เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 614

“ไม่ต้องห่วง” แจ็คสันตอบอย่างช่วยไม่ได้ “ผมไม่ใช่สัตว์ เรื่องนั่นไม่ใช่สิ่งเดียวที่ผมคิด การนอนเป็นสิ่งเดียวที่ผมนึกถึงเมื่อผมรู้สึกเหนื่อย ผมแค่อยากจะนอนกอดคุณ”

ทิฟฟานี่ปฏิเสธที่จะเชื่อเขา ผู้ชายทุกคนเป็นคนโกหก ก่อนหน้านี้เขาจะกลายเป็นสัตว์ร้ายเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาอยู่คนเดียว เขาจะอิ่มเอมกับเธอก่อนที่จะปล่อยให้เธอนอน

เมื่อพวกเขาไปถึงไวท์ วอเตอร์ เบย์ วิลล่า เธอก็อาบน้ำก่อนจะเข้านอนทันที อย่างไรก็ตาม เธอกลัวเกินกว่าจะหลับเพราะเธอมั่นใจว่าแจ็คสันต้องการมีเซ็กส์กับเธอ เธอต้องรอให้เขาทำธุระให้เสร็จก่อนจึงจะหลับได้

แต่เธอต้องประหลาดใจเมื่อแจ็คสันไม่ได้แตะต้องเธอในลักษณะนั้นเลย เขาเพียงแค่กอดเธอและนอนหลับไป เธอคิดว่าเธอสามารถให้ความสุขแก่เขาได้ในพื้นที่นั้น เขาให้เธอมากกว่าที่เธอให้เขามาก ดังนั้นเธอจึงมักจะไม่ปฏิเสธเขา เธอรู้สึกซาบซึ้งเมื่อเห็นเขามีน้ำใจจนรู้สึกว่าตัวเองตกหลุมรักเขามากขึ้นอีกนิด…

…

เมื่อทิฟฟานี่ลืมตาขึ้นในเช้าวันถัดมา เธอได้รับการต้อนรับด้วยสายตาของแจ็คสันที่กำลังหลับใหล ด้วยความรู้สึกซุกซน เธอลากนิ้วตามใบหน้าของเขา เธออดไม่ได้ที่จะคิดกับตัวเองว่า ‘บัดซบ คนของฉันมันร้อนแรงจริง ๆ!’

ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วง อุณหภูมิที่ใกล้เคียงกับฤดูหนาวทำให้อากาศเย็นสบาย ความหนาวเย็นทำให้รู้สึกอยากมุดผ้าห่มและนอนนานขึ้นอีกหน่อย

หลังจากชื่นชมใบหน้าของแจ็คสันแล้ว เธอจึงจุมพิตบนริมฝีปากบางของเขาอย่างตะกละตะกลาม หลังจากที่เธอพอใจแล้วและเธอกำลังจะลุกจากเตียงเพื่อไปล้างตัว จู่ ๆ แจ็คสันที่ดูเหมือนหลับใหลก็พลิกตัวและจับเธอไว้ข้างใต้เขา เขากล่าวว่า “ผมตั้งใจจะให้คุณนอนต่ออีกสักหน่อย แต่ใครจะไปรู้ว่าคุณจะเล่นกับไฟ…”

ทิฟฟานี่รู้สึกราวกับว่ามีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านร่างกายของเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ร่างกายของเธอรู้สึกอ่อนแรง เธอท้วงเบา ๆ “อย่า… พวกเราจะสายเอานะ เรามีเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ ต้องลุกขึ้นเตรียมตัวแล้ว”

แจ็คสันยิ้มอย่างชั่วร้ายก่อนจะขยับเอวลงแล้วตรงไปยังประเด็น “ผมจะเหลือเวลาให้คุณเตรียมตัวสิบนาทีแล้วคุณค่อยทานอาหารเช้าที่ออฟฟิศก็ได้ เรามีเวลาอยู่”

ด้วยเวลาที่พวกเขามี พวกเขาจะต้องเร่งรีบ ทิฟฟานี่ตื่นตระหนกและเตือนให้เขารีบขึ้นเป็นครั้งคราว เธอจับตาดูนาฬิกา ตามคำพูดของเขา เขาทำความรักของพวกเขาไว้ที่ยี่สิบนาที เธอละเลยเข่าอ่อนของเธอเมื่อเธอลุกจากเตียงและรีบเข้าห้องน้ำ “คุณควรรีบเช่นกัน ฉันจะทำหมันคุณถ้าเราไปสาย!”

ทั้งคู่ถูกบีบให้เข้าห้องน้ำพร้อมกันเพราะถูกเวลากดดัน ทิฟฟานี่เพิ่งนั่งลงบนชักโครกเมื่อแจ็คสันเดินเข้ามา เธอตื่นตระหนกและกลั้นฉี่ไว้ “ขอ… ขอเวลาฉันหน่อยได้ไหม? ฉันไม่สามารถฉี่โดยที่คุณมองฉันได้ ... "

ทันใดนั้นการตระหนักรู้ก็เกิดขึ้นบนใบหน้าอาย เธอมองไปที่แจ็คสันและรีบเข้าไปในลิฟต์โดยไม่พูดอะไรอีก ริมฝีปากของแจ็คสันโค้งเป็นรอยยิ้ม เขาเดินเข้าไปในลิฟต์และพูดอย่างเงียบ ๆ ว่า “สายหนึ่งนาที”

อายใกล้น้ำตาซึม “ไม่... ทิฟฟานี่ก็มาสายเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? คุณเวสต์ แกล้งทำเป็นไม่เห็นฉันหน่อยเถอะค่ะ หากค่าจ้างของฉันถูกหักเพราะการมาสาย สองสามวันที่ทำงานล่วงเวลาของฉันก็จะสูญเปล่า ฉันจะจ่ายคืนให้คุณมากกว่าสิบเท่า ตกลงไหม? วันนี้ฉันจะอยู่ต่ออีกสิบนาทีระหว่างทำงานล่วงเวลา…”

“คุณกล้าดีจริง ๆ ที่มาสายต่อหน้าผม” แจ็คสันพูดอย่างเข้มงวด “อย่าทำอีก”

ทิฟฟานี่ยิ้มปลอมและบีบแขนเขาอย่างลับ ๆ พวกเขาจะมาสายไหมถ้าไม่ใช่เพราะตอนเช้าของเขา? "ค่ะ มันจะไม่เกิดขึ้นอีก เราไม่ควรถูกให้อภัยถ้ามันเกิดขึ้นอีก! เราควรทบทวนความประพฤติของเราและตระหนักให้มากขึ้น”

เขาได้ยินความหมายแฝงอยู่ในคำพูดของทิฟฟานี่ รอยยิ้มที่แข็งทื่อปรากฏบนใบหน้าของเขาขณะที่เขาอดทนต่อความเจ็บปวด เขาพูดว่า “ผมล้อเล่น…”