เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 632

“ฉันไปช้อปปิ้งกับอายมาเลยคิดว่าจะแวะมาหน่อย ฉันรอคุณมาสามชั่วโมงแล้ว คุณไปไหนมา?” ทิฟฟานี่ถามเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ผม… ไปพบลูกค้าและแวะทานอาหารกลางวันก่อนกลับ คุณกินอะไรมารึยัง? ผมสั่งอาหารให้คุณได้นะ” เห็นได้ชัดว่าแจ็คสันจงใจหลีกเลี่ยงการสบตาเธอ อย่างไรก็ตาม เขาไม่ลืมที่จะมีน้ำใจและถามว่าเธอกินข้าวหรือยัง

“ไม่จำเป็น ฉันแค่จะมาหาคุณ ฉันจะหาอะไรกินระหว่างทางกลับบ้าน คุณควรกลับไปทำงานเถอะ” หลังจากพูดจบเธอก็ลุกขึ้นยืนและจากไปทันที ในเวลานี้เธอรู้สึกว่าการมองเห็นของเธอพร่ามัวจากน้ำตาที่กำลังจะร่วงหล่นลงมา อย่างไรก็ตาม เธอบังคับตัวเองให้รั้งพวกมันเอาไว้

…

คืนนั้นแจ็คสันโทรมาบอกว่าเขาจะไม่กลับไปที่ที่พักของครอบครัวเวสต์หลังเลิกงานเพราะเขาต้องไปทานอาหารเย็นกับลูกค้า เขาบอกให้เธอทานอาหารเย็นโดยไม่ต้องรอเขา เธอตกลงอย่างไม่เอะอะ อย่างไรก็ตาม ทันทีที่สิ้นสุดการโทรเธอก็ร้องไห้ออกมา เนื่องจากแอเรียนกำลังตั้งครรภ์อยู่ เธอจึงไม่อยากรบกวนแอเรียนด้วยปัญหาของเธอ เธอกลัวว่าจะทำให้แอเรียนอารมณ์เสีย สุดท้าย เธอก็เลือกที่จะทน อย่างไรก็ตาม ยิ่งเธออดทนกับมันมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งต้องทนทุกข์ทรมานมากขึ้นเท่านั้น

ในที่สุดแจ็คสันก็กลับมาตอนประมาณ 23.00 น. เธอนอนอยู่บนเตียงเงียบ ๆ พลางฟังการเคลื่อนไหวของเขาในห้องอาบน้ำ เมื่อเขาปีนขึ้นไปบนเตียงเธอก็แกล้งทำเป็นหลับ

เขาไม่ได้พยายาม 'ปลุก' เธอให้ตื่นขึ้นมามีอะไรกับเขา เขาไม่ได้สังเกตเห็นความชื้นของหมอนของเธอด้วยซ้ำ

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทิฟฟานี่นอนไม่หลับ เธอจะผล็อยหลับไปก่อนที่จะตื่นขึ้นมาอย่างตื่นตระหนก สิ่งนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอไม่อาจหยุดคิดกังวลได้

เธอจ้องไปที่ชายที่นอนหลับใหลอยู่ข้าง ๆ เธอ เธอไม่สามารถเกลียดเขาได้ แต่ในใจของเธอกลับเต็มไปด้วยคำถามแทน เธอสงสัยว่าเธอทำอะไรผิดไป ผู้ชายไม่สามารถต้านทานสิ่งล่อใจได้จริง ๆ หรือ?

เธอนอนไม่หลับจนรุ่งเช้า