนไปให้ตำรวจ หล่อนอาจจะได้รับคำพูดที่เข้มงวดและจากนั้นก็ได้รับการประกันตัว มันไร้ประโยชน์ ฮึก! แค่นึกถึงหล่อนที่ไม่รู้สึกหวั่นใจที่จะตีชายชราที่ไม่เป็นอันตราย ฉันก็โกรธแล้ว! หล่อนช่างเป็นนังสารเลวเกรดเอ!!!”