เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 613

ใบหน้าของอายปรากฏสีหน้าเจ็บปวด “ฉันนึกว่าเราอยู่ใกล้กัน เธอกลัวว่าฉันจะรู้ว่าเธออาศัยอยู่ที่ไหนเหรอ? ฉันกำลังวางแผนจะเชิญเธอไปเที่ยวช็อปปิ้งสุดสัปดาห์นี้ นี่ทำให้ฉันเศร้ามาก ฉันปฏิบัติต่อเธอเหมือนเพื่อน แต่ดูเหมือนว่าเธอจะเห็นฉันเป็นแค่เพื่อนร่วมงานเท่านั้น!”

ทิฟฟานี่มองไปรอบ ๆ อย่างกังวลใจพลางกลัวว่าจู่ ๆ แจ็คสันจะปรากฏตัวขึ้น ทั้งออฟฟิศจะรู้เรื่องพวกเขาถ้ามีคนปากกว้างอย่างอายรู้เรื่องนี้ ทุกคนคงรู้ว่าเธอเป็นเจ้านายหญิงในอนาคตของพวกเขา เธอเย้ยหยัน “มีอะไรให้ต้องกลัวด้วยเหรอ?” เธอเขียนที่อยู่ของบ้านเธอลง

ตาของอายเป็นประกาย “เรากำลังจะไปทางเดียวกันจริง ๆ ด้วย! บ้านของฉันอยู่ในละแวกเล็ก ๆ ตรงข้ามกับเธอ บ้านของเธออยู่ในพื้นที่ที่มีราคาแพงกว่าของฉัน ฉันว่าแล้วว่าเธอต้องมาจากครอบครัวที่มีฐานะ!”

นี่มันเกินความคาดหมายของทิฟฟานี่โดยสิ้นเชิง มันจะมีความบังเอิญเช่นนั้นได้อย่างไร? เธออยากให้ผู้ลักพาตัวสองสามคนมาปรากฏตัวแล้วลากอายออกไปทันทีจริง ๆ “อืม… ฉันอาจจะไม่กลับบ้านคืนนี้ ฉันจะไปบ้านเพื่อน ฉันคิดว่าวันนี้เธอจะต้องกลับบ้านด้วยตัวเองนะ”

ยิ่งทิฟฟานี่ปฏิเสธมากเท่าไหร่ อายก็ยิ่งเกาะติดเธอมากขึ้นเท่านั้น “ทำไมฉันรู้สึกว่าเธอไม่อยากกลับบ้านกับฉันจริง ๆ? ทำไมเธอถึงลึกลับจัง? ฉันสามารถหลีกเลี่ยงการเพิ่มเงินในการเรียกร้องค่าขนส่งของฉันได้เสมอ…”

ทันใดนั้น ทิฟฟานี่ก็เห็นรถ Porsche ที่กำลังมุ่งหน้ามาทางพวกเขา เธอเริ่มตื่นตระหนก “ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากกลับบ้านกับเธอ สุดสัปดาห์นี้ไปช้อปปิ้งกัน ตกลงไหม? ตกลง ให้ตายสิ… ทำไมไม่มีคนขับแท็กซี่เลย… นี่น่าจะเป็นจุดที่ดีที่สุดสำหรับการเรียกแท็กซี่…”

อายเห็นรถของแจ็คสันด้วย เธอแนะนำอย่างกล้าหาญว่า “เธอคิดว่าคุณเวสต์จะส่งเรากลับบ้านไหมถ้าเราถามเขา?”

จิตใจของทิฟฟานี่กำลังวูบวาบ เธอถูกเปิดโปงแล้วเหรอ?

ไม่นานหลังจากนั้น แจ็คสันก็จอดรถตรงหน้าพวกเขา เขาเลื่อนหน้าต่างลงและยิ้ม “เรียกแท็กซี่ไม่ได้เหรอ? เดี๋ยวผมไปส่ง มันอันตรายสำหรับผู้หญิงสองคนที่จะออกไปคนเดียวในตอนกลางคืน” เขาจงใจหลีกเลี่ยงการมองทิฟฟานี่เมื่อเขาพูด

อายไม่ได้สังเกตเห็นอะไรผิดปกติและยิ้มอย่างหลงใหล "ใช่ ๆ คุณใจดีที่สุดเลยคุณเวสต์!”

หมายความว่าเธอยังไม่ถูกเปิดโปงเหรอ? ทิฟฟานี่ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก โชคดีที่ผู้ชายของเธอแสดงเก่ง เธอยิ้มอย่างอาย ๆ เพื่อเล่นตาม ขณะที่เธอพูดว่า “ไม่ได้รบกวนใช่ไหม?”

แจ็คสันมองทิฟฟานี่อย่างมีความหมายและพูดว่า “ขึ้นรถเลย”

เธอปีนไปนั่งบนที่นั่งผู้โดยสารอย่างเคยชินก่อนจะเตะรองเท้าที่เธอสวมมาทั้งวันและพับขาของเธอบนเบาะนั่ง

อายที่นั่งเบาะหลังกำลังมองทิฟฟานี่ ตาของเธอดูเหมือนกำลังจะหลุดออกจากเบ้า เธอไม่มีอารมณ์ชื่นชมรถหรูของแจ็คสันอีกต่อไปแล้วและไม่กล้าพูดตรง ๆ อีกต่อไป เธอถามด้วยท่าทีติดตลกว่า “คุณเวสต์ คุณจะ… คู่หมั้นของคุณจะรังเกียจไหมถ้ามีผู้หญิงคนอื่นนั่งในที่นั่งผู้โดยสาร?”

จากนั้นทิฟฟานี่ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก "ฉันเหนื่อย ฉันต้องทำงานล่วงเวลาและยังต้องแสดงละครอีก คุณแสดงได้ดีทีเดียวเลย ไชโย!”

แจ็คสันมองเธออย่างไม่ใส่ใจ “คุณเป็นนักแสดงที่ห่วยมาก คุณทำตัวสบายเกินไป”

ในที่สุดทิฟฟานี่ก็นึกขึ้นได้ว่าเขาหมายถึงอะไรและคร่ำครวญอย่างน่าสงสาร “ใคร ๆ ก็บอกว่ารถก็เหมือนบ้านหลังที่สอง เป็นเรื่องธรรมดาที่ฉันจะผ่อนคลายในบ้านของตัวเองโดยสัญชาตญาณ รองเท้าของฉันกำลังฆ่าฉันอยู่แล้ว ฉันใส่มันมาทั้งวัน ฉันคงใช้มันไม่ได้แน่ถ้าฉันไม่ถอดมันออก!”

ทันทีที่เธอพูดจบ เธอก็ได้รับข้อความจากอาย “เธอเสียสติไปแล้ว? เธอไม่สามารถทำตัวสบาย ๆ เพราะเธอรู้จักกับคุณเวสต์ได้ ตอนนี้เขามีคู่หมั้นแล้ว มันคงจะดีกว่าถ้าเธอแค่นั่งบนเบาะผู้โดยสารเฉย ๆ แต่เธอยังถอดรองเท้าอีก ที่สำคัญกว่านั้น เธอเรียกเขาด้วยชื่อจริงของเขาด้วย มันคงจะไม่ดีถ้าเขาทำให้เธอต้องลำบาก เธอนี่มันโง่จริง ๆ!”

ทิฟฟานี่หัวเราะคิกคักหลังจากอ่านข้อความ “อายเป็นคนใจดีจริง ๆ เธอกลัวว่าคุณจะทำให้ฉันลำบาก แต่เราต่างก็รู้ว่าคุณไม่กล้าหรอก!”

แจ็คสันไม่ตอบเธอ บนใบหน้าของเขามีรอยยิ้ม สำหรับเขาแล้ว ความสุขก็เรียบง่ายเช่นนี้ เขามีความสุขที่คนรักของเขาอยู่เคียงข้างเขาและเขาสามารถตามใจเธอเหมือนเจ้าหญิงและปล่อยให้เธอทำตามใจชอบ

ในที่สุดทิฟฟานี่ก็กลับมารู้สึกตัวอีกครั้งหลังจากนั้นไม่นาน “ทำไมคุณไม่พาฉันกลับบ้าน? บ้านของฉันอยู่ฝั่งตรงข้ามถนนจากอาย มันเลยแล้ว คุณยังต้องการให้ฉันไปที่บ้านของคุณอีกเหรอ? ฉันเหนื่อยและคุณก็ทำงานล่วงเวลาเช่นกัน ไม่เหนื่อยเหรอ? ให้ฉันลงเถอะ ตกลงไหม?”